Surfowanie na krawędzi Nieznanego

 


Pracuję jako intuicyjny mentor. Łączę moje wykształcenie i perspektywę jako loriańskiego kapłana z nowo powstającymi metodami uzdrawiania energetycznego i technikami coachingowymi. Moim celem jest pomóc ludziom nauczyć się, jak stać wysoko w sobie, rozwijać się i służyć przyszłości. Zwłaszcza w teraźniejszości, która wydaje się coraz bardziej dysfunkcyjna.

Moją "specjalnością" jest praca z osobami, które psychologia nazywa wysoce wrażliwym temperamentem.  Osoba wrażliwa prawdopodobnie przez całe życie słyszała lub myślała o sobie, że jest po prostu zbyt wrażliwa, zbyt łatwo płacze, zbyt głęboko wszystko przyjmuje. "Co jest z tobą nie tak?" - słyszą od innych lub pytają siebie. Mają dość siebie, dość poczucia bycia ofiarą, dość usilnych prób bycia doskonałym, dość prób ratowania świata, by uczynić go bezpiecznym miejscem dla siebie, dość prób unikania cienia i bólu, który czują w środku.

Często zadaje mi się to pytanie: "Jak mogę pozbyć się tej okropnej wrażliwości?". Pytający chce, żebym mu powiedziała, jak sprawić, by jego wrażliwość zniknęła, by mógł po prostu "być normalny".

Uważam, że czasami próbujemy wykorzystać nasze techniki samopomocy, a nawet religię, aby "pokonać" to, co nam się w nas nie podoba, w nadziei, że cokolwiek to jest, zniknie, a wtedy staniemy się lepszą osobą. Jednak z mojego doświadczenia wynika, że nikt, łącznie ze mną, nigdy nie został przekonany do tego, by myśleć o sobie lepiej dzięki biciu. Z pewnością najlepszym sposobem wykorzystania "samopomocy" i świadomości duchowej jest otwarcie się na odkrywanie dobra, które już w nas jest, i pozwolenie mu rozkwitnąć.

Podejrzewam, że wyjątkowa wrażliwość wskazuje na głębszą zdolność do bycia człowiekiem, niż ta, z której zdawaliśmy sobie sprawę. Nasza wrażliwość może otworzyć nam dostęp do głębszych zmysłów, które wykraczają poza widzenie, słyszenie i dotyk, i sięgają w sferę bardziej subtelną. Myślę, że wiele wrażliwych osób otrzymało dar, którego my nie otrzymaliśmy.

W jaki sposób Duchowość Wcieleniowa może nam pomóc zrozumieć i wykorzystać wyjątkową wrażliwość dla naszego własnego dobra i dla dobra świata?

Podchodzę do tego pytania, ponieważ sam jestem wrażliwy. Podchodzę do tego pytania również dlatego, że przez całe życie badałem, co to znaczy otrzymywać duchowy wgląd. Wieki zajęło mi zrozumienie, że duchowy wgląd przychodzi do mnie przez moje ciało jako subtelna percepcja... nie jako wizje, nie jako słyszenie głosu Boga czy aniołów w mojej głowie, jak myślałam, że "powinnam".

Słyszenie i widzenie wydawało się akceptowanymi kanałami, jak "wszyscy inni" to robią. Ten sposób otrzymywania wskazówek był honorowany, czczony i szanowany w całej historii ludzkości, a ja myślałem, że musi być ze mną coś nie tak, skoro nigdy mi się to nie przytrafiło.

Ale dzięki Duchowości Wcieleniowej zobaczyłam, jak to działa w moim przypadku. A bez IS nie wiedziałabym o tym!

Wciąż uczę się, jak rozszerzać moją wrażliwą świadomość, moje subtelne postrzeganie, tuż poza moje ciało, a następnie wczuwać się w świadomość i informacje, które do mnie przychodzą, i przekładać je na zmysł odczuwania.

Po raz pierwszy zrobiłem to, gdy mieszkałem we wspólnocie Findhorn w latach 70. Miałam trzydzieści lat. Byłem w Findhorn od około czterech czy pięciu lat, kiedy miałem to doświadczenie, które naprawdę, patrząc wstecz, zmieniło moje życie. Byłam inicjatorką trzymiesięcznego programu o nazwie Essence of Findhorn, który miał wprowadzić około 30 osób z całego świata w nowy sposób myślenia o żywej, kochającej, ucieleśnionej duchowości. Był to bardzo praktyczny program. Studiowaliśmy pewne zasady ezoteryczne, ale przede wszystkim staraliśmy się zrozumieć, jak wprowadzać te zasady w życie codzienne, jako jednostki, jako grupa i jako uczestnicy życia samej wspólnoty.

W pewnym momencie, w ostatnim miesiącu programu, jedna z uczestniczek, terapeutka z Kanady, pozornie całkiem zdrowa fizycznie i duchowo, w jakiś sposób doszła do wniosku, że teraz najlepiej przysłuży się swojemu celowi życiowemu, umierając. Położyła się do łóżka i zaczęła odmawiać jedzenia. Z nikim nie dzieliła się swoim zamiarem, a ludzie po prostu zakładali, że jest chora.

Kilka dni później przyszła jej przyjaciółka i poprosiła mnie, abym ją odwiedziła. Poszedłem do niej i po raz pierwszy dowiedziałem się o jej intencji. Nigdy wcześniej nie spotkałam się z taką sytuacją i nie wiedziałam, co robić. Z jednej strony chciałem uszanować jej suwerenną obecność i prawo do decydowania o sobie. Z drugiej strony nie chciałem, żeby umarła!

Była otwarta na rozmowę ze mną, ale czułem, że w tej jednej chwili jej życie jakby zawisło na włosku. Słusznie czy nie, czułem, że to, co powiem i jak ona zareaguje, zadecyduje o tym, czy wybierze życie czy śmierć. Nie miałem jednak pojęcia, co powiedzieć, ani nawet jak ocenić taką sytuację.

 Co ciekawe, ponieważ nigdy nie doświadczyłem głosów ani wizji, większość mojego pobytu w Findhorn (a teraz całe moje życie!) polegała na uczeniu się, jak duchowość działa w moim przypadku. Na początku, otoczona ludźmi, którzy słyszeli głos Boga i rozmawiali z wróżkami, czułam, że muszę zdecydować, czy jestem "duchowo powolna", a w takim razie powinnam to zawiesić i spróbować prowadzić "normalne" życie. Czy też duchowość działa na mnie w inny sposób? Jeśli tak, to moim zadaniem było dowiedzieć się, jak to działa w moim przypadku. Postanowiłem, że zbadam tę drugą opcję.

Z czasem nauczyłem się robić to, co uważałem za podążanie za znakami drogowymi mojego życia i życia ludzkości, w tym obserwowanie wstecznego lusterka w poszukiwaniu wskazówek na temat tego, jak działa Życie i Duch. Teraz zdaję sobie sprawę, że był to świetny trening w uczeniu się ufania mojej wewnętrznej intuicji, a nie polegania na Bogu czy innym Mądrym Autorytecie, który mówiłby mi, co mam robić. Ale jeśli kiedykolwiek potrzebowałam mądrego autorytetu, który powiedziałby mi, co mam robić, siedząc przy łóżku tej słabej kobiety i patrząc, jak uchodzi z niej siła życiowa, to właśnie teraz to zrobiłam.

Nie miałem zwyczaju się modlić, bo nie byłem pewien, czy ktoś mnie słucha. Ale teraz wysłałem szybką, w większości bezsłowną, ale głęboko serdeczną prośbę o pomoc. Gdybym potrafił ująć ją w słowa, brzmiałaby ona mniej więcej tak: "Jeśli mogę zaoferować jakąkolwiek pomoc tej kobiecie tutaj, proszę, pomóż mi to zrobić".

Nic się oczywiście nie stało.

Pomyślałem jednak o pytaniu, które mógłbym jej zadać. Nie pamiętam teraz, co to było, ale było to coś bardzo prostego, coś na temat tego, co lubi robić, co sprawia jej radość. Wiedziałem, że nie chcę jej oceniać ani mówić jej, co powinna robić, a czego nie. Po prostu długo rozmawialiśmy o prostych radościach i przyjemnościach. Nie miałam żadnego planu. Po prostu, dosłownie na ułamek sekundy przed wypowiedzeniem słowa, przychodziło mi do głowy to, co wydawało mi się dobre do powiedzenia.  Cokolwiek tam było, mówiłem. Nie różniło się to specjalnie od normalnego sposobu prowadzenia rozmowy.

W pewnym momencie rozmawialiśmy o pięknie lasu otaczającego budynek, w którym odbywał się Program Esencji i w którym mieszkaliśmy wraz z uczestnikami. Był to duży, stary, kamienny szkocki hotel, zbudowany jako uzdrowisko w 1800 roku, na ziemi, która dawno temu była utrzymywana przez druidów jako święta. Przyszło mi do głowy, żeby zapytać ją, czy nie chciałaby pospacerować ze mną po lesie. Nie sformułowałem tego pytania z zamiarem wyciągnięcia jej z łóżka lub wyruszenia w drogę, aby zmienić jej zdanie na temat umierania. Jednocześnie oczywiście wydawało mi się, że zwracanie uwagi na piękno i żywotność świata żywego to całkiem dobra recepta na życie. Intuicyjnie rozumiałam, że jest to mały krok w kierunku życia i że mogę go tylko zaproponować, wyjątkowo delikatnie i łagodnie. To od niej zależało, czy go przyjmie, czy nie. Wiedziałem, że życie lub nie, to jej decyzja. Po pewnym czasie powiedziała, że chciałaby to zrobić.

Umówiliśmy się na następny dzień. Odbyliśmy ten bardzo krótki, bardzo powolny spacer wśród pięknych, potężnych, uzdrawiających drzew. Później dowiedziałem się, że sama postanowiła zjeść wcześniej trochę zupy, aby mieć dość energii, by stać i się poruszać. I z tego, co wiem, nadal stoi i idzie dalej drogą życia...

Jeśli chodzi o mnie, nadal badam, jak duchowość i przewodnictwo działają w moim przypadku. I tak jest! Wciąż uczę się, jak przekładać mądrość płynącą z wrażliwej świadomości mojego ciała, mojej subtelnej percepcji, na świadome zrozumienie. Obecnie pracuję z klientami w podobny sposób, jak to miało miejsce w tej historii. Nadal całkowicie ufam myśli, która przychodzi do mnie w ułamku sekundy przed tym, jak jej potrzebuję. Zawsze w nieprzewidywalny sposób prowadzi ona do następnej, która może być jeszcze lepsza. Nadal skupiam się na tym, co jest najmniejszą rzeczą, która może przynieść radość. Jeśli ta chwila może się rozwinąć z radości i zachwytu, tworzy to dobry fundament dla następnej chwili, która może być taka sama. Nadal czuję, że surfuję na krawędzi nieznanego, ufając, że instynkt pozwoli mi utrzymać się w pionie i iść naprzód. Jak na razie jest dobrze!

Inny sposób, w jaki działa na mnie moja duchowość: Będę miał głębokie pytanie (jestem chronicznie ciekawy). Będę utrzymywać się w polu tego pytania, ponieważ promieniuje ono głęboko wewnątrz mnie. Często zdarza się, że budzę się w nocy, nie z odpowiedzią, ale z czymś w rodzaju drzwi... z poczuciem... wyobrażenia... drogi... ku odpowiedzi. Przez kilka godzin będę w stanie sennego przebudzenia, ponieważ to pytanie otwiera się we mnie.

 Trzymam to pytanie głęboko, tam w nocy, nie śpiąc, ale też nie będąc w stanie mistycznego transu. Często czuję się tak, jakbym siedział w centrum kamiennego kręgu Sidhe, i odkrywam, że wykorzystuję strukturę talii kart, aby znaleźć praktyczne odpowiedzi na pytanie. Talie kart Sidhe Loriana są tutaj bardzo silnym stymulatorem wyobraźni/intuicji. Wyczuwam, że jestem w jakiś sposób połączony z Sidhe. Nie w bezpośrednim "prowadzeniu" (jak w "to jest odpowiedź na twoje pytanie"), ale w rodzaju nieustannego zaproszenia do odkrywania.

Zawsze przekładam koncepcje Duchowości Wcieleniowej na moje własne, odczuwane doświadczenie.

Nadal nie mam głosów ani wizji i nie wiem, czy kiedykolwiek doświadczyłem rzeczywistej "subtelnej istoty" w sposób opisywany przez innych. Nigdy świadomie nie widziałem ducha natury drzewa, któremu służy, ani żywiołu, ani istot z innych sfer. Ufam, że one tam są i komunikuję się z nimi i do nich. (Chociaż pewnego razu, kiedy czułam się bardzo smutna, oparłam się o drzewo na naszym podwórku. Poczułam, że drzewo wyciąga do mnie ręce i obejmuje mnie, aby mnie pocieszyć. Nie wiem, czyje to były ramiona!)

Najwięcej nauczyłem się, będąc świadomym żywej obecności, która przepływa przez całą naturę. Moim głównym sposobem łączenia się ze światem jest "stawanie się obecnością rzeczy". Dla mnie subtelne środowisko jest tym, w jaki sposób doświadczam środowiska, jako żywe z obecnością i znaczeniem.

Drzewo jest drzewem, jest drzewem. Albo owca jest Owcą. Krajobraz jest Bóstwem Krajobrazu. Albo pies, albo pogoda, albo mój dom, albo maszyna, albo pomysł, albo plan, albo zachowanie osoby. Moja "droga do wnętrza" polega na stawaniu się obecnością danej rzeczy... wchodzeniu do jej wnętrza, odczuwaniu i wyczuwaniu, jak jest tym, kim jest, jak jest przestrzenią informacyjną, która jest jej obecnością, jak współistnieje w swoim środowisku, gdzie jest w niej ruch, a może jak chce się poruszać lub zmienić.

Kiedy to robię, mam wrażenie, że "staję się" zupełnie inną sferą informacji i świadomości. Nadal jestem sobą, nienaruszonym, ale mam teraz większą świadomość i dostęp do informacji. Jest to natychmiastowa, głęboka, wielowarstwowa świadomość, która jest otwarta na moją głębszą eksplorację. W ten sposób wykonuję też swoją pracę mentorską, coachingową, rodzicielską, a teraz także dziadkową - tak naprawdę moje życie.

Owce. Nowe stado sąsiadów liczy 30 maciorek, z których wszystkie są w ciąży. Codziennie spaceruję z naszymi psami w ich pobliżu i obok nich, po raz pierwszy poznając Owce z bliska i osobiście. Stawanie się Owcą. Kim jesteś jako obecność w świecie, Owco? Jestem zaskoczona, że są tak czujne, a jednocześnie ciche w środku, mają w sobie pewną dobroć i spokój, a także są bardzo ciekawskie. Kto by pomyślał, że owce są tak ciekawskie?

Interesujące jest to, że słowo oznaczające "jedną owcę" i słowo oznaczające "świadomość grupową owiec" to to samo słowo. Jestem zaskoczony, że znajduję tam głębię, której się nie spodziewałem, biorąc pod uwagę metafory, jakich ludzie używają w odniesieniu do owiec. Ostatnio, kiedy do nich podszedłem, poczuły się inaczej. Całe stado wydawało mi się w jakiś sposób bardziej rozległe, spokojniejsze, panował tam spokój, którego wcześniej nie czułem. Potem dowiedziałem się, że dzień wcześniej urodziły się dwa pierwsze jagnięta. A więc te owce stają się matkami. Rozpoznaję pole matki, matki Gai. Zgłosiłam się na ochotnika do pomocy przy wykotach, jeśli zajdzie taka potrzeba. Znam się na rodzeniu i macierzyństwie.

Znajomość tych owiec stanowi również wyzwanie dla mojej wrażliwości na potężną rzeczywistość realnego środowiska, całości i drapieżnictwa. Owce są hodowane w sposób bardzo humanitarny. Są dla mnie dobrymi sąsiadami. Gdy je poznaję, kocham je. Ale jagnięta zostaną sprzedane na ubój jako ekologiczne kotlety jagnięce. Jak to zniosę? Będę potrzebował całej mojej subtelnej świadomości, aby poradzić sobie z tą rzeczywistością, gdy się rozwinie, ponieważ doświadczam tych owiec jako współwędrowców, jako obecności, jako relacji, jako komunii umysłu i serca z Inteligencją i Obecnością. To właśnie tutaj znajdę zrozumienia, które pomogą mi utrzymać to doświadczenie i zachować w nim przepływ.

Inny przykład:

Pewnego wczesnego letniego dnia zauważyłem ogromnego trzmiela w oknie naszej kuchni nad zlewem. Ogromnego! Może to była królowa pszczół. Miał prawie dwa centymetry długości. Nigdy nie widziałem tak dużej pszczoły. Odwróciłam się, żeby wziąć słoik, żeby ją złapać i wypuścić, ale kiedy się odwróciłam, już zniknęła. Nigdzie jej nie było widać ani słychać. Byłem zdumiony.

Moje odwracanie wzroku trwało zaledwie kilka sekund. Dokąd mogła pójść? Szukałem i szukałem. Chciałem ją uwolnić, a jednocześnie nie chciałem na nią nadepnąć ani odkryć, że jeden z naszych psów się z nią zabrał.

Bez skutku. Kontynuowałem więc swój dzień, uznając, że w ciągu tych kilku sekund musiała jakoś wylecieć z powrotem przez otwarte drzwi.

 Następnego dnia, gdy właśnie skończyłem obiad i zabierałem się do pracy przy komputerze, usłyszałem głośne brzęczenie w pobliżu zlewu. Pomyślałem o pszczole. Znowu patrzyłem i patrzyłem, ale na oknach, ścianach, w powietrzu nie było żadnej pszczoły. Podniosłem nawet mały, zamykany pojemnik na kompost, żeby wynieść go na zewnątrz, bo wydawało mi się, że w środku może być uwięziona pszczoła.

Ale nie - ona tam była - wypełzła z odpływu w zlewie, z zagłębienia na dole, gdzie jest spalarnia!!! Mokra, potargana, zdezorientowana i bardzo rozdrażniona, ale cudem żywa! Jak udało jej się przetrwać dwa dni używania zlewu?

Szybko położyłam koło niej ścierkę do naczyń, a ona od razu na nią weszła, więc wyniosłam ją na zewnątrz i położyłam, wciąż na ścierce, w dużym garnku z pomidorami.

Następnie zabrałam się za proces pracy z energią, który w nowy sposób wykorzystał moją wrażliwą świadomość.

Wyobraziłam sobie, że łączę się z moim świętym człowieczeństwem, suwerennością i własnym światłem. Wysłałam uznanie do "przestrzeni podtrzymujących" ścierki do naczyń, rośliny pomidora, pokładu, a nawet do głębi zlewu. Zaprosiłam do połączenia się z ziemią i z duchem pszczół.

Wczułam się w to, czego pragnęłam dla tej pszczoły.... Chciałam poczuć, jak promieniująca energia życiowa porusza się w jej ciele, jeśli jest to dla niej właściwe, i poczuć, że leci. Wezwałem słońce.

W mojej wyobraźni pojawił się obraz motyla, który miał symbolizować latanie (część mojego umysłu kłóciła się z tym obrazem motyla, ale pozwoliłam mu tam być...). Drzewo bratka leśnego, rosnące obok pomostu, również sugerowało, że jest sprzymierzeńcem.

Skoncentrowałam się na pszczole, wyobrażając sobie, że ją pszczołą jestem, wciągając uzdrawiającą i witalizującą energię słońca do jej ciała, karmiąc ją wewnętrznie i susząc na zewnątrz. Po prostu trzymałem ją w tym polu błogosławieństwa, życząc jej wszystkiego dobrego.

Pszczoła zaczęła się pielęgnować, jej przednie odnóża poruszały się rytmicznie od tyłu do przodu, od środka, w górę i nad twarzą. W pewnych odstępach czasu odpoczywała, czasami pozostawiając jedną nogę w powietrzu nad głową na kilka minut, siedząc bez ruchu. Odwracała się do słońca w różnych kierunkach. Obserwowanie tego było fascynujące.

Nagle zniknęła.

Spędziłam trochę czasu, zastanawiając się, co wizyta Pszczoły jako zwierzęcia totemowego może oznaczać w tym okresie mojego życia. Wiem, że przyniosła mi swoje własne dary i błogosławieństwo. Dała mi też możliwość ponownego połączenia jej z jej własną Pszczołowatością i Obecnością w życiu. Być...

Ale dużo myślałam też o tym, jak wykorzystałam swoją wrażliwość w pozytywny, generatywny sposób, który zmienił coś w małym kawałku świata.

Zdałem sobie sprawę, że moja wrażliwość w jakiś sposób dawała mi dostęp do wewnętrznej świadomości, która była zdecydowanie duchowa, święta i potężna w lekki sposób.

Zastanawiałem się głębiej nad tym, co zrobiłem niemal instynktownie. Zastanawiałem się, co właściwie czuję, gdy używam głębszych, subtelnych zmysłów, do których dała mi dostęp moja wrażliwość? Siedziałem z każdym obrazem, który do mnie przychodził, próbując otworzyć swoją świadomość na informacje oferowane przez te subtelne zmysły.

Słońce czuło się jak słońce - ciepłe, witalne, energiczne, ekspansywne, potężne, zachęcające do rozwoju i chętne.

Duch Pszczoły czuł się jakoś tak, jakby był stworzony z jasności słońca, zadziorny i potężny, siła generatywna. Uczucie, jak brzmiałoby słońce, gdybyś mógł usłyszeć jego cząstkę. (Trochę synestezji, żeby dodać trochę pikanterii!).

Dusza ziemi czuła się jak duża kochająca przestrzeń, obejmująca Obecność. Wyglądało to jak kobieca istota z obszerną, płynącą szatą, która w swoich fałdach trzymała wszystkie żywe istoty na ziemi. Była tam pszczoła.

Motyl nie był w rzeczywistości motylem, ale jako obraz reprezentował dla mnie rodzaj lekkiego, unoszącego się, tańczącego kształtu lotu, nie takiego, jak leci prawdziwa pszczoła, ale poczucie, że pszczoła potrzebowała tego, aby wyobrazić sobie, że znów zaczyna latać.

Ciekawą niespodzianką było drzewo bratka leśnego. Kiedy poprzedniego lata urządzaliśmy nasze podwórko i wybieraliśmy drzewa do posadzenia, projektantka krajobrazu poprosiła mnie, żebym pojechała na farmę drzew i obejrzała wybraną przez nią panterę leśną. Kiedy tam pojechałam, zobaczyłam, że jest piękny. Ale ku mojemu zdumieniu to inne drzewo obok niej jakby wyciągnęło do mnie rękę i mnie objęło. To właśnie to drzewo posadziliśmy w naszym ogrodzie w pobliżu pomostu... i to ono było moim partnerem w ratowaniu pszczoły.

To drzewo jest piękne i ma w sobie bardzo mądrą, pełną wdzięku atmosferę. Wydawało się, że daje pewien rodzaj blasku, może siłę życiową. Ale bardzo subtelnie. Nie mam słów, by opisać, jak czułem jego obecność. Chłodna, ekspansywna, jakbym słyszał i czuł "lekki powiew światła" wśród liści. A także życzliwą Obecność partnerstwa.

Jako osoba wrażliwa zawsze chodzę dziękując, błogosławiąc, kochając i doceniając świat, rozmawiając z nim i "ratując" jego fragmenty, jak tylko mogę.
Zdałem sobie sprawę, że każdy z moich obrazów był zbiorem wrażeń, które niosły ze sobą informacje, znaczenie i świadomość, zanim mój mózg wiedział dokładnie, jak je przełożyć na słowa i zrozumieć. W pewnym sensie te subtelne percepcje były rejestrowane w całym moim ciele, a nie tylko w umyśle.

Uczę się, że wykorzystuję subtelne narządy zmysłów, poza moimi fizycznymi narządami zmysłów, które mają swój własny, unikalny sposób przekazywania informacji. Może to być informacja duchowa, która jest tak samo ważna jak wizje i głosy. Mimo że nigdy nie doświadczyłem wizji i głosów, poznanie za pomocą tych subtelnych zmysłów wydaje mi się drugą naturą.

Aby przełożyć subtelne postrzeganie na słowa, trzymam wielowarstwowy obraz lub świadomość w moim umyśle, a także w moim ciele i sercu, aż zaczną do mnie przychodzić słowa, które niosą sens, jaki ma obraz. Słowa przychodzą powoli, ale wiem, kiedy "czuję", że są właściwe. A kiedy już je napiszę lub wypowiem, czuję ich dobroć w moim ciele, co jest cudownym uczuciem.

Rzeczywiste odczucie zawiera w sobie wszystko jako całość i od razu znam jego znaczenie bez słów, choć jest w nim o wiele głębsze bogactwo, które nieustannie otwiera się na moje poszukiwania. Znalezienie słów pomaga mi uświadomić sobie to, co wiem.

Praca z subtelną percepcją jest również sposobem bycia w świecie, który może wywołać zmianę. Jedną z cech bycia "tak wrażliwym" jest poczucie przytłoczenia bólem, dramatem i dysfunkcją, które ciągle się wokół nas rozgrywają, i chęć ukrycia się przed nimi, by chronić wrażliwego ducha.

Uczenie się, jak pozostać obecnym w przytłaczającej sytuacji, wyczuwanie tego, co jest potrzebne, wzywanie sojuszników, którzy mogą pomóc, a następnie stukanie w uspokajającą, uzdrawiającą obecność i promieniowanie nią - to daje nam sposób na wykorzystanie naszej wrażliwości, by coś zmienić, bez konieczności znoszenia tego i wojowania, jak to zwykle robimy.

To była tylko jedna pszczoła, z którą pracowałem. Ale w pewnym sensie reprezentowała ona cały świat! Domyślam się, że dokonaliście wielu podobnych czynów.

Następnym razem, gdy będziesz miał okazję coś zmienić, niezależnie od tego, czy chodzi o pojedynczą pszczołę, czy o trudną sytuację, spróbuj tego: uziem się, użyj swoich subtelnych zmysłów, aby wczuć się w to, co jest potrzebne, zaproś wewnętrzną pomoc. Poczuj ich obecność w sobie, niezależnie od tego, czy możesz ich zobaczyć fizycznymi oczami, czy nie (wiedząc, że masz prawo odmówić lub odrzucić każdą energię, która nie jest odpowiednia). Staniesz się portalem, przez który może przepływać pomocna energia.

David Spangler mówi:

    Założenie jest takie, że jesteśmy nieustannie zanurzeni w żywym polu twórczej energii, które konfiguruje się do wzorów tworzonych przez nasze subtelne pole energetyczne (lub ciała subtelne), podobnie jak płynąca rzeka konfiguruje się do kształtu głazu leżącego w jej korycie. Ta konfiguracja może wpływać na prawdopodobieństwo wystąpienia synchronicznych wydarzeń, ponieważ energia świata stara się powielać informacje, połączenia i wzorce powstałe w naszym osobistym polu subtelnym.

    Drugie założenie jest takie, że cała subtelna energia jest plastyczna i podatna na kształtowanie przez myśli i uczucia. To daje nam narzędzie do wykorzystania w sztuce manifestacji. Kształtując nasze pole subtelne, możemy kształtować pole świata, który nas otacza.

Jako osoby wrażliwe duchowo uczymy się, jak poruszać się po świecie w większej całości.  Wykorzystanie naszej subtelnej percepcji pomaga nam wnieść pozytywny wkład w warunki i obszary świata, które potrzebują pomocy lub uzdrowienia. Obejmuje to również zwiększenie naszej zdolności do wpływania na przyszłość i kształtowania jej, także naszej własnej. Praca z subtelnym aspektem świata wzmacnia całość wszystkich wcieleń, w tym także Ziemi.

Najlepszym ze wszystkich powodów, by zgłębiać subtelną percepcję, jest to, że to takie przyjemne uczucie! To takie pocieszające i pyszne być w domu: w domu we wspólnocie Ludzkości, w domu na Ziemi, w domu w naszych ciałach, w domu w naszym wcieleniu.

**Source