Najnowszy artykuł naukowy Harameina "Quantum Gravity and the Holographic Mass" przedstawia genialne podejście do kwantowej grawitacji i zasady holograficznej jako źródła masy i materii w naszym wszechświecie. Artykuł ujawnia fundamentalną symbiotyczną relację pomiędzy protonem a większym wszechświatem, w którym się znajduje, i rysuje obraz naszego wszechświata jako bezgranicznie powiązanej matrycy holograficznej, gęsto pikselowanej przez czarne dziury wielkości Plancka. Dzięki tej przełomowej publikacji widzimy pierwsze zarysy prawdziwie zunifikowanej teorii pola, w której podstawowe siły natury opisane są jako spójna całość. Implikacje są głębokie zarówno pod względem naukowym, jak i duchowym, więc wyruszajmy razem w podróż w dół tunelu Wszechświata Fractal-Holograficznego...
431233_10150711357695081_1179126980_n
Pianka kwantowa
Słynne równania terenowe Einsteina opisują elastyczność przestrzeni i czasu, ujawniając, w jaki sposób czasoprzestrzeń rozciąga się i zgina w obecności materii/energii. Równania te ujawniają fascynujący aspekt czasoprzestrzennego medium, a mianowicie jego zdolność do całkowitego wyginania się z powrotem na siebie, jakby w swoistej pętli. Jego równania przewidują istnienie tzw. "mostów Einsteina-Rosena" - tuneli - w czasoprzestrzeni; wskazuje na kontinuum czasoprzestrzeni, gdzie dwie pozornie odrębne współrzędne łączą się jako jedna. Teoretycznie tunele umożliwiają przepływ informacji z jednego punktu do drugiego - natychmiastowo - bez konieczności pokonywania fizycznej odległości między nimi. Czarne dziury uważane są za jedyną rzecz wystarczająco masywną, by zniekształcić czasoprzestrzeń w stopniu niezbędnym do powstania takich tuneli. Ponieważ jednak kwantowa próżnia wykazuje niezwykle energetyczną dynamikę na poziomie kwantowym, wielu fizyków uważa, że te spieniane mikrofluktuacje mogą być rozumiane jako mikroskopijne tunele, spienianie, skręcanie i spienianie w samym rozdzielaczu czasoprzestrzennym. Innymi słowy: te nieodłącznie związane z pętlą tunele w tkaninie czasoprzestrzeni mogą być faktycznie jej trwałym, naturalnym stanem.
pianka kwantowa
Przestrzeń czasowa na poziomie kwantowym nie jest już gładkim kontinuum gradientowym, lecz spienioną pianką o fluktuujących dziurkach; struktura czasoprzestrzeni "szczypie" sama w sobie poprzez zwielokrotnione połączone geometrie.
Wormholes są często opisywane jako czasoprzestrzeń "szczypiąca się" na poziomie kwantowym - składanie z powrotem na siebie w pętli, przez którą się jednoczy. Z tego obrazu mentalnego możemy sobie wyobrazić, że dowolne dwa czarne obszary przestrzeni (lub dowolna ich liczba) mogą być ze sobą ściśle powiązane poza znanym czasem i przestrzenią - w rzeczywistości mogą być uważane za jeden i ten sam! Jeśli połączymy konwencjonalną wiedzę o tunelach z koncepcją Harameina - Schwarzchild-protonów (protonów z czarną dziurą), wyłania się kolejny interesujący scenariusz: tunele jako nielokalna sieć informacyjna łącząca wszystkie protony we wszechświecie. Propozycja jest prosta: wiemy już, że czarne dziury zachowują informacje holograficznie na horyzoncie zdarzeń, jako jednostki informacyjne lub "bity" o długości Plancka. Być może jednak informacja holograficzna nie pozostaje lokalna dla danej czarnej dziury, ale jest faktycznie rozdzielana pomiędzy wszystkie czarne dziury w całym wszechświecie po prostu za pomocą geometrii czasoprzestrzennej, a nie jest ograniczona do każdego regionu czarnej dziury. W ten sposób wszystkie czarne dziury we wszechświecie mogą być elegancko i płynnie połączone. Rzeczywiście, ta sieć holograficznej wymiany informacji może być podstawą samej masy. Aby zrozumieć, jak to może działać, musimy zbadać, w jaki sposób zasada holograficzna jest wykorzystywana we współczesnej fizyce.
