Jednym z najbardziej tajemniczych i zagadkowych monumentów na powierzchni naszej planety jest leżący na płaskowyżu Gizy Sfinks. Ta starożytna konstrukcja wzbudza kontrowersje od momentu jej odkrycia, bo nikt nie jest w stanie dać konkretnej odpowiedzi na to, kiedy ją stworzono. W egipskich starożytnych opisach nie ma ani słowa o tym, kto i kiedy go zbudował. Od tego czasu powstało wiele teorii na temat genezy i wieku Sfinksa. Najnowszą stworzyli dwaj ukraińscy naukowcy, którzy w konkluzji swojej pracy uznali, że Sfinksa ma 800 000 lat! (słownie: osiemset tysięcy lat!). Swoją pracę i wnioski zaprezentowali na Międzynarodowej Konferencji Geoarcheologii i Archeomineralogii. Autorami są Wiaczesław Maniczew i Aleksander Parhomienko – obaj z Narodowej Akademii Nauki Ukrainy.
Punktem wyjścia dla dwóch naukowców były prace Johna Anthonyego Westa i Roberta Schocha, którzy próbowali naruszyć beton ortodoksyjnej egiptologii wskazując na znacznie bardziej odległy w czasie początek cywilizacji egipskiej a także fizyczne ślady wodnej erozji widoczne na monumentach w Gizie. Maniczew i Parhomenoko napisali w swojej pracy:
“Problem z określeniem daty stworzenia konstrukcji Sinksa jest nadal aktualny mimo, że ustalano ją na przestrzeni długiego czasu. Podejście geologiczne w połączeniu z innymi metodami naukowymi pozwala na relatywnie konkretną odpowiedź na temat wieku Sfinksa. Przeprowadzone badania nad Sfinksem pozwalają stworzyć konkluzję na temat ważności roli wody z dużych akwenów wodnych, która częściowo zalała monument tworząc na jego pionowych ścianach powierzchnię abrazyjno-akumulacyjną.
Morfologia tych formacji jest analogiczna z podobnymi platformami abrazyjnymi tworzącymi się w morskich strefach przybrzeżnych. Genetyczne podobieństwo porównywanej erozji i geologicznej struktury a także kompozycji petrograficznej kompleksów skał osadowych prowadzi do wniosku, że decydującą przyczyną zniszczenia historycznego monumentu jest raczej energia falowa niż abrazja piaskowa w procesie eoliańskim. Duża ilość literatury geologicznej potwierdza fakt długotrwałego istnienia dużych, słodkowodnych jezior w okresach od Dolnego Pleistocenu do Holocenu. Jeziora te były rozłożone na terenie wzdłuż Nilu. Górna granica erozji na Sfinksie odpowiada poziomowi wody, który miał miejsce we wczesnym Pleistocenie. Sfinks stał już na płaskowyżu w Gizie w tych geologicznych czasach.”
Argumenty ukraińskich naukowców na temat wieku Sfinksa są mocne i wspierają poprzednie wnioski Schocha oparte na badaniach geologicznych i dotyczące wieku monumentu. Maniczew i Parhomienko skupiają się na zanikaniu bryły Sfinksa pomijając zniszczone erozją struktury w miejscu gdzie on stoi, które były studiowane wcześniej przez Schocha. Zwracają za to uwagę na falistą powierzchnię monumentu układającą się w zagadkowy wzór.
Akademiccy naukowcy mają wytłumaczenie istnienia głębokiego wcięcia w Sfinksie i uważają, że powstało ono w wyniku działania wiatru i piachu. Falistość powstała dlatego, że twardsza skała lepiej znosi abrazję a miększe poziomy bardziej były podatne na erozję, tworząc puste przestrzenie.
Wg Maniczewa i Parhomienki ten argument nie wyjaśnia dlaczego twarz Sfinksa nie posiada takich śladów. Nawiązując do argumentów Schocha, który mówił o długotrwałym deszczu 13 tys. lat p.n.e., ukraińscy naukowcy zgadzają się z nimi częściowo sugerując, że erozja Sfinksa miała miejsce wcześniej niż 13 tys. lat p.n.e. Górskie i przybrzeżne strefy Kaukazu i Krymu – które znają doskonale, mają również ślady erozji wywołanej przez wiatr, która różni się morfologicznie od śladów erozji na Sfinksie. Obaj uważają, że erozja wywołana wiatrem jest bardzo delikatna niezależnie od budowy geologicznej skały.
“W naszych wyprawach geologicznych w rozmaite góry i strefy littoralne Krymu i Kaukazu często obserwowaliśmy eoliańskie wietrzenie, którego morfologia różni się poważnie od wietrzenia obserwowanego na Sfinksie. Większość naturalnych form wietrzenia ma łagodny charakter, niezależnie od litologicznej kompozycji skały.Maniczew i Parhomienko sugerują nowy naturalny mechanizm, który jest w stanie wytłumaczyć sfalowaną powierzchnię Sfinksa. Mechanizmem jest uderzanie fal o skałę na wybrzeżu. Na przestrzeni tysięcy lat może powstać formacja jednego lub więcej zmarszczeń, co jest doskonale widoczne np na wybrzeżu Morza Czarnego. Proces, który działa poziomo stworzy zniszczenie i rozpad skały.
Nasze doświadczenie w badaniach naukowych geologii morskiego wybrzeża daje powód do stworzenia analogii ze Sfinksem i sugeruje inny mechanizm zniszczenia. Specjalista geolog, który pracuje na polu geomorfologii morskiego wybrzeża zna formy abrazji akumulacyjnej (“Morskaja Geomorfologija”, 1980). Mogą one być jedno lub wielopoziomowe. Ułożone są horyzontalnie do poziomu wody, jeśli brzeg tworzy pionowy klif. Szczególnie głębokie abrazje akumulacyjne tworzą się na stromych klifach tworząc stratę węglonych skał. Takie głęboko wcięte formy są dobrze znane nauce i zostały detalicznie zbadane na wybrzeżu Morza Czarnego, Kaukazu i Krymu (Popow, 1953; Zenkowicz, 1960). Model abrazyjno-akumulacyjnej formacji skały Kaukazkiego fliszu został stworzony przez Popowa (1953, 162; Fig.3). W dynamice tworzenia się procesów takiej abrazji można wyszczególnić charakterystyczny moment, w którym energia fal jest skierowana na warstwę skały na poziomie wody. Poza tym tak sól jak i słodka woda może rozpuszczać skałę.”
Obserwacja wżerów na Sfinksie sprawiła, że ukraińscy naukowcy doszli do wniosku, że wspanały monument mógł być pod wpływem warunków opisanych wyżej w kontekście zanurzenia w dużym akwenie wodnym a nie pod wpływem regularnych wylewów Nilu.
Maniczew i Parhomienko sugerują, że geologiczna kompozycja Sfinksa jest sekwencją warstw wapiennych przełożonych cienkimi warstwami gliny. Naukowcy wyjaśniają, że taka skała posiada inny stopień oporu wobec działania wody i jeśli miałaby powstać w wyniku jedynie abrazji poprzez piasek to można by było to odczytać ze straty określonej kompozycji litologicznej. Sugerują zatem, że abrazja na Sfinksie jest stworzona z wielu strat lub zajmuje część warstwy homogenicznej kompozycji.
Maniczew i Parhomienko są przekonani, że Sfinks musiał być zanurzony w wodzie przez długi czas i dla udowodnienia tej hipotezy powołują się na literaturę geologiczną badań płaskowyżu Gizy. Wg tych badań pod koniec Pliocenu (5.2-1.6 mln. lat temu) morska woda wdarła się w dolinę Nilu powoli zalewając całe to miejsce. Spowodowało to powstanie osadów jeziornych, które znajdują się 180 m powyżej obecnego poziomu Morza Śródziemnego. Poziom morza w Kalabriańskiej fazie jest najbliżej widocznych dzisiaj abrazji na Sfinksie. Wysoki poziom wody powodował także wylewy Nilu i utrzymujące się długo akweny wodne. Miało to miejsce 800 000 lat temu.
Mamy tu więc dowody stojące w sprzeczności z konwencjonalną teorią zniszczenia spowodowanego przez wodę i piasek, którą krytykowali wcześniej West I Schoch. Przypomnieli oni, że na przestrzeni wielu wieków Sfinks leżał pod warstwą piasku i dlatego ani woda ani piasek nie mogły spowodować żadnych zniszczeń na jego strukturze.
Kiedy jednak Schoch wskazywał na działanie wody poprzez nieustający deszcz, ukraińscy geolodzy widzą efekt erozji spowodowany bezpośrednim kontaktem z otaczającymi Sfinksa wodami jeziora stworzonego w Pleistocenie. Oznacza to, że Sfinks jest jednym z najstarszych monumentów na powierzchni naszej planety, cofający drastycznie wstecz początki ludzkiej cywilizacji.
Niektórzy mogą twierdzić, że teoria ogłoszona przez Maniczewa i Parhomienkę jest ekstremalna bo umieszcza Sfinksa w czasach w których wg obecnego poziomu wiedzy nie było jeszcze ludzi. Idąc dalej, dwie megalityczne świątynie stojące przy Sfinksie, zostały zbudowane z tego samego kamienia, co oznacza, że na podstawie nowego datowania powstania Sfinksa one również powstały 800 000 lat temu. Oznacza to, że starożytna cywilizacja zamieszkiwała naszą planetę znacznie wcześniej niż współcześni naukowcy są zdolni zaakceptować.
na post: Ancient Code i Geoarchaeology and Archaeomineralogy (Eds. R. I. Kostov, B. Gaydarska, M. Gurova). 2008. Proceedings of the International Conference, 29-30 October 2008 Sofia, Publishing House “St. Ivan Rilski”, Sofia
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz