Niebo, piekło i wzniesienie w życiu pozagrobowym - część 2/2

16 czerwca 2021 r. przez Steve Beckow


T.E. Lawrence (Lawrence z Arabii) opisuje wzniesienie

(Zakończenie z części pierwszej, wczoraj).

Wzniesienie Dr. G.

"Istnieją naturalne okresy w naszym czasie tutaj i ... zbliżam się do jednego z nich. Mógłbym być może zlekceważyć te przeczucia i pozostać tutaj, ale gdybym to zrobił, wypaczyłbym wzór. Widzicie więc, że nawet rajem nie można cieszyć się zbyt długo, aby nie udaremnić prawidłowego rozwoju. ... Starzeję się w tym ciele i wkrótce z nim skończę. Wtedy pójdę dalej, by zbadać ten wspaniały wszechświat na innym poziomie."  [Duch, którego Lawrence określa jako "Dr. G", omawiający swoje zbliżające się wzniesienie na wyższy poziom]. (1)

Nawet gdy mówił, ... iluminacja jego mądrego ducha czyniła chwałę dookoła niego i była bardziej przekonująca niż wiele słów. [Jeszcze nie wzniesienie] (2)

Dr G.] kontynuuje swoją zwykłą pracę ze studentami i jest zawsze dostępny dla swoich przyjaciół, ale obserwujemy stopniowe skupianie się jego życia w świecącą wewnętrzną jasność. Jest to tak, jakby światło i ciepło, które normalnie wypływały z niego, aby błogosławić jego przyjaciół, były wycofywane i gromadzone wewnątrz, tak że to oświetlenie przepala się i niszczy jego zewnętrzne linie. (3)

Słyszałem o tej drugiej śmierci (4) i przejściu do następnej sfery, ale mój własny rozwój jest jeszcze tak niedoskonały, że nie zastanawiałem się nad tym poważnie. Teraz wydaje się, że mogę mieć przywilej obserwowania jak to się dzieje z innymi. (4)

Śmierć niesie ze sobą aspekt mroku, gdy jest się na ziemi i nie widzi się poza nią, ale teraz można zobaczyć, że śmierć [tzn. wzniesienie się na wyższy poziom] jest prostą zmianą stanu konieczną do wzrostu. W miarę jak nasze obecne ciało [duchowe] spełnia swoje zadanie i zużywa się, następna, bardziej chwalebna forma jaśnieje przez nie i rozpoczyna się stopniowa metamorfoza, która kończy się okresem nieświadomości i przebudzeniem w wyższej sferze (tj. wzniesieniem). (5)

Koniec nadszedł nagle. Zawołałem go i powiedziano mi że śpi. Staliśmy wokoło i obserwowaliśmy jego nieruchomą formę i światło, które woskowało i słabło tam. W jednej zapierającej dech w piersiach sekundzie nastąpiła zmiana. Światło zebrało się w całość i spaliło się w żywą myśl światła tak intensywnego i wewnętrznego, że aż zadygotaliśmy i odwróciliśmy się na bok. Potem zniknęło i pozostał tylko upiór naszego przyjaciela, który skurczył się i zniknął, gdy patrzyliśmy.

Siedzieliśmy bez słowa, pochłonięci pięknem i znaczeniem tego przejścia. Długo trwała cisza, zanim ktokolwiek ją przerwał, a wtedy jeden z nich powiedział: "Słyszałem, że duch potrzebuje trochę czasu, aby przyzwyczaić się do nowych warunków, tak jak my potrzebowaliśmy czasu, aby się przystosować, kiedy przybyliśmy tu po raz pierwszy, więc nie możemy oczekiwać, że nasz przyjaciel jeszcze do nas przyjdzie. Proponuję, abyśmy po upływie pewnego czasu spotkali się tu ponownie i czekali z nadzieją na jego przyjście. Zgodziliśmy się na to i rozeszliśmy się pełni myśli do naszych różnych zajęć. (6)

Dr G. dotrzymał swej obietnicy przybycia do nas, ale pojawił się, gdy najmniej się go spodziewaliśmy. Kilku z nas siedziało cicho rozmawiając, gdy jego głos nagle podjął przypowieść, a gdy spojrzeliśmy w górę, zaskoczeni, zobaczyliśmy zarys formy, która szybko wypełniła się i nabrała treści, a on znów był wśród nas. Przyniósł ze sobą podniosły nastrój i odczuliśmy Jego obecność jako duchowy chrzest, strumień czystej radości wchłaniany łakomie przez nasze spragnione istoty. Światło i szczęście zajaśniały w nas z przyjemnością podwyższonego bytu. Pozostał tylko przez krótki czas, poczynił charakterystyczną uwagę na temat "nikczemnego fugu", w którym zdecydowaliśmy się żyć i opuścił nas ponownie. Wiedzieliśmy, jak to interpretować; jego subtelna istota mogła tylko z trudem tolerować nasze warunki i próba zatrzymania go byłaby niemiła. (7)

Jeśli chodzi o pytania, które zadawaliśmy [dr G., z daleka], to na początku dotyczyły one głównie warunków jego nowego życia, a on starał się je nam jak najlepiej opisać. Miał on takie same trudności z przekazaniem nam różnic, jakie ja mam z wyjaśnieniem naszych warunków ziemskiej inteligencji. (8)

 W przejściu z płaszczyzny na płaszczyznę zmiany w zakresie świadomości wywołują zaskakujące zmiany w samych ramach myśli; kategorie przestrzeni i czasu ulegają radykalnej modyfikacji, tak że dla niezmienionej świadomości, bardziej ograniczonej w swym zakresie, są one prawie niekomunikatywne. Jego świat był podobny do naszego, mówił, ale materia była bardziej płynna i łatwiej ulegała wpływom myśli. Tutaj, na tej płaszczyźnie, jak już mówiłem, pragnienie odnalezienia jakiejś osoby lub miejsca kieruje nasze stopy we właściwą stronę; tam, powiedział nam dr G., przejście jest szybsze i bardziej niezależne od czynnika czasoprzestrzennego. Ruch człowieka jest prawie równoczesny z jego myślą, tak że pragnienie bycia z przyjaciółmi oznacza znalezienie się wśród nich. Szybkość, z jaką myśl przekłada się na czyn i zmniejszanie się materialnych przeszkód dla pragnień jest częścią zwiększonego tempa życia, a ponieważ nasze ciało jest teraz o wiele lżejsze i bardziej czułe, takie tempo życia jest dla niego właściwe i naturalne.

Język jest mniej używany, a myśli i uczucia są bezpośrednio i w pełni pojmowane. Łatwość we wszystkich procesach życia przyspiesza jego tempo tak, że nawet szybka wymiana między [grupą Lawrence'a] jest dla [dr G.] nużąca i powolna. Światło, towarzysz życia i wskaźnik jego szybkości i intensywności, jest o wiele bardziej żywe i czyste. Kolor, mówi nam, jest mniej dostrzegalny dla oka, ale jego istota jest przenikliwie poznawana przez ducha. Tak samo jest ze wszystkimi radościami zmysłów; są one tam w czystości istoty, która sprawia, że wszystkie nasze wolniejsze, bardziej zewnętrzne przyjemności są jak mglisty sen. Mamy tu szybki wgląd w zupełnie inny sposób odczuwania własnego świata: przez bezpośrednią i natychmiastową duchową świadomość jego duchowych właściwości. (9)
Przypisy

(1) T.E. Lawrence przez Jane Sherwood, medium, Dziennik pośmiertny. Communications from T.E. Lawrence. Londyn: Spearman, 1964, 76.

(2) Loc. cit.

(3) Tamże, 78.

(4) Tamże, 77.

(5) Loc. cit.

(6) Tamże, 78-9.

(7) Tamże, 83-4.

(8) Tamże, 84.

(9) Tamże, 84-5.