Autor
Hades i Kora to mój ukochany mit, do którego często wracam. Jest mi szczególnie bliski, ponieważ już jako dziewczynka musiałam zmierzyć się z tematem cienia, śmierci i podziemnego świata (podświadomości) w sobie. A potem, po wielu latach walki wewnętrznej nauczyłam się kochać i rozumieć swoją ciemną stronę, od której tak naprawdę nikt nie jest wolny.
Wybrałam ten obrazek na zobrazowanie Hadesa i Kory, bo po pierwsze – lubię klimaty fantasy, a po drugie – bardzo rezonuje z moim widzeniem tych postaci boga i bogini. On – mroczny wojownik śmierci, zakochany w życiu, i ona – uosobienie życia, które pokochało śmierć. Kwiaty w jej włosach są symbolem płodności życia i piękna, ale Kora ma też pazurki, czyli zintegrowała ciemną stronę swojej żeńskości – drapieżność. Na tym obrazku widać między nimi różnice, a tym samym fascynującą polaryzację. Ona – delikatna i krucha jako życie. On – mroczny, silny, wręcz niezniszczalny jako śmierć. Jej kobiecość i miękkość rozbraja jego siłę i wzbudza czułość w najciemniejszym z bogów. Dość romantyczne Ale ma to też głębszy, mistyczny dla mnie wydźwięk.
Ich cykliczne jednoczenie i oddzielanie się, pokazuje naturę relacji pierwiastka męskiego i żeńskiego w Jaźni, a przede wszystkim rozwoju, który składa się ze stanu spoczynku (śmierci) i odradzania się (życia).
Początkowo, Kora uosabia młodość, dziewiczość, niewinność. Hades to najmroczniejszy bóg, zarządza podziemiem, krainą umarłych. Jego imię to „niewidzialny”, a zatem reprezentuje wymiar duchowy, do którego udają się dusze po śmierci. Jest starszy, doświadczony i cyniczny. Można powiedzieć, że stanowią idealne przeciwieństwo, dlatego nic dziwnego, że pojawia się miłość. Hades zakochuje się w Korze i porywa ją do siebie, do swojej ciemności. Ona przeżywa traumę, ale potem okazuje się, że może wracać do świata górnego, do Bogini Matki – Demeter. Uosabia tym samym życie w naturze, które nie przepada w śmierci, tylko cyklicznie wraca do świata wraz z nadejściem wiosny. Dzięki Hadesowi, niewinna Kora odkrywa swoją ciemną stronę i staje się królową umarłych. Zatem łączy w sobie zarówno ciemność, jak i światło, które rozświetliło mroki Podziemnego Królestwa. Ten mit opowiada o równowadze światła i ciemności, integracji cienia w kobiecie i wzbogaceniu żeńskości o aspekt śmierci. No i oczywiście, nie trzeba dodawać, że Kora pokochała Hadesa, swojego oprawcę, który początkowo jawił się jako
cień, największy wróg.
W kobiecie Hades będzie symbolem ciemnej strony męskości, czyli niszczycielskiej śmierci, jak i seksualnej siły. Gwałt, który jest motywem przewodnim powyższego mitu jest też nierzadkim motywem snów u kobiet, ale warto go odczytać na poziomie metaforycznym. Niszczycielski mężczyzna w snach i wizjach kobiety, uosabia jej własny potencjał – siłę, gotową do przejawienia w jej umyśle i życiu. Cechy mrocznego oprawcy to bezwzględność, dominacja, egoizm, przemoc fizyczna. Te potencjały kobieta nie powinna wypierać, udając „świętą” i „pokorną służebnicę”, ale odkrywać w pozytywie w swoim własnym życiu. Między innymi nauczyć się zdrowego egoizmu, dbania o swoje potrzeby (także i seksualne!), asertywności w relacjach z innymi ludźmi, a także postawienie granic w wymiarze fizycznym. W kobiecie są cechy „męskie”, które może odkryć i przejawić, wychodząc z relacji kat – ofiara.
W każdym z nas jest zarówno mroczny Hades, jak i silna Persefona, królowa życia i śmierci, bez względu na płeć. Dla przykładu, mężczyzna zakotwiczony w „wysokich świetlistych wibracjach”, brzydzący się ciemnością i śmiercią, powinien wiedzieć, że w nim też są te cechy, tyle, że wyparte. Cała sztuka w rozwoju duchowym to rozpoznać w sobie światło i ciemność i połączyć je w harmonii. Wszak światło bez ciemności, oraz ciemność bez światła nie są w stanie istnieć bez siebie i być pełnią. Życie i Śmierć w człowieku nie mają ze sobą walczyć, tylko stać się partnerami w miłości, dwiema połówkami Całości, która tworzy boskość.
Rozpatrując ogólniej, Kora będzie symbolem ciała, które oswoiło się z pierwiastkiem śmierci (Ha
des). Śmierć w pozytywnym biegunie odkrywa przeciwieństwo – moc libido i kreacji (płodność w wymiarze biologicznym jak i życiowym – twórczego kształtowania siebie i własnej przestrzeni). Choroby, rozpad, starzenie się, może być traumą dla niedojrzałego umysłu (Kora) albo nauką akceptowania nieuchronnej zmiany i niszczenia granic formy, która towarzyszy rozwijającej się świadomości (dojrzała Persefona, która rozumie i bierze odpowiedzialność za cechy śmierci w sobie). Świadomość rozumie, że śmierć jest przejawem natury życia i ostatecznym celem miłości ducha, którego zadaniem jest poprowadzić duszę do siebie.
Kora pokazuje cykliczność dnia i nocy w życiu każdego człowieka. Jest czas uśpienia, depresji, melancholii i spoczynku, wchodzenia w swoją nieświadomość (zima, czyli czas gdy Kora zgłębia podziemie i naturę swojego Męża), i jest czas działania, odradzania się, wyjścia z wiedzą do świata (wiosna). Po każdej ciemnej nocy wstaje piękny świt, nowa energia, światło, które zrodziło się z mroku.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz