Prawdopodobnie, – pomyślał profesor, –
wystąpił błąd: nieprawidłowo wypełniono dane osobowe w kwestionariuszu w
pokoju przyjęć, ponieważ oględziny i wyniki analiz wykazywały, że wiek
biologiczny mężczyzny nie jest starszy niż 55 lat. Jednak sprawdzenie
dokumentów Siemiona wykazało, że wszystko napisano poprawnie, a i on sam
obstawał przy swoim wieku paszportowym. Wtedy u profesora powstało
podejrzenie: fałszywy jest paszport! Ale i śledztwo, przeprowadzone
przez organa MSW, potwierdziło: paszport jest prawdziwy, pacjent
oddziału chirurgicznego ma rzeczywiście 86 lat.
Później lekarz obserwował, jak Siemion
czyta bez okularów, ze zdumieniem stwierdził, że zachował on wszystkie
zęby, cytował z pamięci dzieła literackie klasyków. Profesor spędził
przy łóżku niezwykłego pacjenta dużo czasu, zadając mu pytania o
tajemnicach długowieczności i męskiej siły.
Przez wiele lat, jak powiedział
doktorowi Siemion, mieszkał on na Syberii, pracował przy wyrębie lasów w
przedsiębiorstwie przemysłu leśnego. Wynajmował pokój u starszego
felczera – ojca licznej rodziny, który był żonaty z młodą kobietą. I to
ten felczer nauczył Siemiona wytwarzać kwas z igliwia do leczeniu i
zapobiegania gruczolaka stercza (gruczołu krokowego).
O przepisie tym felczer dowiedział się
od rdzennych mieszkańców Syberii. Kwas z igliwia pił sam i Siemionowi
proponował codziennie po śniadaniu. Kiedy Siemion przeniósł się na
przedmieścia Moskwy, to nie zapomniał o kwasie z igliwia: sam zaczął
robić ten balsam. Recepturę kwasu z igliwia podał profesorowi. Ty też
możesz z niej skorzystać.
Przepis na kwas z igliwia
Przygotujcie jednoroczne lub dwuletnie
gałązki sosny lub modrzewia. Jeśli są obie, to należy wziąć je w
stosunku 1: 1. Surowiec iglasty do kwasu należy drobno posiekać i
wysuszyć w cieniu. Surowiec na kwas z igliwia przygotowywać można od
wiosny do jesieni, ale najlepiej pod koniec lata. Przechowywać go trzeba
w ciemnym i chłodnym miejscu przez okres około roku.
Ponadto do przygotowania kwasu z igliwia
potrzebna jest woda miedziana. Aby ją pozyskać, trzeba mieć pojemnik z
czystej niecynowanej miedzi. Jeśli nie ma takiego naczynia, to trzeba
wziąć około 50 gramów skrawków czystej czerwonej miedzi (wióry, drut
itp.), ale nie ze stopu – nie z mosiądzu czy brązu. Jeśli chce się użyć
drutów miedzianych z przewodów elektrycznych, to trzeba się upewnić, że
nie ma na nich izolacji, czasem niewidocznej dla oka (na przykład,
przezroczysta emalia); drut należy starannie przeszlifować papierem
ściernym z izolacji, aby do naszego kwasu z igliwia nie trafiła
niepożądana chemia.
Wlać 1 litr wody pitnej do miedzianego
pojemnika lub w naczyniu emaliowanym umieścić miedź i wlać 1 litr wody
pitnej. Postawić na ogniu i gotować, aż połowa wody się wygotuje. Do
uzyskanego pół litra miedzianej wody, dodać wrzątku do objętości 3
litrów. Następnie do przygotowania kwasu z igliwia, należy wziąć 2,5
szklanki (75 gramów lub więcej) wcześniej przygotowanego surowca i zalać
gorącą wodą miedzianą oraz dodać pół szklanki cukru lub miodu. Gdy
napar ostygnie do temperatury pokojowej, dodać do fermentacji około 1
łyżki stołowej drożdży piekarskich
Następnie należy umieścić przyszły kwas z
igliwia (wszystkie składniki w 3-litrowym słoju) w ciemnym miejscu o
temperaturze 20-25 ° C (warunki normalne) i pozostawić go do fermentacji
przez 24 godziny. Uzyskany kwas z igliwia przecedzić, rozlać do
butelek, zakorkować i umieścić w lodówce. Pić kwas należy codziennie po
3/4 szklanki w czasie posiłku lub bezpośrednio po posiłku (najlepiej po
śniadaniu) 1-3 razy dziennie.
Uwaga! Preparaty z drzew iglastych nie
zaleca się osobom z chorobami zapalnymi nerek, ponieważ mają one
działanie drażniące. Innych przeciwwskazań dotyczących kwasu z igliwia
nie ma.
Profesor, wiedząc, że interesują mnie
lecznicze właściwości miedzi i że zbieram receptury medycyny ludowej,
zadzwonił do mnie i opowiedział o sposobie przygotowania kwasu z
igliwia. Zapisałem przepis, ale prawdopodobnie nie prędko zabrałbym się
za przygotowanie kwasu z igliwia – ileż rzeczy niektórym pomaga –
jeśliby nie poprosił mnie kolega: kilka lat temu jego jedyny syn zginął,
potrącony przez samochód i po przeżyciu bólu i smutku z żoną
zdecydowali się urodzić dziecko .
Żona, jak się dowiedziałem, skończyła 47
lat, a on – 58 lat. Lekarz potwierdził, że żona jest jeszcze w stanie
urodzić dziecko, ale u niego – z powodu silnego stresu – są męskie
problemy. Próby zapłodnienia pozaustrojowego nie powiodły się. I wtedy
opowiedziałem koledze o syberyjskim środku: kwasie z igliwia – dlaczego
by nie spróbować? Pomysł został przyjęty i zaczęli oni przygotowywać i
pić kwas z igliwia..
Ku mojemu zaskoczeniu, już po sześciu miesiącach picia kwasu z igliwia żona kolegi zaszła w ciążę! Urodziła się dziewczynka.
Nie jeden raz jeszcze dawałem receptę na
kwas starszym mężczyznom o słabej potencji. Zwykle już po miesiącu
używania, jak później opowiadali, siły męskie wracały, ulegał poprawie
stan ogólny i wzrastała zdolność do pracy.
Moja matka, Maria Rafaiłowna, która
rozpoczęła 96 rok życia, w ciągu ostatnich dwóch lat cierpiała na bóle
głowy z powodu sklerozy (stwardnienia naczyń mózgowych). Pigułki nie
pomagały. Ale codzienna konsumpcja kwasu z igliwia w ciągu tygodnia
(tylko tygodnia!) dała pożądaną ulgę – bóle ustąpiły.
Wtedy przestałem wątpić w to, czy kwas z
igliwia pomaga, czy nie: zbieżność różnych niezależnych świadectw jest
dowodem ich prawdziwości.
Ale co właściwie jest aktywnym
składnikiem kwasu z igliwia: miedź, czy substancje zawarte w igliwiu?
Konsultowałem się ze specjalistami: fitoterapeutami, biologami,
farmakologami. Wspólnie przeprowadziliśmy szereg eksperymentów i badań. I
co się okazało.
Kora i igliwie z modrzewia i sosny są
bogate w biologicznie aktywne substancje zwane bioflawonoidami.
Bioflawonoidy mają wyraźne właściwości witaminy P i są niezbędne dla
organizmu człowieka. Wśród bioflawonoidów według siły działania
szczególnie aktywna jest dihydrokwercetyna (DHA, wzór C15H12O7, nazwa
handlowa leku Taxifolin), która, można powiedzieć, jest liderem wśród
innych flawonoidów.
Siła jej leczniczego działania wzbudza
zachwyt u lekarzy i dietetyków. W podsumowaniu opracowania o DHA w
jednym z instytutów badawczych Rosyjskiej Akademii Nauk, stwierdzono w
szczególności, że dihydrokwercetyna wzmacnia naczynia krwionośne, hamuje
przedwczesne starzenie się komórek, poprawia przepływ wieńcowy krwi,
sprzyja normalizacji pobudzenia i przewodzenia w mięśniu sercowym,
normalizuje poziom cholesterolu i trójglicerydów we krwi. Poprzez
hamowanie agregacji (gromadzenia się) płytek krwi, DHA zapobiega
rozwojowi miażdżycy, zmniejsza ryzyko udaru mózgu i zawału serca.
Przeciwutleniające właściwości kapilarno-roprotektoryjne leku łącza się z
właściwości przeciwzapalnymi, hepatoprotektoryjnymi i moczopędnymi.
Ponadto, DHA zmniejsza niekorzystny wpływ na organizm chemio – i
radioterapii, hamuje rozwój degeneracyjnych i sklerotycznych procesów
oczu, zwiększa ostrość widzenia, pozytywnie wpływa na skórę, normalizuje
syntezę kolagenu, elastyny w skórze, pomaga zachować elastyczność
skóry.
Dzięki przyjmowaniu dihydrokwercetyny
okres remisji w przypadku przewlekłych chorób układu oddechowego trwa
dłużej, ryzyko zachorowania na ARI (ostrą infekcję wirusową dróg
oddechowych; ros. – ОРВИ, oстрая респираторная вирусная инфекция) jest
znacznie zmniejszone, DHA ma działanie przeciwwirusowe, zwiększa ogólną
odporność organizmu.
Działanie uspokajające i antystresowe
sprzyja rozluźnieniu mięśni gładkich oskrzeli, poszerzeniu ich światła i
wyeliminowaniu obrzęku. Preparat pobudza procesy regeneracji błony
śluzowej żołądka, zapobiega rozwojowi lub goi wrzody żołądka i
dwunastnicy, zwiększa odporność tkanek na szkodliwe działanie
nadmiernego poziomu cukru we krwi, obniża prawdopodobieństwo wystąpienia
cukrzycy lub ułatwia przebieg jej rozwiniętych form.
DHA może być stosowana do zapobiegania
nowotworom, chorobom sercowo-naczyniowym, chorobom mózgu. Efektów
ubocznych leku nie zarejestrowano.
Drzewa gatunków iglastych – to główne
źródło surowców do przemysłowej produkcji dihydrokwercetyny. Rosja ze
względu na rozległe obszary tajgi jest głównym światowym producentem
DHA. W ogromnych ilościach ta substancja jest eksportowana za granicę, a
następnie w składzie biologicznie aktywnych dodatków wraca do Rosji,
ale cena importowanych preparatów jest znaczna.
Jakiś czas temu rosyjscy producenci
zaczęli także produkować suplementy diety z dihydrokwercetyną, ale jej
tabletkowana forma przez ludzki organizm jest przyswajana źle. Ponadto,
dla dziennego użycia suplementów diety, nawet krajowych, trzeba wyłożyć
znaczną kwotę, na którą nie stać większości niepracujących emerytów.
Jak można przezwyciężyć ten problem?
Badania wykazały, że balsam,
przygotowany w postaci kwasu z kory drzew iglastych, jest nie tylko
źródłem DHA, ale dihydrokwercetyna zawarta jest tam w postaci łatwo
przyswajalnej. Powodem jest to, że DHA jest wyjątkowo słabo rozpuszcza
się w zwykłej wodzie i źle absorbowana jest przez narządy trawienne (nie
więcej niż 1%), ale jej rozpuszczalność wzrasta wielokrotnie, jeśli w
wodzie znajduje się alkohol etylowy.
Podczas fermentacji kwasu z igliwia, jak
wiadomo, powstaje pewna ilość alkoholu, co znacznie zwiększa
rozpuszczalność DHA. Kwas mlekowy, wydzielany przez bakterie drożdżowe,
tworzy z dihydrokwercetyną postać, łatwo przyswajalną przez organizm.
Jeśli w kwasie z igliwia będą obecne jeszcze jony miedzi, to
dihydrokwercetyna tworzy z nimi związek miedziowo-flawonoidowy z
dodatkowymi właściwościami leczniczymi, a ten czynnik znacząco wzmacnia
działanie DHA.
Tak została ujawniona tajemnica
leczniczego kwasu z igliwia. Obecne i inne badania przyciągnęły uwagę
rosyjskich firm farmaceutycznych. W chwili obecnej, będę się powtarzał,
pod różnymi nazwami produkuje się kilka preparatów z DHA. Ale ich
przyswajalność przez organizm ludzki pozostawia wiele do życzenia z
powyższych powodów. Preferowane powinny być formy płynne, na przykład,
kwas z igliwia.
Opisana powyżej metoda otrzymywania wody
miedzianej z drutem miedzianym nie jest łatwa, ale istnieje prostsze
rozwiązanie. Specjalnie do przygotowania wody miedzianej rosyjscy
naukowcy zaprojektowali urządzenie – jonizator miedziowo-srebrny REM-01.
Jonizator przedstawia sobą podwójną spiralę, wykonaną z miedzi i srebra
o wysokiej czystości. Podczas zanurzenia urządzenia do wody w wyniku
kontaktowej różnicy potencjałów z miedzi uwalniają się jony, które
sprawiają, że staje się woda „miedzianą”, czyli nasyconą miedzią.
Ponadto w roztworze tworzy się niewielka ilość tlenku srebra, który jako
katalizator zwiększa właściwości jonów miedzi i związków miedziowo –
flawonoidowych.
Konstrukcja jonizatora wyklucza
nasycenie wody przez jony powyżej maksymalnego dopuszczalnego stężenia.
Oznacza to, mówiąc po prostu, że woda pozostaje jako woda do picia, jest
nieszkodliwa, nawet jeśli urządzenie pozostawi się w pojemniku z wodą
przez długi czas.
Ale czy koniecznie musi być woda miedziana w kwasie z igliwia?
Częściowo odpowiedź jest znana z tego, co zostało napisane powyżej, a ja dodam jeszcze kilka interesujących faktów naukowych.
Miedź jest niezastąpionym pierwiastkiem
dla ludzkiego organizmu i zwierząt: wchodzi ona w skład około 200
hormonów i enzymów, jej niedobór prowadzi do osłabienia odporności, co
zwiększa ryzyko powstawania chorób.
Autor: E. M. Rodimin
Źródło:
Будьте здоровы! Хвойный квас Чудо – бальзам для здоровья и долголетия
9.11.2017 r.
Tłumaczył Andrzej Leszczyński
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz