Cicha zmiana

December 24, 2021 by Catherine Viel

December 23, 2021

Każde żywe serce... na całej tej szerokiej ziemi, będzie jeszcze puchnąć..., gdy ponownie zostanie dotknięte, co z pewnością nastąpi, przez lepsze anioły naszej natury. ~ Abraham Lincoln

 

Jak mógłabym być szczęśliwa? Nie wygląda na to, żeby Rewal się wydarzył. Wygląda na to, że blokady się zdarzają. I z tego co wiem, pan Biden nadal mniej więcej okupuje Biały Dom.

Nie sądzę, żeby prawda o Covid w cudowny sposób przedostała się do publicznej świadomości. Kiedy wczoraj kogoś spotkałam, uścisnął mi pięść. Oddział mojego banku w Goleta został tymczasowo zamknięty z powodu "wybuchu epidemii Covida wśród personelu". Tak, ta narracja wciąż jest silna.

Więc, jeszcze raz. Jak mógłabym być szczęśliwy?

Z rozbawieniem zastanawiam się, czy te wszystkie frazesy o tym, że szczęście to wewnętrzna robota, są w rzeczywistości prawdziwe.

Ponieważ na zewnątrz nie dzieje się nic, co mogłoby spowodować uczucie spokoju i cichej radości, które kipi wewnątrz tej powłoki skóry.

*****

 

Rzeczy zaczęły się cicho przesuwać, ja zaczęłam się przesuwać, w dniu przesilenia dwa dni temu. Następnie wczorajszy dzień był skalistym i w dużej mierze niewygodnym dniem.

Dzisiaj, przyjemna, celowa aktywność i cieszenie się na ten dzień i przyszłe dni, wydaje się być w menu.

Ponieważ nie wykonałam świadomie żadnych magicznych inkantacji ani pilnie nie medytowałam, pozostało mi stwierdzić, że coś się we mnie przesunęło, co było gotowe do przesunięcia, a ja nie musiałam robić cholernej rzeczy, żeby to się stało.

Nie mam pojęcia o moim przyszłym stanie uczuć, ale w tej chwili doświadczam poczucia rozluźnienia, wewnętrznego rodzaju relaksu, który rzadko odczuwałam od czasu fiaska Covid dwa lata temu.

Jakby przyjemny podziemny szum, jakby sama Ziemia mruczała jak kot, panuje niewzruszone zadowolenie. Po prostu nie obchodzi mnie, co "oni" tam robią

*****

 

O rany, co ja mam z tym zrobić? Jestem lekko zdumiona, że bez wysiłku przebrnęłam przez niekończącą się listę rzeczy do zrobienia, ciesząc się rozmowami w trakcie umawiania się na spotkania.

Kiedy kiedyś robiłam papierowe listy rzeczy do zrobienia, czerpałam ponurą satysfakcję z rysowania ciężkiej linii przez coś, co udało mi się zrobić, i umieszczania obok tego wyraźnego znacznika. Coś podobnego robiłam z wersjami elektronicznymi.

Tym razem robię coś innego. Po prostu usuwam ten element. Odchodzi w eter, gdzie bycie zrobionym lub cofniętym nie ma najmniejszego znaczenia.

Co ciekawe, choć nie mam już tego samozadowolenia z osiągnięć, które kiedyś zaspokajało moje ego, nie mam też poczucia rozpaczy z powodu długiej listy rzeczy do zrobienia.

 

Nie chodzi o to, że rzeczy nie mają znaczenia, dokładnie. Chodzi o to, że nie wydaje mi się, żebym była przywiązana do tego, czy coś jest zrobione, czy nie. To wszystko jest bardzo luźne i intuicyjne, a jednocześnie praktyczne i aktywne.

Mały chichot chce się ulotnić. Jakie to może być zabawne! Nagle przypomniały mi się wszystkie czasy, kiedy dr Peebles sugerował, że kiedy wykonuję konieczne zadania, pamiętaj, aby być świadomym, że robię je z serca. Nie dlatego, że coś musi być zrobione.

Być może właśnie odkrywam odpowiedź na pytanie: jak mogę być szczęśliwa? Najwyraźniej jest to naturalny stan, w którym mogę się znajdować, kiedy jestem i robię w zgodzie z intuicją, sercem i połączeniem z Boskością.

Zaczynam rozumieć wszystkie rzeczy, które przeczytałam, a które sugerują coś w tym stylu.

*****

 

Moja bańka samozadowolenia nieco się nadwyręża, kiedy kontempluję ulewny deszcz, który według prognoz ma trwać cały dzień, i myślę o bezdomnych i pozbawionych schronienia zwierzętach domowych. Szczególnie Jesse trubadur.

Nie bardzo widzę go grającego na gitarze przed Trader Joe's, z zimnym deszczem chlapiącym w pobliżu, futerał na gitarę z nadzieją uchylony, gdy ludzie spieszą się obok, głowy w dół, skupieni na schowaniu zakupów w samochodzie bez zamoczenia rzeczy.

Schroniska na niepogodę powinny być jednak otwarte. I biblioteka. I czy na pewno ma kilka dolarów, żeby kupić kawę w Starbucksie? Mógłby pewnie godzinami przesiadywać w tej w centrum miasta przy De La Vina i Carrillo, z wygodnymi skórzanymi fotelami i muzyką jazzową w systemie dźwiękowym.

*****

 

Na zewnątrz wyjdą tylko ci, którzy muszą być dziś na deszczu. Robotnicy i bezdomni.

Jeśli chodzi o mnie i moją małą, przytulną rodzinę, mamy przywilej siedzenia w ciepłym domu i obserwowania deszczu przez okna. Cieszyć się wzajemnie swoim towarzystwem. Nie zastanawiać się nad niczym bardziej żmudnym niż to, co zjeść na obiad.

Być może popadam w samozadowolenie. Ale jestem też z całego serca wdzięczny i doceniam.

I przyrzekam, że kiedy pieniądze z Reval pojawią się na mojej drodze, z radością sfinansuję program dla bezdomnych Transition House i wszystkie lokalne schroniska dla zwierząt. W ten sposób nikt już nigdy nie będzie musiał być bezdomny w deszczu w Santa Barbara.