Gdy wolność od poszukiwania „oświecenia” jest przebudzeniem

Wolność od poszukiwania „oświecenia” dla wielu już jest przebudzeniem. Dusza w pełni wcielona na Ziemi, odnajduje potrzebne jej odpowiedzi w rzeczywistości, dla jakiej się narodziła i tutaj jest jej pole tworzenia i artyzmu. Tymczasem jakże często szukamy w duchowości odpowiedzi na pytanie „Czy jest Bóg i czy nas uratuje i wywyższy”, nie widząc zupełnie Boga w swoich wyborach, na przykład wtedy, gdy przekraczamy swą nienawiść, jak i skłonność do nadmiernego altruizmu, gdy wychodzimy z cienia, gdy uczymy się miłości do siebie i do innych, gdy w harmonii łączymy światło i mrok, gdy natchnieni czujemy w sobie Obecność, gdy robiąc rzeczy pożyteczne dla Ziemi, opieramy się pokusie „odlotów duchowych” i szukania problemów zastępczych tam, gdzie jest tylko pustka i jej iluzje.Oczywiście nie ma duchowości bez przejścia tych iluzji  także etapy te są potrzebne, ale nie wolno w nich grzęznąć. Warto pamiętać o praktyce uważności i dystansie, a także zdrowym rozsądku, który dopełnia idealizm i prędzej czy później pomoże podważyć każdą duchową ułudę, w jakiej się zanurzyliśmy.

Umysł lubi mielić rzeczy niepotrzebne, dokonywać czynności, które z punktu widzenia jego życia, nie mają najmniejszego znaczenia, ale dają mu bezpieczeństwo psychiczne, że dzięki temu przybliża się do „oświecenia”. To oczywiście kolejna iluzja. Przebudzenie to wolność na przykład od toksyczności, którą zaczynamy dostrzegać,  od zarówno skrajnie służalczej, poświęcającej się postawy, jak i narcystycznej, od potrzeby nieustannych ezoterycznych analiz, czynności i rytuałów, jak i ślepego materializmu. Przebudzenie to dostrzeżenie wszystkich klatek, w jakich siebie zamykamy, nasze uwikłanie w myśleniu życzeniowym i roszczeniowym (nieprzepracowane relacje z rodzicami przenosimy przecież na duchowość), a następnie wyjście z tej perspektywy.  Wyjście z perspektywy nie oznacza, że coś znika – w rozwoju nic nie znika, wszystkie programy przeszłości wciąż istnieją w naszej podświadomości. Chodzi o to, że przestajemy być  więźniem danego sposobu myślenia i działania, otwierając się „tu i teraz” na nowe rozwiązania, lepsze formy wyrazu.

W tym ujęciu karma nie ma znaczenia dla naszych umysłów, jest po prostu kolejną iluzją. Potrafimy już wychodzić z każdej destrukcji, co w praktyce oznacza nie wikłanie się w postawę umartwiania, pokutowania, karania siebie za grzechy poprzednich wcieleń, ugrzęźnięcie w relacji toksycznej, którą chętnie nazywamy karmiczną, by ją „przepracować”. Paradoks polega na tym, że prawdziwym wyjściem z koła karmy nie jest uwikłanie przeszłości i w jej ciągłym „odpracowaniu” ale odwaga do przecięcia więzów i wybór lepszej przyszłości. Dążymy do praktycznego wyjścia z ról kata i ofiary przez nazywanie rzeczy po imieniu i umiejętność rozpoznania co jest Miłością, a co jej zniekształceniem.  Wtedy rozumiemy też, że  pustka będzie zawsze w naszej naturze, albowiem z niej dusza nieustannie się poszerza, odkrywając w niej swoje potencjały. Jednak kierunkiem ich wykorzystania i przebudzenia – póki człowiek żyje – jest rzeczywistość materialna – nasz aktualny dom, a w nim szczęście i spełnienie, które wypracowujemy własnymi rękoma i odpowiednim, otwartym sposobem myślenia.

Zostaliśmy obdarowani energią, siła życiową, mocą, którą rozwijamy od narodzin. Jej przeznaczeniem nie jest rozproszenie w niepotrzebnych działaniach, ani wyrzekanie się jej w postawie uległej, pasywnej jak u dziecka. Energia jest po to, by ją skonsolidować i ukierunkować, zgodnie z wolą swoją i wolą wyższą, która ogarnia nas w całości, i którą zazwyczaj poznajemy, gdy nawiązujemy świadomy kontakt z Jaźnią. Gdy przejrzymy się już w oczach boskich, ujrzymy w nich prawdę o sobie, swoją przyszłość, ale nie wyrażoną dosłownie. Pamiętajmy, że świat duchowy to świat symboli i idei.  Wiemy wtedy, co to znaczy urzeczywistniać duszę na Ziemi, znajdujemy odwagę by wykuwać na niej swoje szczęście i powołanie. Od nadświadomości dostajemy iskrę, informację, inspirację, wizję, którą możemy odczytać wielowymiarowo, bo taka jest przecież nasza istota. Znamy ogólny cel, który jest za mgłą, ale swą przyszłość musimy wypracować sami, metodą prób i błędów i z pomocą przestrzeni (synchroniczności). Tak właśnie, paradoksalnie, stajemy się Kreatorem na podobieństwo Boga, którego szukamy wszędzie, tylko nie w swej naturze.

Farida Sorana Saffarini

doradca i przewodnik duchowy, tłumacz snów i wizji, nauczycielka metody rozwojowej „Integracji duszy” – sztuki świadomego życia.

ciemnanoc.pl