Zasada holograficzna
Aby jak najlepiej zrozumieć zasadę holograficzną, możemy narysować analogię do tworzenia obrazu holograficznego. Obraz holograficzny powstaje, gdy płyta fotograficzna jest oświetlona odbiciami od fotografowanego obiektu, jednocześnie ze światłem spójnym (laserowym) bezpośrednio ze źródła światła (źródła odniesienia). Powstałe w ten sposób interakcje pomiędzy falami świetlnymi emitowanymi przez sam obiekt a falami świetlnymi pochodzącymi ze źródła światła wytwarzają na kliszy wzór interferencji. Następnie, gdy film jest oświetlany zwykłym światłem, wzór pojawia się w postaci trójwymiarowego obrazu fotografowanego obiektu. Najbardziej fascynującym aspektem fotografii holograficznej jest to, że każdy punkt na hologramie zawiera pełną informację o fotografowanym obiekcie jako całości, a więc po usunięciu jakiejkolwiek części płytki fotograficznej nadal będzie on wytwarzał cały obraz.
zapis holograficzny
holograficznePłytka
Hologramy przechowują informacje nielokalnie, w postaci wzorów interferencji fal świetlnych. Również, hologramy pozwalają na fale interferencyjne zawierające wiele różnych warstw informacji w obrębie tej samej powierzchni, zazwyczaj uwidocznione poprzez spojrzenie na płytkę z różnych kątów. Jednakże, nie można stwierdzić, że wzór interferencji na płycie fotograficznej pokazanej po prawej stronie jest jabłkiem i ręką, ale informacja jest tam ukryta w strukturze interferencji, przechowywana w każdym punkcie na jej powierzchni. Podświetlając talerz spójnym światłem pojawi się jabłko, ale nie ma jednoznacznej zgodności między obszarami talerza i regionami jabłka. Możemy obserwować obiekt holograficzny z różnych perspektyw i w ten sposób odkrywać, lub uwidaczniać nowe spójne warstwy informacji, ale w jego ukrytej formie wzorów interferencyjnych obiekt jest niewidoczny. Ale jest tam, wszędzie, przechowywany w niewidocznym porządku, którego nie można zobaczyć, dopóki światło nie rozświetli płyty.
Przenosząc tę zasadę do kosmosu możemy sobie wyobrazić, że próżnia przestrzeni, która jest tak naprawdę rozległym morzem elektromagnetycznych wzorów interferencji (fluktuacji próżniowych), zawiera informacje holograficzne o całym wszechświecie, przechowywane pośrednio w każdym punkcie przestrzeni. Co ciekawe, zasady holografii stanowią już centralne rozwiązanie wieloletniego problemu w fizyce, a mianowicie notorycznego paradoksu informacyjnego, problemu pojawiającego się, gdy fizyka kwantowa i względność, makrokosmos i mikrokosmos spotykają się w czarnych dziurach. Teraz zbadajmy dalej, jak to wszystko łączy się w protonie czarnej dziury.
W astrofizyce zasada holograficzna stwierdza, że opis objętości przestrzeni może być uważany za zakodowany na świetlnej granicy regionu, horyzoncie zdarzeń ukształtowanym przez grawitację, i jest powszechnie wykorzystywany przy opisywaniu entropii, czyli termodynamiki, systemu czarnych dziur. Zasada ta została pierwotnie przywołana w celu wyjaśnienia naturalnego zdarzenia, w którym drugie prawo termodynamiki zdawało się być naruszone w przypadkach, gdy obiekt o określonej entropii jest pochłaniany przez czarną dziurę. Entropia obiektu zniknęłaby, a całkowita entropia we wszechświecie zdawałaby się zmniejszać, czego zabrania drugie prawo. Zasada holograficzna rozwiązuje ten problem stwierdzając, że cała energia/informacja obiektu pochłoniętego przez czarną dziurę jest "rozmazana" równomiernie na całej jego powierzchni, a jego entropia zachowana jako informacyjny odłamek wielkości Plancka. W ten sposób możemy uznać energię/informację czarnej dziury za przechowywaną holograficznie na jej powierzchni jako abstrakcyjne piksele Plancka lub bity, a zatem możemy obliczyć jej całkowitą entropię, licząc piksele Plancka na jej powierzchni.
Fraktalny model holograficzny przenosi tę zasadę do kolejnego naturalnego etapu, postulując, że informacje nie tylko są przechowywane lokalnie w czarnej dziurze, ale że są współdzielone ze wszystkimi czarnymi dziurami we wszechświecie za pomocą fizyki tunelowej. Podążając za tym rozumowaniem liniowym możemy dojść do nowego zrozumienia czym naprawdę jest masa i jak wszystko we wszechświecie jest nieskończenie połączone.
Paradoks informacyjny
infogram
Kwantowa grawitacja i masa holograficzna
W najnowszym artykule Harameins, Quantum Gravity i Masa holograficzna, zasada holograficzna jest wykorzystywana do odwzorowania zawartości informacyjno-energetycznej protonu i geometrycznej zależności pomiędzy horyzontem protonu a jego wewnętrzną objętością, w celu dokładnego przewidzenia masy protonu. W ten sposób formułowane są równania, za pomocą których można określić siłę grawitacji i masę dowolnego układu astrofizycznego jako stosunek informacji o objętości do powierzchni - tworząc uniwersalną formułę mającą zastosowanie do wszystkich skal wszechświata, od mikro- do makrokosmosu.
Sam proton można uznać za mikroskopijną czarną dziurę i uwzględniając oscylatory sferyczne Plancka, zarówno wewnętrzne jak i zewnętrzne w stosunku do jego powierzchni, możemy analizować stosunek informacji/energii pomiędzy protonem a próżnią, z której się pojawia. Ponieważ powierzchnia protonu jest mniejsza niż jego objętość wewnętrzna, tylko część dostępnej masy/energii może być rzeczywiście wyrażona. Całkowita ilość energii dostępnej w objętości protonu, w postaci wahań próżni, wynosi 4,98 x 1055 gramów - co, co ciekawe, jest również dokładną masą wszechświata. Aby dowiedzieć się, jaka część tej energii/informacji jest rzeczywiście wyrażona (i fizycznie mierzalna) przez horyzont protonowy, dzielimy powierzchnię protonu przez promień Plancka (równikowy okrągły odbicia powierzchniowe), aby dowiedzieć się, że horyzont protonowy jest pokryty przez 4,72 × 1040 nakładające się na siebie koła Plancka, tworząc holograficzny wzór interferencji. Fascynującym aspektem tego obliczenia jest to, że wzór interferencyjny odbijający się na powierzchni protonu jest identyczny ze starożytnym symbolem zwanym "kwiatem życia", uważanym za podstawę geometrii Stworzenia.
Kwiat życia
Teraz, aby odkryć rzeczywistą masę protonu, jego masę grawitacyjną, dzielimy liczbę kółek Plancka na powierzchni protonu z liczbą zasilaczy w obrębie objętości protonu (4,72 × 1040 / 1055), co daje w rezultacie 5,91 × 1014. Liczba ta jest dokładną masą potrzebną do tego, aby proton spełniał warunek Schwarzschilda, jakim jest czarna dziura. W ten sposób znaleźliśmy holograficzną masę grawitacyjną protonu (jego masę Schwarzschilda), tylko przy użyciu jednostek Plancka i samej geometrii, bez uwzględniania równań Schwarzschilda lub terenowych równań względności w dowolnym momencie! Innymi słowy, opisaliśmy zarówno grawitację, jak i masę jako relację pomiędzy informacją o objętości do powierzchni horyzontu zdarzeń, co zostało osiągnięte algebraicznie, poprzez kwantyfikację energii próżni przez stałą fizyczną, jednostkę Plancka. Wzór ten jest uniwersalny i może być stosowany do wszystkich systemów astrofizycznych, dlatego po raz pierwszy mamy funkcjonalny matematyczny opis kwantowej grawitacji!
Dzięki temu nowatorskiemu podejściu do fizyki możemy badać podstawy całego wszechświata po prostu badając geometryczne właściwości pojedynczego protonu.
Wykorzystując powyższy wzór, możemy umieścić kwiat siatki życia Plancka na orbicie Ziemi i obliczyć geometryczną zależność pomiędzy liczbą kół Plancka na powierzchni i sferycznych jednostek Plancka wewnątrz, aby obliczyć siłę grawitacyjną, która utrzymuje nas na Ziemi.
Wewnętrzna objętość protonu odnosi się do jego powierzchni w taki sposób, że jeden krąg równikowy Plancka holograficznie wyraża informacje z nim związane wewnętrznie. Tak więc, jeśli podzielimy liczbę krążków Plancka na powierzchni protonu (4,72 x 1040) z rzeczywistą objętością geometryczną protonu, otrzymamy 1,67 × 1079. Co zadziwiające, figura ta jest szacunkową liczbą cząstek we wszechświecie, co ponownie wskazuje na rzeczywistość podstawowego splątania kwantowego. Aby znaleźć udział masy wszystkich protonów na każdym protonie dzielimy masę Schwarzchilda pojedynczego protonu przez liczbę protonów we wszechświecie, co daje 3,55 x 10-65 gm. Ta wartość to wpływ masy jednego protonu Schwarzchilda rozłożonego na wszystkie protony we wszechświecie przez splątanie. Aby znaleźć wpływ masy wszystkich protonów na jeden proton, liczbę tę mnożymy przez liczbę kółek Plancka na powierzchni protonu. W rezultacie otrzymujemy wynik 1,672295215 x 10-24, który jest również wartością mierzoną w laboratoriach. Obliczenia mieszczą się w zakresie 0,017% odchylenia od masy protonu określonej w modelu standardowym, ale prawdopodobnie jest to bardziej precyzyjna wartość dla masy protonu mierzonej spoza horyzontu zdarzeń. Ten niezwykły wynik pokazuje, że wszystkie protony we wszechświecie są ze sobą ściśle powiązane poprzez splątanie kwantowe. Każdy okrąg Plancka może być rozumiany jako miniaturowa dziura, która łączy się z innym protonem.
Aby obliczyć ilość informacji/energii w obrębie jednego protonu, potrzebujemy określonej ilościowo wartości wahań próżni w jego obrębie. Do kwantyfikacji (renormalizacji) dynamiki wahań próżni wykorzystujemy jednostkę sferyczną Plancka (PSU) jako minimalną wibrację próżni, czyli "piksel" informacji. Każda jednostka sferyczna Plancka jest małym oscylatorem wytwarzającym sferyczne fale elektromagnetyczne w medium próżniowym. Ich naturalny wielokierunkowy kształt fali jest również powodem, dla którego urządzenia te są uważane raczej za sferyczne niż płaskie lub sześcienne, jak to ma miejsce w przypadku konwencjonalnych urządzeń. Fale te niosą ze sobą bardzo specyficzną ilość informacji/energii i odbijają się na powierzchni protonu jako płaskie, równikowe, nakładające się okręgi promienia Plancka, jak pokazano na ilustracji poniżej, tworząc holograficzny wzór interferencji na horyzoncie zdarzeń protonu. Aby dać umysłowy obraz względnych wielkości, jeden zasilacz jest tak mały, że gdybyście zrobili go wielkości ziarenka piasku, pojedynczy proton sięgałby stąd do Alpha Centauri 4,37 lat świetlnych dalej!
64 tetra grid kwiat życia
Teraz możemy zrozumieć pozornie paradoksalne istnienie dwóch odrębnych wartości dla masy protonu. Proton nie może być postrzegany jako odizolowany od otoczenia bez uwzględnienia jego kwantowego splątania ze wszystkimi innymi protonami. Mierząc pojedynczy proton spoza horyzontu zdarzeń, jego "pasmo" pozwala na wyrażenie masy 1,672295215 x 10-24 gramów, podczas gdy jego wewnętrzne splątanie kwantowe ze wszystkimi protonami utrzymuje go w stanie Schwarzschildowskiej czarnej dziury o masie 5,91 x 1014 gramów. Zmierzona masa (10-24) jest wyrazem wpływu masy na proton poprzez holograficzne koła Plancka na horyzoncie protonu. Każdy proton wyraża na zewnątrz swój mały fragment rozproszonej masy wszechświata, a każdy proton jest połączony ze wszystkimi innymi protonami poprzez splątanie kwantowe.
Innym sposobem na wyciągnięcie takiego samego wniosku jest po prostu podzielenie masy wszechświata (1040), ekstrapolowanej z wnętrza protonu, na liczbę protonów we wszechświecie (1079), ekstrapolowanej z powierzchni protonu, co daje dokładną masę pojedynczego protonu (1.672295215 x 10-24)! Już sam fakt, że te gigantyczne figury podzielone trafiają w masę protonu z dokładnością do jednego miejsca po przecinku, jest główną wskazówką, że teoria jest poprawna.
Sieć skali planszowej
Możemy nakreślić relację protonu do wszystkich protonów we wszechświecie i uzyskać precyzyjne informacje o strukturalnych skalach wszechświata i poza nim.
Ostateczny wniosek z tych równań jest taki, że masa jest wynikiem wymiany informacji pomiędzy wszystkimi protonami we wszechświecie. Cała materia jest więc wyrazem podstawowego pola zunifikowanego, w którym absolutnie wszystkie informacje są niejawnie zakodowane, przechowywane holograficznie. Przestrzeń jest tym, co definiuje materię, a nie odwrotnie.
Proton Schwarzschilda ma na swojej powierzchni 1040 kręgów Plancka, który w pierwszej iteracji fraktalnej łączy się z tyloma protonami. Protony te ponownie łączą się z 1040 różnymi protonami, które łączą pierwszy z 1080 protonami poprzez fraktalny postęp splątania. Analizując dalej ten wzorzec fraktalny, możemy mapować pierwsze iteracje fraktalnej wielości. Wychodząc poza nasz własny wszechświat, poza jego kosmologiczny horyzont, mogliśmy spojrzeć wstecz tylko po to, by zobaczyć jego powierzchnię jako płonącą kulę w obrębie innego wszechświata, w wyglądzie gwiazdy. Tak więc z jednego protonu spoczywającego gdzieś na twoim małym palcu, możemy obliczyć wielkość i masę wszechświata, promień wszechświata, stałą kosmologiczną, gęstość energii próżni, pole grawitacyjne, promień większego wszechświata, w którym znajduje się nasz własny, ile wszechświatów jest ten jeden i.... Resztę zostawię twojej wyobraźni.
Niebo nad niebem....
"Wszechświat nie jest spowodowany, jak sieć klejnotów, z których każdy jest tylko odbiciem wszystkich innych w fantastycznej, wzajemnie powiązanej harmonii bez końca". - Ramesh Balsekar
Implikacje Wszechświata Holofraktograficznego wymuszają wyobraźnię. Poprzez te proste równania dochodzimy do zrozumienia wielorakości czasoprzestrzeni jako holograficznej macierzy pikseli fraktalnych rzutowanej przez wzór interferencji Kwiatu Życia. Z czasem wszystko to zostanie jeszcze bardziej uproszczone w taki sposób, aby było możliwe do wyrażenia w jednym, prostym równaniu - tak jak było to marzeniem wielkich naukowców i filozofów w całej historii fizyki. Osobiście jestem często wypełniony namacalną łącznością ze wszystkimi rzeczami poprzez kontemplowanie tego pięknego opisu naszego Wszechświata. Wierzę, że my, poprzez medytację, wizualizację i kontemplację, możemy wykorzystać to rozumienie jako rodzaj metafizycznej technologii - narzędzia - do rozszerzenia naszej własnej świadomości poza jej ramy w większą i głębszą komunię ze sobą i naszym światem jako całością. Sam fakt, że sama przestrzeń w stanie nieskończonej, pełnej realizacji eksploruje swój nieskończony potencjał poprzez nas, z pewnością daje pewność i wiarę, by oddać czyste piękno jej rozwoju...
Einstein1
http://holofractal.net/2013/05/31/quantum-gravity-and-the-holographic-mass/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz