Równania pola Einsteinsa opisują elastyczne charakterystyki przestrzeni i czasu; jak sama przestrzeń tkaniny może się rozciągać i zginać w obecności materii/energii. Elastyczność kolektora czasoprzestrzennego jest dla nas oczywista jako uniwersalna siła grawitacji. Jednak równania Einsteina przewidują również, że grawitacja w zasadzie może i musi stać się pojedyncza lub nieskończona w punkcie jej powstania w czasoprzestrzeni, tworząc tajemnicze obiekty znane jako czarne dziury.
Krzywizna_of_Space_Time_by_RailGun74
Asymptota osobliwości
Czarna dziura jest zwykle uważana za obiekt masywny (tj. gwiazdę), który zawalił się pod własną siłą grawitacyjną, tworząc "dziurę" w czasoprzestrzeni; studnię grawitacyjną o nieskończonej krzywiznie. Taka krzywizna jest teoretyzowana tak, aby wytworzyć objętość zerową z nieskończoną gęstością w jej jądrze, tworząc jednostkę znaną jako "osobliwość".
W singularity znane prawa fizyki rozkłada się jak normalne parametry trójwymiarowej przestrzeni nie posiada już. W tym nieskończonym punkcie przestrzeni i czasu wielkości matematyczne wykorzystywane do pomiaru wzrostu grawitacji do nieskończoności, czyniąc fizykę konkretną niemożliwą do sformułowania. W ten sam sposób, w jaki nieskończone wahania pola elektromagnetycznego w próżni kwantowej muszą zostać znormalizowane, aby nadać sens, również tutaj potrzebna jest kwantyfikacja nieograniczonej wartości energetycznej - czyli energii pola grawitacyjnego. Mówiąc prościej: aby dokonać odpowiednich i ważnych obliczeń dla osobliwości grawitacyjnych w fizyce, potrzebujemy funkcjonalnego opisu kwantowej grawitacji, który przywraca nas z powrotem do fundamentalnego konfliktu pomiędzy fizyką relatywistyczną a fizyką kwantową; konfliktu wynikającego z naszej niezdolności do kwantyfikacji pola grawitacyjnego.
Obecnie istnieją dwa fundamentalne, ale całkowicie niekompatybilne ramy teoretyczne współczesnej fizyki: model standardowy (teorii cząstek) i ogólna względność. Ogólna względność opisuje elastyczność czasoprzestrzeni i charakterystykę pól grawitacyjnych w dużych skalach makrokosmicznych. Modeluje siłę grawitacji jako nieograniczone, ciągłe pole - kontinuum - jak układ współrzędnych w przestrzeni i czasie. Model standardowy, będący nadrzędną teorią fizyki cząstek, opisuje siły naturalne rządzące fizyką w skalach subatomowych; siłę elektromagnetyzmu i oddziaływania cząstek elementarnych (cząstek pośredniczących w siłach uniwersalnych). W przeciwieństwie do ogólnej względności, model standardowy opisuje, w jaki sposób uniwersalna siła elektromagnetyzmu jest przekazywana przez dyskretne cząstki elementarne, fotony, które są dyskretnymi kwantami energii porównywalnymi z bitami informacji. Podlegając prawom prawdopodobieństwa i niepewności, pole kwantowe nie może być w ogóle rozumiane jako funkcja współrzędnych, ale raczej poprzez rozkład ograniczonych liczb w każdym punkcie przestrzeni. Pojęcie pola ciągłego nie ma zastosowania do subatomowego świata kwantowego i stoi w ostrym kontraście do zdefiniowanych cząstek i ograniczonej liczby fizyki kwantowej.
classic_quantum_fields
Model standardowy nie jest w stanie opisać, dlaczego atomy mają masę lub mechanikę działania grawitacji na skalach subatomowych (czego podobno nie ma), gdzie pole grawitacyjne nie może być już rozumiane jako gładkie kontinuum. Z drugiej strony elektromagnetyzm jest elegancko opisany (algebraicznie) przy użyciu ograniczonych liczb jako pole kwantowe składające się z cząstek elementarnych, które przekazują informacje z jednego punktu do drugiego. Tak nie jest w przypadku grawitacji: po latach poszukiwań "grawiton" - analog grawitacyjny fotonu - nie został odnaleziony i dlatego nie jesteśmy w stanie uchwycić prawdziwego źródła masy w naszym wszechświecie. Równania Einsteinsa mówią nam, że masa i grawitacja są ze sobą ściśle powiązane, jednak bez kwantyfikacji grawitacji nie ma matematycznie poprawnego sposobu obliczania oddziaływań i relacji pomiędzy masą atomową a samą grawitacją. Problem ten jest dość dramatyczny i rozprzestrzenia się w samym sercu współczesnej fizyki i kosmologii, ponieważ jeśli nie rozumiemy skąd pochodzi masa, nie możemy wiedzieć, czym naprawdę są atomy i czym naprawdę jest materia. Wszystkie teorie będą dotknięte tym fundamentalnym brakiem zrozumienia. W konsekwencji wszystkie teorie będą podobnie oświetlone, gdy nasze rozdrobnione rozumienie zostanie połączone...
Grawitacja kwantowa
Fraktalny model holograficzny łączy te dwie perspektywy poprzez ilościowo określone rozumienie grawitacji, co nieuchronnie prowadzi do holograficznego rozumienia masy. Model proponuje, aby gęstość próżni w obrębie jądra atomowego w efekcie uczyniła z niego mikroskopijną czarną dziurę, a poprzez wykorzystanie ograniczonej liczby opartych na znormalizowanych wartościach gęstości próżni (Planck Spherical Units) ujawnia, że źródło masy atomowej jest bezpośrednią funkcją fluktuacji w samej próżni kwantowej. Z tym możemy dojść do kompleksowego, jednolitego zrozumienia masy, grawitacji i elektromagnetyzmu w naszym wszechświecie. Zrozumienie, w którym "cząstka podstawowa" nie jest cząstką w ogóle, ale informacją holograficzną wynikającą z potencjalnie nieskończonego pola energetycznego.
Aby dowiedzieć się więcej przejdź do The Schwarzschild Proton.
Upewnij się, że zapoznałeś się z prezentacją Harameins DVD "Black Whole", aby dowiedzieć się więcej na temat teorii wszechświata fraktalno-holograficznego, a jednocześnie wspierać jego dalszy rozwój!
http://holofractal.net/2015/08/03/searching-for-quantum-gravity/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz