niedziela, 19 listopada 2017

Kwas z igliwia – cudowny balsam dla zdrowia i długowieczności

Pewnego razu karetka pogotowia dostarczyła do moskiewskiego szpitala mężczyznę z wieloma złamaniami żeber. Urazy te otrzymał on w bójce z rywalem z powodu kobiety na tle zazdrości. Takie przypadki są rejestrowane niemal codziennie, ale podczas badania dokumentów ofiary profesor – ordynator oddziału chirurgicznego – zwrócił uwagę na datę urodzenia pacjenta. Siemion, tak miał na imię pacjent przyjęty na oddział, miał 86 lat! 
a

Prawdopodobnie, – pomyślał profesor, – wystąpił błąd: nieprawidłowo wypełniono dane osobowe w kwestionariuszu w pokoju przyjęć, ponieważ oględziny i wyniki analiz wykazywały, że wiek biologiczny mężczyzny nie jest starszy niż 55 lat. Jednak sprawdzenie dokumentów Siemiona wykazało, że wszystko napisano poprawnie, a i on sam obstawał przy swoim wieku paszportowym. Wtedy u profesora powstało podejrzenie: fałszywy jest paszport! Ale i śledztwo, przeprowadzone przez organa MSW, potwierdziło: paszport jest prawdziwy, pacjent oddziału chirurgicznego ma rzeczywiście 86 lat.
Później lekarz obserwował, jak Siemion czyta bez okularów, ze zdumieniem stwierdził, że zachował on wszystkie zęby, cytował z pamięci dzieła literackie klasyków. Profesor spędził przy łóżku niezwykłego pacjenta dużo czasu, zadając mu pytania o tajemnicach długowieczności i męskiej siły.
Przez wiele lat, jak powiedział doktorowi Siemion, mieszkał on na Syberii, pracował przy wyrębie lasów w przedsiębiorstwie przemysłu leśnego. Wynajmował pokój u starszego felczera – ojca licznej rodziny, który był żonaty z młodą kobietą. I to ten felczer nauczył Siemiona wytwarzać kwas z igliwia do leczeniu i zapobiegania gruczolaka stercza (gruczołu krokowego).
O przepisie tym felczer dowiedział się od rdzennych mieszkańców Syberii. Kwas z igliwia pił sam i Siemionowi proponował codziennie po śniadaniu. Kiedy Siemion przeniósł się na przedmieścia Moskwy, to nie zapomniał o kwasie z igliwia: sam zaczął robić ten balsam. Recepturę kwasu z igliwia podał profesorowi. Ty też możesz z niej skorzystać.

Przepis na kwas z igliwia

Przygotujcie jednoroczne lub dwuletnie gałązki sosny lub modrzewia. Jeśli są obie, to należy wziąć je w stosunku 1: 1. Surowiec iglasty do kwasu należy drobno posiekać i wysuszyć w cieniu. Surowiec na kwas z igliwia przygotowywać można od wiosny do jesieni, ale najlepiej pod koniec lata. Przechowywać go trzeba w ciemnym i chłodnym miejscu przez okres około roku.
Ponadto do przygotowania kwasu z igliwia potrzebna jest woda miedziana. Aby ją pozyskać, trzeba mieć pojemnik z czystej niecynowanej miedzi. Jeśli nie ma takiego naczynia, to trzeba wziąć około 50 gramów skrawków czystej czerwonej miedzi (wióry, drut itp.), ale nie ze stopu – nie z mosiądzu czy brązu. Jeśli chce się użyć drutów miedzianych z przewodów elektrycznych, to trzeba się upewnić, że nie ma na nich izolacji, czasem niewidocznej dla oka (na przykład, przezroczysta emalia); drut należy starannie przeszlifować papierem ściernym z izolacji, aby do naszego kwasu z igliwia nie trafiła niepożądana chemia.
Wlać 1 litr wody pitnej do miedzianego pojemnika lub w naczyniu emaliowanym umieścić miedź i wlać 1 litr wody pitnej. Postawić na ogniu i gotować, aż połowa wody się wygotuje. Do uzyskanego pół litra miedzianej wody, dodać wrzątku do objętości 3 litrów. Następnie do przygotowania kwasu z igliwia, należy wziąć 2,5 szklanki (75 gramów lub więcej) wcześniej przygotowanego surowca i zalać gorącą wodą miedzianą oraz dodać pół szklanki cukru lub miodu. Gdy napar ostygnie do temperatury pokojowej, dodać do fermentacji około 1 łyżki stołowej drożdży piekarskich
Następnie należy umieścić przyszły kwas z igliwia (wszystkie składniki w 3-litrowym słoju) w ciemnym miejscu o temperaturze 20-25 ° C (warunki normalne) i pozostawić go do fermentacji przez 24 godziny. Uzyskany kwas z igliwia przecedzić, rozlać do butelek, zakorkować i umieścić w lodówce. Pić kwas należy codziennie po 3/4 szklanki w czasie posiłku lub bezpośrednio po posiłku (najlepiej po śniadaniu) 1-3 razy dziennie.
Uwaga! Preparaty z drzew iglastych nie zaleca się osobom z chorobami zapalnymi nerek, ponieważ mają one działanie drażniące. Innych przeciwwskazań dotyczących kwasu z igliwia nie ma.
Profesor, wiedząc, że interesują mnie lecznicze właściwości miedzi i że zbieram receptury medycyny ludowej, zadzwonił do mnie i opowiedział o sposobie przygotowania kwasu z igliwia. Zapisałem przepis, ale prawdopodobnie nie prędko zabrałbym się za przygotowanie kwasu z igliwia – ileż rzeczy niektórym pomaga – jeśliby nie poprosił mnie kolega: kilka lat temu jego jedyny syn zginął, potrącony przez samochód i po przeżyciu bólu i smutku z żoną zdecydowali się urodzić dziecko .
Żona, jak się dowiedziałem, skończyła 47 lat, a on – 58 lat. Lekarz potwierdził, że żona jest jeszcze w stanie urodzić dziecko, ale u niego – z powodu silnego stresu – są męskie problemy. Próby zapłodnienia pozaustrojowego nie powiodły się. I wtedy opowiedziałem koledze o syberyjskim środku: kwasie z igliwia – dlaczego by nie spróbować? Pomysł został przyjęty i zaczęli oni przygotowywać i pić kwas z igliwia..
Ku mojemu zaskoczeniu, już po sześciu miesiącach picia kwasu z igliwia żona kolegi zaszła w ciążę! Urodziła się dziewczynka.
Nie jeden raz jeszcze dawałem receptę na kwas starszym mężczyznom o słabej potencji. Zwykle już po miesiącu używania, jak później opowiadali, siły męskie wracały, ulegał poprawie stan ogólny i wzrastała zdolność do pracy.
Moja matka, Maria Rafaiłowna, która rozpoczęła 96 rok życia, w ciągu ostatnich dwóch lat cierpiała na bóle głowy z powodu sklerozy (stwardnienia naczyń mózgowych). Pigułki nie pomagały. Ale codzienna konsumpcja kwasu z igliwia w ciągu tygodnia (tylko tygodnia!) dała pożądaną ulgę – bóle ustąpiły.
Wtedy przestałem wątpić w to, czy kwas z igliwia pomaga, czy nie: zbieżność różnych niezależnych świadectw jest dowodem ich prawdziwości.
Ale co właściwie jest aktywnym składnikiem kwasu z igliwia: miedź, czy substancje zawarte w igliwiu? Konsultowałem się ze specjalistami: fitoterapeutami, biologami, farmakologami. Wspólnie przeprowadziliśmy szereg eksperymentów i badań. I co się okazało.
Kora i igliwie z modrzewia i sosny są bogate w biologicznie aktywne substancje zwane bioflawonoidami. Bioflawonoidy mają wyraźne właściwości witaminy P i są niezbędne dla organizmu człowieka. Wśród bioflawonoidów według siły działania szczególnie aktywna jest dihydrokwercetyna (DHA, wzór C15H12O7, nazwa handlowa leku Taxifolin), która, można powiedzieć, jest liderem wśród innych flawonoidów.
Siła jej leczniczego działania wzbudza zachwyt u lekarzy i dietetyków. W podsumowaniu opracowania o DHA w jednym z instytutów badawczych Rosyjskiej Akademii Nauk, stwierdzono w szczególności, że dihydrokwercetyna wzmacnia naczynia krwionośne, hamuje przedwczesne starzenie się komórek, poprawia przepływ wieńcowy krwi, sprzyja normalizacji pobudzenia i przewodzenia w mięśniu sercowym, normalizuje poziom cholesterolu i trójglicerydów we krwi. Poprzez hamowanie agregacji (gromadzenia się) płytek krwi, DHA zapobiega rozwojowi miażdżycy, zmniejsza ryzyko udaru mózgu i zawału serca. Przeciwutleniające właściwości kapilarno-roprotektoryjne leku łącza się z właściwości przeciwzapalnymi, hepatoprotektoryjnymi i moczopędnymi. Ponadto, DHA zmniejsza niekorzystny wpływ na organizm chemio – i radioterapii, hamuje rozwój degeneracyjnych i sklerotycznych procesów oczu, zwiększa ostrość widzenia, pozytywnie wpływa na skórę, normalizuje syntezę kolagenu, elastyny ​​w skórze, pomaga zachować elastyczność skóry.
Dzięki przyjmowaniu dihydrokwercetyny okres remisji w przypadku przewlekłych chorób układu oddechowego trwa dłużej, ryzyko zachorowania na ARI (ostrą infekcję wirusową dróg oddechowych; ros. – ОРВИ, oстрая респираторная вирусная инфекция) jest znacznie zmniejszone, DHA ma działanie przeciwwirusowe, zwiększa ogólną odporność organizmu.
Działanie uspokajające i antystresowe sprzyja rozluźnieniu mięśni gładkich oskrzeli, poszerzeniu ich światła i wyeliminowaniu obrzęku. Preparat pobudza procesy regeneracji błony śluzowej żołądka, zapobiega rozwojowi lub goi wrzody żołądka i dwunastnicy, zwiększa odporność tkanek na szkodliwe działanie nadmiernego poziomu cukru we krwi, obniża prawdopodobieństwo wystąpienia cukrzycy lub ułatwia przebieg jej rozwiniętych form.
DHA może być stosowana do zapobiegania nowotworom, chorobom sercowo-naczyniowym, chorobom mózgu. Efektów ubocznych leku nie zarejestrowano.
Drzewa gatunków iglastych – to główne źródło surowców do przemysłowej produkcji dihydrokwercetyny. Rosja ze względu na rozległe obszary tajgi jest głównym światowym producentem DHA. W ogromnych ilościach ta substancja jest eksportowana za granicę, a następnie w składzie biologicznie aktywnych dodatków wraca do Rosji, ale cena importowanych preparatów jest znaczna.
Jakiś czas temu rosyjscy producenci zaczęli także produkować suplementy diety z dihydrokwercetyną, ale jej tabletkowana forma przez ludzki organizm jest przyswajana źle. Ponadto, dla dziennego użycia suplementów diety, nawet krajowych, trzeba wyłożyć znaczną kwotę, na którą nie stać większości niepracujących emerytów.
Jak można przezwyciężyć ten problem?
Badania wykazały, że balsam, przygotowany w postaci kwasu z kory drzew iglastych, jest nie tylko źródłem DHA, ale dihydrokwercetyna zawarta jest tam w postaci łatwo przyswajalnej. Powodem jest to, że DHA jest wyjątkowo słabo rozpuszcza się w zwykłej wodzie i źle absorbowana jest przez narządy trawienne (nie więcej niż 1%), ale jej rozpuszczalność wzrasta wielokrotnie, jeśli w wodzie znajduje się alkohol etylowy.
Podczas fermentacji kwasu z igliwia, jak wiadomo, powstaje pewna ilość alkoholu, co znacznie zwiększa rozpuszczalność DHA. Kwas mlekowy, wydzielany przez bakterie drożdżowe, tworzy z dihydrokwercetyną postać, łatwo przyswajalną przez organizm. Jeśli w kwasie z igliwia będą obecne jeszcze jony miedzi, to dihydrokwercetyna tworzy z nimi związek miedziowo-flawonoidowy z dodatkowymi właściwościami leczniczymi, a ten czynnik znacząco wzmacnia działanie DHA.
Tak została ujawniona tajemnica leczniczego kwasu z igliwia. Obecne i inne badania przyciągnęły uwagę rosyjskich firm farmaceutycznych. W chwili obecnej, będę się powtarzał, pod różnymi nazwami produkuje się kilka preparatów z DHA. Ale ich przyswajalność przez organizm ludzki pozostawia wiele do życzenia z powyższych powodów. Preferowane powinny być formy płynne, na przykład, kwas z igliwia.
Opisana powyżej metoda otrzymywania wody miedzianej z drutem miedzianym nie jest łatwa, ale istnieje prostsze rozwiązanie. Specjalnie do przygotowania wody miedzianej rosyjscy naukowcy zaprojektowali urządzenie – jonizator miedziowo-srebrny REM-01. Jonizator przedstawia sobą podwójną spiralę, wykonaną z miedzi i srebra o wysokiej czystości. Podczas zanurzenia urządzenia do wody w wyniku kontaktowej różnicy potencjałów z miedzi uwalniają się jony, które sprawiają, że staje się woda „miedzianą”, czyli nasyconą miedzią. Ponadto w roztworze tworzy się niewielka ilość tlenku srebra, który jako katalizator zwiększa właściwości jonów miedzi i związków miedziowo – flawonoidowych.
Konstrukcja jonizatora wyklucza nasycenie wody przez jony powyżej maksymalnego dopuszczalnego stężenia. Oznacza to, mówiąc po prostu, że woda pozostaje jako woda do picia, jest nieszkodliwa, nawet jeśli urządzenie pozostawi się w pojemniku z wodą przez długi czas.
Ale czy koniecznie musi być woda miedziana w kwasie z igliwia?
Częściowo odpowiedź jest znana z tego, co zostało napisane powyżej, a ja dodam jeszcze kilka interesujących faktów naukowych.
Miedź jest niezastąpionym pierwiastkiem dla ludzkiego organizmu i zwierząt: wchodzi ona w skład około 200 hormonów i enzymów, jej niedobór prowadzi do osłabienia odporności, co zwiększa ryzyko powstawania chorób.
Autor: E. M. Rodimin
Źródło:
Будьте здоровы! Хвойный квас Чудо – бальзам для здоровья и долголетия
9.11.2017 r.
Tłumaczył Andrzej Leszczyński

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz