fot. domena publiczna
Należy do symboli
ponadreligijnych wywodzących się ze Starożytnego Egiptu, gdzie jako
hieroglif oznaczał życie. Jego przesłanie odnosi się do uniwersalnej
energii Wszechświata. Dziś jest traktowany jako energetyzator
Leszek Matela, NŚ 7/2019
Aby ukazać niezniszczalną siłę życiową
przenikającą Wszechświat, dawni Egipcjanie używali emblematu Ankh
(pisane też Ankch). Inne jego nazwy to klucz życia (bądź Nilu) albo po prostu krzyż egipski. Z kolei łaciński termin crux ansata podkreśla, że ten starożytny artefakt zaopatrzono w uchwyt.
Atrybut procesów życiowych
Dwie linie użyte do nakreślenia znaku
dążą do nieskończoności i nigdy się nie spotykają, co miało być
odniesieniem do życia wiecznego. Traktowano go jako klucz do bram raju.
Ankh pojawiał się na stelach, obeliskach, posągach, ścianach świątyń,
ale też wielu przedmiotach używanych na co dzień. Znajdziemy go na
licznych papirusach. W ikonografii stał się obowiązkowym elementem
prawie każdej ilustracji dotyczącej życia, nieśmiertelności,
długowieczności, uzdrawiania oraz zjawisk zachodzących w naturze. Nie
tylko malowano go i rzeźbiono, ale też wykonywano z metalu, gliny lub
drewna
Przeglądaj spis treści numeru 7/2019 lub zamów wersję elektroniczną NŚ
W kontekście makrokosmicznym jego górny,
owalny pierścień przedstawia słońce, kreska pionowa - niebo, a pozioma -
ziemię. Natomiast potraktowany jako obraz mikrokosmosu symbolizuje
odpowiednio głowę, ramiona i tułów człowieka. Prezentuje jednocześnie
zjednoczenie męskiej i żeńskiej zasady przyrody. Poszczególne części,
poczynając od góry, utożsamiano: ze słońcem, powietrzem i wodą, czyli
podstawowymi składnikami zapewniającymi życie. W ideogramie dostrzegano
też pętlę zawiązaną w środku węzłem, co miało znamionować integrację
procesów życiowych w organizmie. Niektórzy zwracają uwagę również na
podobieństwo do cząsteczki RNA, jednego z podstawowych składników
materii ożywionej...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz