Abusir jest zagadkowym kompleksem budowli ulokowanym w stosunkowo niewielkiej odległości od Wielkiej Piramidy w Gizie.
Stworzony został przez władców V dynastii. Jest to starożytna nekropolia, w której skład wchodzi 14 piramid, wiele świątyń, mastab, jak również grobowców.
Początki tego niezwykłego miejsca sięgają 2500 roku p.n.e.
W tym czasie pierwsi władcy tej dynastii – Userkaf oraz Sahure rozpoczęli tu wznoszenie własnych budowli.
Zdecydowanie najlepiej zachowana jest część Sahure, która składa się z piramidy oraz dwóch świątyń – dolnej oraz grobowej.
Ta druga została dość znacznie zniszczona z biegiem lat i wygląda raczej jak obszar ruin złożonych z obrobionych bloków granitu, diorytu oraz bazaltu.
Jednak w tym miejscu nawet ruiny wzbudzają ciekawość i zdają się nieść ze sobą jakąś zagadkę.
Powszechnie uznaje się starożytnych Egipcjan za mistrzów sztuki kamieniarskiej.
Posiadali oni ogromne umiejętności w kwestiach transportu, obróbki oraz unoszenia ogromnych kamiennych bloków.
Mimo tej wiedzy, na terenie Abusir znajdujemy sposoby obróbki kamienia, których nie udało się w sposób racjonalny wyjaśnić.
Granit, bazalt i dioryt to niezwykle twarde gatunki skał.
Tutaj znajdujemy w nich perfekcyjne wręcz wyżłobienia, bardzo dokładne kąty i co najdziwniejsze wywiercone otwory.
Zadziwiające jest to, jak idealnie zostały wykonane, jednak nietypowa jest również ich struktura.
Specjaliści porównują wygląd nawierceń z Abusir do stosowanych współcześnie wierceń rdzeniowych, których stosowanie rozpoczęło się dopiero u schyłku XIX wieku.
Tutaj widzimy na bocznych ścianach żłobkowany wzór, jak również fragment rdzenia wiertarskiego otoczony przez bruzdę.
Otwory te zwróciły, po raz pierwszy uwagę, dwóch egiptologów – Ludwiga Borchardta oraz Williama Petrie, którzy pracowali w tej lokalizacji na przełomie XIX i XX wieku.
Od tamtego czasu do dzisiaj odnaleziono 30 takich właśnie otworów, których średnica dochodzi do 15 centymetrów.
Taka ilość nawierceń może świadczyć, że technika ta była tu stosowana w sposób całkowicie rutynowy.
Jak powstały te otwory?
Pierwszym pojawiającym się w tym kontekście pytaniem jest, w jaki sposób starożytni Egipcjanie mogli stworzyć tego rodzaju otwory?Z całą pewnością nawet najlepsi kamieniarze nie zdołaliby ich wykonać, stosując jedynie proste narzędzia takie, jak dłuta czy ręczne wiertła.
Osoby zajmujące się dziejami Egiptu dość powszechnie podkreślają, że w celu cięcia granitu wystarczające jest zastosowanie prostych młotków, miedzianej piły, piasku oraz wody.
Faktem jest, że bardzo długotrwała praca pozwala z ich zastosowaniem dokonać przecięcia kamienia na pół, nie ma jednak możliwości stworzenia idealnie okrągłych otworów.
Część specjalistów jest zdania, że w celu przeprowadzenia rdzeniowych nawierceń Egipcjanie musieli umieszczać na wiertarskiej głowicy diamenty, które były, w tym przypadku materiałem tnącym.
Nie istnieją jednak do obecnej chwili żadne dowody archeologiczne potwierdzające ich wykorzystanie.
Współcześnie w celu przeprowadzenia nawierceń granitu stosuje się wiertła, które wywierają imponujący nacisk dwóch ton, skały natomiast tnie się diamentami o skali twardości 10.
Inne tajemnice
Kolejną niesamowitą strukturą w Abusir jest mastaba Ptahszepsesa.Odnajdujemy tu niezwykły labirynt korytarzy oraz sal.
Dawniej były one pokryte reliefami oraz malowidłami, niestety większa część została zrabowana lub zniszczona.
Do dziś dobrze zachowane pozostało jedynie zejście oraz korytarze, które prowadzą do komory grobowej.
Znajdują się tu dwa stworzone z granitu, jednak bardzo tajemnicze sarkofagi, które zostały stworzone dla Ptahszepsesa oraz jego małżonki.
Wielotonowy granitowy kamień został obrobiony w taki sposób, że po upływie 4500 lat nadal możemy obserwować idealnie równe krawędzie.
Podziwiając te precyzyjne linie, można odnieść wrażenie, że nie powstały one w wyniku żmudnej pracy ludzkich rąk i prymitywnych narzędzi, ale za sprawą specjalistycznego sprzętu.
Na terenie Abusir znajduje się wiele monolitycznych budowli, które budzą podziw, a najbardziej zadziwiające są idealnie równe krawędzie granitu czy bazaltu.
Na ich powierzchni widoczne są ślady, które przypominają nawiercenia.
Archeologowie są zgodni, że kamienie, które wykorzystywane były w celu tworzenia konstrukcji, były sprowadzane nawet z odległości około 200 kilometrów.
Poziom zaawansowania tych budowli skłania do refleksji i budzi stwierdzenie, że mieszkańcy starożytnego Egiptu mieli dostęp do bardzo zaawansowanych technologii.
Nie wiemy jednak, czy doszli to tego samodzielnie, czy korzystali z czyjejś pomocy.
Skąd te technologie?
Niektórzy uważają, że odpowiedzi warto szukać w egipskich opowieściach.Jedna z nich mówi, że w Memfis, które stanowiło główny ośrodek rzemiosła, rezydował Ptah, który był bogiem rzemieślników.
Jego uczniowie urastali do miana arcykapłanów, którym przekazywał on swoją wiedzę i umiejętności wznoszenia niezwykłych budowli.
Nazywało się ich Najwyższymi Mistrzami Pana Rzemiosła. Ciekawostką jest fakt, iż Ptah, na wielu malunkach przedstawiany był jako mężczyzna posiadający zieloną skórę.
Inna opowieść mówi, że bóg Set miał umiejętność niezwykle łatwego przecinania skały.
Zaczyna więc rodzić się pytanie, czy te wszystkie opowieści stanowiły wierzenia i wymysły ówczesnych ludzi, czy też istniały tajemnicze istoty, które przekazywały im swoją wiedzę i nazywane były bogami?
W sąsiedniej kulturze żydowskiej znajdujemy informacje o tajemniczym urządzeniu, które umożliwiało cięcie kamienia.
Bloki mały być dostarczane na budowy idealnie docięte tak, że nie było konieczności stosowania żadnych metalowych narzędzi. Informacje na ten temat znajdujemy zarówno w Biblii, jak i księdze Zohar.
Funkcjonowały również w opowieściach żydowskiego kręgu kulturowego.
Być może był to rodzaj zaawansowanego diamentowego wiertła?
Jakakolwiek jest prawda odnośnie do powstania tajemniczego kompleksu budowli w Abusir, z pewnością wiedza i umiejętności, z jakich korzystali ówcześni konstruktorzy, zatarły się z biegiem wieków.
Być może zagadki te nigdy nie zostaną rozwiązane i pozostaną nam domysły, domniemania i poszukiwania, co może dla wielu być najciekawszym elementem historii.
Wsparcie projektu
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz