Autor: David Bell
Fearistan, który radził sobie bardzo dobrze ekonomicznie i zapewniał swoim obywatelom długą żywotność, zauważył, że ludzie nadal czasami ginęli w wypadkach drogowych. Mieszkańcy Fearistanu byli zamożni i bardzo lubili swobodę podróżowania. Chociaż wypadki drogowe były rzadkością, warto było unikać niepotrzebnej śmierci.
Przemysł drogowy, ściśle współpracując z rządem, wpadł na pomysł budowy 6-pasmowych autostrad między miastami. Wkrótce wszystkie duże miasta zostały połączone, a eksperci z Uniwersytetu Transportu udowodnili, że nowe autostrady miały o 7 procent niższy wskaźnik wypadków niż zwykłe drogi. Modelarze uniwersyteccy przewidywali, że gdyby 6-pasmowe autostrady zostały zbudowane między każdym miastem w Fearistanie, uratowałyby tysiące istnień ludzkich. Eksperci przewidywali, że uratują one nawet więcej istnień ludzkich, niż ginęło na istniejących drogach.
Kraj podążył za ekspertami (w końcu byli oni znani z budowania dróg) i zainwestował w 6-pasmowe autostrady wszędzie. Podczas gdy kraj wyczerpał się, a większość ludzi nie mogła już sobie pozwolić na jazdę samochodem, byli oni słusznie wdzięczni za to, że budowniczowie dróg ich uratowali. Prawie puste drogi były teraz prawie całkowicie wolne od wypadków, co dowodziło, że eksperci mieli rację.
W końcu branża drogowa stanęła przed dylematem: kończyły się miasta, do których można było budować drogi. To nie było to, czego potrzebowali ich inwestorzy. Następnie regulator dróg i budowniczowie dróg spotkali się i zidentyfikowali pilną potrzebę budowy dróg do miast, które jeszcze nie istniały. Fearistan miał ogromne obszary pustynne, które były całkowicie otwarte na budowę miast. Kiedy takie miasta zostaną w końcu zbudowane, eksperci przewidują nieuniknione i niszczycielskie tsunami wypadków drogowych. To przywróciłoby Fearistan do totalnej rzezi, od której tak ledwo uciekli lata wcześniej. Nowe drogi Town-X (jak je nazywano) były genialnymi przykładami zaawansowanej technologicznie budowy dróg. I każdy mógł zobaczyć, jak ważna była ta praca, aby zapewnić społeczeństwu bezpieczeństwo.
W dziedzinie zdrowia publicznego stosujemy podobnie ważny model biznesowy. Nazywamy go "Disease-X". business model. We call it ‘Disease-X.’
Zrozumienie ryzyka pandemii choroby zakaźnej
Ludzie przez tysiąclecia cierpieli z powodu pandemii lub "plag". Zabijały one nawet jedną trzecią populacji. Podczas gdy przyczyny w niektórych przypadkach pozostają niejasne, takie jak plaga ateńska z 430 r. p.n.e., główne plagi od czasów średniowiecza były w większości bakteryjne; szczególnie dżuma, cholera i tyfus.
Pandemie bakteryjne ustały pod koniec XIX wieku w Europie wraz z poprawą warunków sanitarnych, a gdzie indziej po dodaniu antybiotyków. Uważa się, że większość zgonów spowodowanych wybuchem hiszpańskiej grypy przed antybiotykami na początku XX wieku była nieleczonym wtórnym bakteryjnym zapaleniem płuc. Cholera pozostaje okresowym wskaźnikiem skrajnego ubóstwa i zaburzeń społecznych, podczas gdy większość zgonów z powodu malarii, gruźlicy i HIV/AIDS wiąże się z ubóstwem, które ogranicza dostęp do skutecznego leczenia.
Kiedy rdzenne populacje od dawna oddzielone od większości ludzkości napotkały nosicieli ospy i odry, skutki były również niszczycielskie. Nie mając odziedziczonej odporności, całe populacje zostały zdziesiątkowane, szczególnie w obu Amerykach, na wyspach Pacyfiku i w Australii.
Obecnie świat jest połączony i takie masowe zgony nie mają miejsca. W przeciwieństwie do tego, co twierdzą zwolennicy Disease X, powiązania mogą być silną obroną przed pandemiami, poprzez swoją rolę we wspieraniu odporności we wczesnym wieku i częstym jej wzmacnianiu.
Te realia odzwierciedlają ortodoksyjne zdrowie publiczne, ale są słabo kompatybilne z obecnymi modelami biznesowymi. Dlatego też są one coraz częściej ignorowane.
Stulecie bezpieczeństwa
W ciągu ostatnich stu lat miały miejsce dwie znaczące naturalne pandemie grypy (w latach 1957-8 i 1968-9) oraz jeden poważny wybuch koronawirusa (Covid-19), który wydaje się wynikać z badań nad wzmocnieniem funkcji w laboratorium. Każda z epidemii grypy zabiła mniej niż obecnie umiera rocznie na gruźlicę, podczas gdy epidemia koronawirusa była związana ze śmiertelnością w średnim wieku powyżej 75 lat, z około 1,5 osoby na tysiąc umierających na całym świecie.
Podczas gdy media rozpisują się o innych epidemiach, w rzeczywistości były to stosunkowo niewielkie wydarzenia. SARS-1 w 2003 roku zabił około 800 osób na całym świecie, czyli mniej niż połowę liczby dzieci, które umierają każdego dnia z powodu malarii. MERS zabił około 850 osób, a zachodnioafrykańska epidemia wirusa Ebola zabiła około 11 300 osób. Kontekst jest tutaj ważny; gruźlica zabija ponad 1,5 miliona ludzi każdego roku, podczas gdy malaria zabija ponad pół miliona dzieci, a ponad 600 000 osób umiera na raka każdego roku w samych Stanach Zjednoczonych. SARS-1, MERS i Ebola mogą zyskać większy rozgłos w mediach niż gruźlica, ale nie ma to związku z rzeczywistym ryzykiem.
Dlaczego żyjemy dłużej?
Często zapomina się lub ignoruje przyczynę wzrostu długości ludzkiego życia. Jak kiedyś uczono studentów medycyny, postęp nastąpił głównie dzięki lepszym warunkom sanitarnym, lepszym warunkom życia, lepszemu odżywianiu i antybiotykom; te same zmiany są odpowiedzialne za zmniejszenie liczby pandemii. Szczepionki pojawiły się po tym, jak większość ulepszeń już nastąpiła (z kilkoma wyjątkami, takimi jak ospa prawdziwa).
Chociaż szczepionki pozostają ważnym dodatkiem, mają również szczególne znaczenie dla firm farmaceutycznych. Można je nakazać, a wraz z ciągłymi narodzinami dzieci zapewnia to stały, przewidywalny i dochodowy rynek. Nie jest to stwierdzenie antyszczepionkowe. To tylko stwierdzenie faktu. Fakty są tym, na czym powinna opierać się polityka zdrowotna.
Możemy więc być pewni, że z wyjątkiem celowego lub przypadkowego uwolnienia patogenu opracowanego przez ludzi, jest bardzo mało prawdopodobne, aby epidemia w stylu średniowiecznym dotknęła kogokolwiek obecnie żyjącego. Podczas gdy ubóstwo zmniejszy oczekiwaną długość życia, pozostanie ona stosunkowo wysoka w bogatszych krajach. Możemy być jednak pewni, że w przyszłym roku pół miliona małych dzieci umrze na malarię, a 1,5 miliona osób, w tym wiele dzieci i młodych dorosłych, umrze na gruźlicę.
Ponad 300 000 kobiet w krajach o niskich dochodach również umrze z powodu raka szyjki macicy, ponieważ nie będą miały dostępu do tanich badań przesiewowych. Wiemy o tym, ponieważ dzieje się to każdego roku - jest to to, co międzynarodowe zdrowie publiczne, w szczególności Światowa Organizacja Zdrowia (WHO), miało traktować priorytetowo.
Zdolność do monetyzacji iluzji
Reakcja na Covid-19 pokazała, w jaki sposób sponsorzy międzynarodowych instytucji zdrowia publicznego znaleźli sposób na zarabianie na zdrowiu publicznym. Ten model biznesowy obejmuje promowanie nienormalnych reakcji na stosunkowo normalne wirusy. Wykorzystuje psychologię behawioralną i kampanie medialne, aby zaszczepić w społeczeństwie niewłaściwy strach, a następnie "zamknąć je" - terminologia więzienna przed 2020 rokiem. Społeczeństwo może następnie odzyskać pewien stopień wolności (np. latać, aby odwiedzić umierającego krewnego lub pracować), jeśli zgodzi się na przyjęcie szczepionki, co z kolei przynosi bezpośrednie korzyści pierwotnym sponsorom programu. Duże inwestycje publiczne w rozwój szczepionek mRNA na Covid-19 umożliwiły firmom farmaceutycznym i ich inwestorom uzyskanie bezprecedensowych zysków.
Główne partnerstwo publiczno-prywatne na rzecz rozwoju szczepionek na pandemie, CEPI (zainaugurowane na Światowym Forum Ekonomicznym w 2017 r.), stwierdza, że "zagrożenie zarażenia populacji ludzkiej chorobą X i jej szybkiego rozprzestrzeniania się na całym świecie jest większe niż kiedykolwiek wcześniej".
Lekarze są dość podatni na tę propagandę (są tylko ludźmi). Wielu z nich szuka również dochodów z inwestycji i patentów na technologie, które mogą pomóc zablokować innych lub sprawić, że produkcja szczepionek będzie szybsza i tańsza. Opierając swoje pensje i kariery na lojalności wobec tego pandemicznego przemysłu, przyłączają się do oczerniania i kozła ofiarnego tych, którzy wypowiadają się przeciwko niemu. Chronieni przez twierdzenia swoich sponsorów o "większym zagrożeniu niż kiedykolwiek wcześniej", mogą oślepnąć na główne przyczyny złego stanu zdrowia i zachowywać się tak, jakby liczyło się tylko ryzyko pandemii.
Dlaczego nie polegać na istniejących zagrożeniach?
Pomimo obecnych wysiłków związanych z kolejnym wariantem, Covid-19 traci swoją zdolność do straszenia. Utrzymujący się strach jest niezbędny dla polityków w spenetrowanych rządach (jak zauważa Klaus Schwab ze Światowego Forum Ekonomicznego), aby zapewnić to wsparcie. Ten paradygmat biznesowy wymaga ciągłego celu.
Ogólnym celem jest przekonanie opinii publicznej, że tylko korporacyjne autorytarne (faszystowskie) państwo-niani może uchronić ich przed ciągłym zagrożeniem. Poważne naturalne epidemie są rzadkie, a ucieczki z laboratoriów również rzadkie, Disease-X zaspokaja tę potrzebę. Dostarcza mediom i politykom materiału do pracy między wariantami lub wydarzeniami związanymi z ospą małpią.
Co dalej?
Dla opinii publicznej przekierowanie zasobów na choroby z krainy baśni zwiększy śmiertelność, przekierowując fundusze na rzeczywiste zagrożenia i produktywne obszary inwestycji. Oczywiście, jeśli oczekuje się rosnących wycieków laboratoryjnych zmodyfikowanych patogenów z trwających i przyszłych badań, to byłoby inaczej. Ale wtedy należałoby to wyjaśnić w sposób jasny i przejrzysty, a zapobieganie może być bardziej skuteczne niż bardzo kosztowne leczenie.
Disease-X to strategia biznesowa, zależna od szeregu błędów, przebrana za altruistyczną troskę o ludzkie dobro. Przyjęta przez wpływowych ludzi, świat, w którym się poruszają, akceptuje amoralne praktyki w zakresie zdrowia publicznego jako legalną drogę do ich wersji sukcesu.
Jeśli naszym głównym celem jest skierowanie funduszy podatników na rozwój biotechnologii, które społeczeństwo może następnie kupić, ze szkodą dla siebie, ale z wielką korzyścią dla deweloperów, to Disease-X jest drogą naprzód. Ten model rynkowy zapewnia, że stosunkowo nieliczni mogą skoncentrować bogactwo uzyskane od wielu, praktycznie bez ryzyka dla siebie. Społeczeństwo musi zdecydować, czy chce zachować swoją część tej wysoce nieuczciwej umowy.
**Source
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz