ZAGINIONA KSIĘGA ENKI – PRZEKAZ ISTOTY Z NIBIRU

  Tajemnice Świata STAROŻYTNY ŚWIAT

fot.depositphotos.com

Zaginiona Księga Enki to opis – rekonstrukcja duchowej spuścizny Enki, która wyszła spod pióra Zecharia Sitchin. Był on znawcą starożytnego Bliskiego Wschodu, znakomitym amerykańskim sumerologiem. Jego dzieło stanowi wysoce prawdopodobne odwzorowanie duchowego przekazu, jednego z bogów Sumerów – Enki. W rzeczywistości miał on być istotą, która przybyła na Ziemię z Nibiru – uznawanej w sposób hipotetyczny za 12-tą planetę naszego Układu Słonecznego.

Z podania dowiadujemy się, że w czasach pradawnych – około 445 lat temu – atmosfera na Nibiru zaczęła ulegać rosnącemu zniszczeniu.
W konsekwencji dawni astronauci wybrali się w podróż kosmiczną.
Jej celem było odnalezienie złota, czyli jedynego pierwiastka, który był zdolny zapobiec katastrofie ich planety.
W ten sposób dotarli na Ziemię.
Ich pojawienie się na naszej planecie miało mieć miejsce, dużo wcześniej niż wystąpili tu homo sapiens.
Ich lądowanie odbyło się w południowej części Mezopotamii.
Dokładnie w tym miejscu, za ich sprawą doszło w przyszłości do narodzenia się cywilizacji Sumeru, która w późniejszym okresie wywarła istotny wpływ na kulturę oraz dzieje całej planety Ziemia.

Stworzenie człowieka

Przybysze z Nibiru prowadzili szeroko zakrojoną ekspansję w ramach dokładnie dopracowanej misji „Ziemia”.
Posiadali centrum dowodzenia, port kosmiczny, eksploatowali bogactwa naturalne i dysponowali również stacją przesiadkową, zlokalizowaną na Marsie.
Jednak w krótkim czasie zaczęli odczuwać znaczące braki siły roboczej.
Wówczas zastosowali znane sobie metody inżynierii genetycznej i stworzyli prymitywnych robotników – homo sapiens.
Nieco później przez Ziemię przetoczył się katastrofalny w skutkach potop, w wyniku którego konieczne było rozpoczęcie wszystkiego od nowa.
W tym czasie astronauci zostali przemianowani na bogów, którzy przekazali człowiekowi cywilizację oraz wpoili mu kult bóstw.
Następnie, mniej więcej 4 tysiące lat temu, wszystko, co udało się osiągnąć, przepadło na skutek katastrofy nuklearnej, która wywołana została wojnami, jakie prowadzili rywalizujący ze sobą przybysze.

Zapis dziejów

Wszystkie wydarzenia z Ziemi, a przede wszystkim historia ludzkości, zostały skrzętnie zebrane przez Zecharia Sitchina, w utworzonej przez niego serii Kroniki Ziemi.
Bazował on na Biblii, glinianych tabliczkach oraz odkryciach archeologicznych.
Obecnie można spotkać się dość powszechnie ze zdaniem zarówno pośród uczonych, jak i teologów, że pochodzące z Biblii opowieści dotyczące stworzenia, Adama i Ewy, ogrodu Eden,
Potopu czy wieży Babel, opierają się na tekstach, które tysiące lat temu zostały zapisane w Mezopotamii.
Ich twórcami mieli być przede wszystkim Sumerowie, którzy z kolei uważali, że swoją wiedzę dotyczącą przeszłych zdarzeń — również sprzed początków cywilizacji czy nawet poprzedzających powstanie człowieka – uzyskiwali z pism Anunnaki „tych, którzy z nieba zstąpili na Ziemię” – „bogów” ze starożytności.
Przez półtora wieku dokonywane były kolejne odkrycia archeologiczne w obrębie ruin starożytnych cywilizacji, przede wszystkim na terenie Bliskiego Wschodu.
Badania te pozwoliły na znalezienie ogromnych ilości takich dawnych tekstów.
Analiza tego, co odnaleziono, dała możliwość określenia także tego ilu i jakich dzieł brakuje, czyli tzw. zaginionych ksiąg.
Były one wzmiankowane w odnalezionych tekstach lub wstępowały w katalogach świątynnych bądź królewskich bibliotek.
Dzięki temu wiemy, że powstały i istniały.
Niekiedy tzw. tajemnice bogów ujawniane były w eposach, jak Epos o Gilgameszu, w którym znajdujemy opis rozmowy bogów, która kończy się decyzją doprowadzającą do zgubienia ludzi w obliczu potopu.
Z kolei w tekście o tytule „Atra Hasis” czytamy o buncie Anunnaki, którzy harowali w kopalniach złota, w jego wyniku miało dojść do stworzenia prymitywnych, śmiertelnych robotników.
W niektórych tekstach jest wyraźnie zaznaczone, że autorami są sami astronauci.

Czasem tekst był dyktowany wybranemu skrybie, np. w przypadku Eposu Erra, w którym wyraźnie jeden z dwóch bogów odpowiadających za wywołanie nuklearnej katastrofy stara się obarczyć winą swojego przeciwnika.
Czasem jednak zapisu dokonywali samodzielnie właśnie bogowie, jak np. w przypadku Księgi Sekretów Thota, który był egipskim bogiem nauki i ukrył to, co napisał w podziemnej komnacie.
Jednym z ważniejszych przykładów na istnienie zaginionych Ksiąg, jest Wielka Biblioteka Aleksandryjska, która została założona w 323 roku przed Chrystusem.
Zgromadzono w niej wiele książek zapisanych w różny sposób.
Niestety została spalona w trakcie toczenia wojen od 48 roku przed Chrystusem do arabskiego podboju w 642 roku.
Z tych przeogromnych skarbów wiedzy pozostało jedynie 5 tomów Biblii hebrajskiej przetłumaczonej na język grecki oraz fragmenty innych dzieł odnalezione w pismach uczonych, którzy byli powiązani z biblioteką.
Dzieje świata rządzonego przez bogów, później półbogów i faraonów zostały jednak odnotowane.

Katastrofa nuklearna

W obliczu wydarzenia kulminacyjnego, jakim była katastrofa nuklearna, pojawiło się poruszenie sumień przywódców Anunnaki.
Dostrzegli oni również konieczność przekazania ludziom, dlaczego wszystko potoczyło się tak, a nie inaczej.
Czy takie było przeznaczenie, czy też doszło do sprowokowania losu przez Anunnaki?
Dzień przed nieszczęściem, na radzie bogów, jedynie Enki był przeciwny zastosowaniu zakazanej broni.
Uważał on również za istotne przekazanie wiedzy, w jaki sposób pojawił się taki punkt zwrotny w historii istot pozaziemskich, że z mających dobre zamiary stały się niszczycielami.
Przygotował więc on własną, pierwszoosobową relację wszystkich wydarzeń.
Niemal pewne jest, że dokonał on spisania własnej autobiografii, gdyż w bibliotece nippuryjskiej odnaleziono długi tekst, który zapisany został na co najmniej 12 tabliczkach i cytuje on wypowiedzi Enki.
W tym długim tekście znajdujemy opis początku misji Enki na Ziemi i wyznaczanie zadań dla zastępcy.
W wielu innych tekstach czytamy o różnych aspektach roli Enki, zdarzeniach i stanowią one uzupełnienie jego opowieści.
Znajduje się tu kosmogonia, czyli epos o stworzeniu świata, natomiast u jego podstaw leży tekst Enki, który uczeni nazywają Genesis z Eridu.

Czym więc jest Księga Enki?

Na akadyjskich i Sumeryjskich glinianych tabliczkach, w asyryjskich i babilońskich bibliotekach oraz świątyniach, jak również w egipskich, kananejskich i hetyckich „mitach” oraz w biblijnych opowieściach widoczny jest wyraźny kanon przekazów pisanych, które rozprawiają o sprawach bogów oraz ludzi.
Wszystkie te materiały, mimo iż silnie ze sobą sprzężone, zostały rozproszone i wiele ich elementów ma charakter fragmentaryczny.
Po raz pierwszych ich zebrania dokonał Zecharia Sichina, w celu zrekonstruowania relacji sporządzonej przez naocznego świadka – Enki.
Jest ona pełna autobiograficznych wspomnień oraz bogatych intuicyjnie proroctw pozaziemskiego boga.
Tekstem prezentowanym, jako podyktowany przez Enki jest tzw. Księga Świadectwa.
Jej treść miała zostać podyktowana wybranemu skrybie.
Do jej odpieczętowania miało dojść we właściwym czasie.
Takie informacje można porównać do poleceń, jakie Jahwe wydawał Izajaszowi
W swoich rozprawach dotyczących przeszłości, Enki widział przyszłość.
Anunnaki uważali się za panów swojego losu, jednak również losów ludzkości.
Ostatecznie jednak doprowadziło to do uświadomienia sobie, że przebieg wypadków został ustalony przez przeznaczenie.
Z tego powodu, zgodnie ze słowami proroków hebrajskich, rzeczy pierwsze będą rzeczami ostatnimi.
W taki dość prosty sposób zapis wydarzeń, jaki podyktował Enki, stał się podstawą proroctwa, natomiast przeszłość przeobraża się na kształt przyszłości.

ZAGINIONA KSIĘGA ENKI. WSPOMNIENIA I PROROCTWA POZAZIEMSKIEGO BOGA