8 lutego 2019
Integrity Initiative i brytyjskie korzenie Głębokiego Państwa USA. Jak Okrągły Stół zinfiltrował Amerykę
Matthew J. L. Ehret
Sott.net
24 stycznia 2019 22:53 UTC
Sott.net
24 stycznia 2019 22:53 UTC
Niemal co tydzień dowiadujemy się czegoś więcej o
tym, jak brytyjskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych, MI6 i GCHQ
(Government Communications Headquarters, Centrala Łączności Rządowej –
kolejna agencja wywiadu) stoją za długofalowym planem podważenia
prezydentury Donalda Trumpa i zniweczenia pokojowego sojuszu między
nacjonalistycznymi przywódcami w Ameryce, Rosji, Chinach i innych
krajach. Siłą rzeczy wielu obywateli z powagą skupia teraz uwagę na
brytyjskim udziale w osłabianiu Stanów Zjednoczonych. W pierwszym
tygodniu tego roku oliwy do ognia dolał wyciek wewnętrznych dokumentów
z kierowanej przez Brytyjczyków organizacji Integrity Initiative,
zawierających zaskakujące zestawienie technik stosowanych w ramach
brytyjskiej operacji antyrosyjskiej do infiltracji amerykańskich
instytucji wywiadowczych, ośrodków analitycznych i mediów.
Dla tych, którzy być może nie wiedzą, Integrity Initiative to
antyrosyjski program propagandowy finansowany przez brytyjskie
Ministerstwo Spraw Zagranicznych kwotą 140 milionów dolarów. Przeciek ze
stycznia 2019 r., zawierający dokumenty datowane na początek
prezydentury Trumpa, ujawnia, że ta działająca już w całej Europie
organizacja, szerząca antyrosyjski PR i oczerniająca nacjonalistycznych
przywódców, takich jak np. Jeremy Corbyn, zamierzała rozszerzyć
działalność na Departament Stanu USA i utworzyć „klastry” agentów przeciwko Trumpowi.
Z dokumentów można się dowiedzieć o spotkaniach na wysokim szczeblu,
jakie odbył dyrektor Integrity Initiative Chris Donnelly z byłym doradcą
Trumpa Sebastienem Gorką, dyrektorem fundacji McCaina Kurtem Volkerem,
guru PR Pentagonu Johnem Rendonem i wieloma innymi.
Ujawnienie brytyjskiej ręki za kulisami daje nam niecodzienny wgląd w
rzeczywiste siły od dawna podważające prawdziwą konstytucjonalną
tradycję Ameryki, ponieważ Mueller / The Five Eyes / Integrity
Initiative nie jest nowym zjawiskiem – to kontynuacja modus operandi ustanowionego już w ubiegłym wieku. Jedną z największych przeszkód na drodze do dojrzenia tego modus operandiImperium
Brytyjskiego jest zawierzenie mitologii, która zakorzeniła się w
globalnej psychice ponad pół wieku temu i od której wszelkimi siłami
powinniśmy się uwolnić.
Mit o „amerykańskim imperium”
Obowiązujący pogląd, utrwalony dzięki ponad 70-letniej propagandzie, że
po II wojnie światowej Imperium Brytyjskie zniknęło i zostało zastąpione
przez „Imperium Amerykańskie”, jest jak najdalszy od prawdy. Kiedy
Ameryka była konstytucyjnie reprezentowana przez swoich
najznamienitszych prezydentów (których niestety można rozpoznać po
przedwczesnej śmierci podczas pełnienia urzędu), nigdy nie była
kolonialna i zawsze opowiadała się za ograniczaniem u siebie wpływów
brytyjskich instytucji, walcząc jednocześnie z ich kolonialnymi zapędami
za granicą[1].
Trzynastoletnia walka Franklina Roosevelta z głębokim państwem, o którym mawiał, że są to„ekonomiczni
rojaliści, którzy powinni byli opuścić Amerykę w 1776 r.”[2] została
wyraźnie określona przez jego wiceprezydenta i patriotę Henry’ego
Wallace’a, który w 1944 r. ostrzegł przed pojawieniem się nowego
angloamerykańskiego faszyzmu, mówiąc:
„Powojenny faszyzm będzie konsekwentnie parł do anglosaskiego imperializmu, a ostatecznie do wojny z Rosją. Amerykańscy faszyści już rozmawiają i piszą o tym konflikcie i używają go jako pretekstu do swojej nienawiści i nietolerancji wobec pewnych ras, wyznań i klas”.[3]
Faktem jest, że już w 1944 r. brytyjskie think-tanki znane jako Round
Table Movement (Ruch Okrągłego Stołu) i Fabian Society (Towarzystwo
Fabiańskie) uprawiały wywrotową propagandę anglosaskiego imperializmu, a
amerykańscy faszyści pod brytyjskim wpływem zasiali nasiona pod
antyrosyjską zimną wojnę. Nie przypadkiem faszystowska polityka zimnej
wojny została ogłoszona w przemówieniu 5 marca 1946 w Fulton, w stanie Missouri, wygłoszonym ni mniej ni więcej, jak przez samego Winstona Churchilla, gorącego zwolennika Okrągłego Stołu.[4]
Imperium atakuje
Kiedy w 1902 roku dzięki funduszom z Trustu Rhodesa został utworzony Round Table Movement,
opracowano plan stworzenia nowej technokratycznej elity, która
pokierowałaby odrodzeniem się nowego Imperium Brytyjskiego i zmiażdżyła
powstanie inspirowanego przez Amerykę nacjonalizmu na całym świecie.
Organizacja ta miała być obsadzana przez pokolenia laureatów stypendium
Rhodesa, poddanych indoktrynacji w Oksfordzie przed odesłaniem ich z
powrotem do swoich krajów, żeby wdrażali tam plan „państwa
post-narodowego”.
Program ten był w znacznej mierze zgodny z wytycznymi Cecila Rhodesa, przedstawionymi w jego Seventh Will, gdzie napisał:
„Dlaczego nie mielibyśmy stworzyć tajnego stowarzyszenia z jednym wyłącznym celem: wspomagania Imperium Brytyjskiego i sprowadzenia całego niecywilizowanego świata pod panowanie brytyjskie, dla uzdrowienia Stanów Zjednoczonych i uczynienia rasy anglosaskiej jedynym Imperium?[5]
Z pomocą rasistowskiego prezydenta i anglofila w Ameryce czołowe
postacie organizujące te ośrodki analityczne najpierw opracowały plan
stworzenia „Ligi Narodów” jako rozwiązanie „problemu
nacjonalistycznego”, który, jak wmówiono ludzkości, „spowodował” I wojnę
światową . Siły nacjonalistyczne w Ameryce odrzuciły ideę, że
konstytucję należy uznać za przestarzałą, i plan globalnego zarządzania
zawiódł. To jednak nie powstrzymało ruchu Okrągłego Stołu przed
podjęciem kolejnej próby. Główny kontroler Okrągłego Stołu Lord Lothian
(brytyjski ambasador w USA) narzekał w 1918 r. na „problem amerykański”:
„Wielka Brytania i Stany Zjednoczone mają zasadniczo odmienne koncepcje co do konieczności cywilizowanej kontroli nad politycznie zacofanymi ludami… Mieszkańcy Afryki i części Azji okazali się niezdolni do samodzielnych rządów… Jednak Ameryka nie tylko nie ma pojęcia o tym aspekcie problemu, ale została też przekonana, że przyjęcie tego typu odpowiedzialności to niegodziwy imperializm. Wobec kwestii rządu światowego przyjmuje postawę dokładnie analogiczną do tej, jaką [wcześniej] miała w stosunku do problemu wojny światowej. Jeśli będzie się uczyć powoli, będziemy skazani na okres napiętych stosunków między różnymi częściami anglojęzycznego świata. [Musimy] dotrzeć do Kanadyjczyków i Amerykanów i przekonać ich, że wzięcie na siebie części ciężaru, jakim jest rząd światowy, jest sprawą równie wielką i chwalebną jak udział w wojnie”.[6]
Chiński przywódca zainspirowanej przez Amerykanów republikańskiej
rewolucji z 1911 r. Sun Jat-sen ostrzegał w 1924 r. przed takimi ludźmi
jak lord Lothian i przed Ligą Narodów:
„Kraje, które używają imperializmu do podbijania innych i starają się utrzymać swoją uprzywilejowaną pozycję jako suwerenni władcy całego świata, opowiadają się za kosmopolityzmem (znanym też jako globalne zarządzanie / globalizacja – przyp. red.) i chcą, żeby świat do nich dołączył. Nacjonalizm jest cennym dobytkiem, dzięki któremu ludzkość utrzymuje swoje istnienie. Jeśli nacjonalizm upadnie, to przy rozkwicie kosmopolityzmu nie będziemy w stanie przetrwać i zostaniemy wyeliminowani”.[7]
Nowa nazwa, ta sama bestia
W 1919 r. Ruch Okrągłego Stołu występował już pod nazwą Royal Institute
for International Affairs (Królewski Instytut Spraw Międzynarodowych,
znany też jako Chatham House, od nazwy siedziby organizacji), a nazwa
„Round Table” została przeniesiona na jego czasopismo geopolityczne. W
1928 r. powstały filie w Kanadzie i Australii pod nazwami, odpowiednio:
Kanadyjski i Australijski Instytut Spraw Międzynarodowych” (CIIA i AIIA)
[8]. Jednak w Ameryce, gdzie wiedza o wywrotowej roli brytyjskiego
imperium była bardziej powszechna, nazwa „American Institute for
International Affairs” była wciąż zbyt drażliwa. Dlatego też zdecydowano
się na „Council on Foreign Relations” (CFR, Rada Stosunków
Zagranicznych), która ukonstytuowała się w 1921 roku.
CFR, obsadzony stypendystami Rhodesa i fabianami, oraz jego pozostałe
odpowiedniki z Chatham House, nazwały siebie „niezależnymi think
tankami”, które współpracują ze stypendystami Rhodesa i fabianami w
środowisku akademickim, rządowym i prywatnym, a ich misją jest
realizacja planów polityki zagranicznej zgodnych z marzeniem Imperium
Brytyjskiego o angloamerykańskich „szczególnych relacjach”. Jednym z
takich stypendystów Rhodesa był William Yandall Elliot, który odegrał
główną rolę w doradzaniu Henry’emu Kissingerowi i całemu pokoleniu
geopolityków z Harvardu, wśród których znajdziemy Zbigniewa
Brzezińskiego, Pierre’a Elliota Trudeau i Samuela (Clash of Civilizations) Huntingtona.
Okrągły Stół w Kanadzie i zamach stanu przeciwko Rooseveltowi
W Kanadzie pięciu czołowych stypendystów Rhodesa[9] zajęło się w 1931
roku stworzeniem Ligi Odbudowy Społecznej (League of Social
Reconstruction) jako kanadyjskiego „Towarzystwa Fabiańskiego”, które
miało być faszystowską technokratyczną odpowiedzią na chaos „chciwego
nacjonalizmu”, który jakoby doprowadził do załamania gospodarczego w
1929 r., którego początkiem był tzw. czarny czwartek.[10] Mniej więcej w
tym samym czasie analogiczne organizacje w Ameryce obrały inną drogę do
faszyzmu. Ich plan polegał na zainstalowaniu generała Smedleya Butlera w
roli marionetkowego dyktatora sterowanego przez angloamerykański
establishment*. Na szczęście dla Ameryki i świata generał Butler w
ostatniej chwili ujawnił plan zamachu stanu przeciwko Franklinowi Rooseveltowi.[11]
Brytyjskie przejęcie Ameryki umożliwione przez Kissingera
Choć wymagało to kilku zabójstw w latach powojennych, przejęcie
Departamentu Stanu przez Kissingera zapoczątkowało nową erę brytyjskiej
okupacji amerykańskiej polityki zagranicznej, w wyniku czego republika
coraz bardziej stawała się „głupim olbrzymem”, działając jako „amerykańska siła pracująca dla brytyjskiego mózgu”,
używając słów Churchilla**. Kiedy nihilistyczne pokolenie młodzieży
odjeżdżało na LSD, a stara gwardia patriotów z otoczenia Wallace’a i
Kennedy’ego dała się nabrać na „czerwoną panikę” i polowanie na
czarownice, w gardła uśpionego narodu jak słodką truciznę wciskano
teorię geopolityczną, zastępując nią politykę pokoju i „współpracy dla
obopólnych korzyści” realizowaną przez prawdziwych nacjonalistycznych
patriotów, takich jak FDR, Wallace i bracia Kennedy, a imperialny klon
podszył się pod republikę.
Sir Kissinger posunął się nawet do wyznania pełnej lojalności wobec Imperium Brytyjskiego, kiedy 10 maja 1981 roku podczas
konferencji Chatham House w Wielkiej Brytanii opisał swoją relację z
brytyjskim ministerstwem spraw zagranicznych słowami:
„Brytyjczycy byli tak pomocni w praktycznym wymiarze, że stali się uczestnikami wewnętrznych obrad amerykańskich w stopniu prawdopodobnie nigdy wcześniej nie praktykowanym między suwerennymi krajami […] Za czasów mojej pracy w Białym Domu informowałem i angażowałem brytyjskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych dokładniej niż amerykański Departament Stanu … To było symptomatyczne”.[12]
W tym okresie Kissinger ściśle współpracował z dyrektorem CIA Georgem
Bushem Seniorem, nagrodzonym później Wielkim Krzyżem Rycerskim za rolę,
jaką odegrał w realizacji zaplanowanej przez Wlk. Brytanię pierwszej
wojny z Kuwejtem[2]. Wojna ta przygotowała grunt pod drugą falę wojen na
Bliskim Wschodzie, która zaczęła się od anglo-saudyjskiego uknucia operacji znanej jako atak 9/11 i
zaprowadzenia nowego „post-narodowego porządku” przez Kissingera i
Blaira. Była to epoka, którą zarówno Kissinger, jak i Bush, wychwalali
przy różnych okazjach jako „Nowy porządek świata”.[13]
Dystopijny Nowy Porządek Świata zagrożony przez Nowy Ład XXI wieku
To właśnie ten dystopijny porządek geopolityczny został zakwestionowany
przez sojusz rosyjsko-chiński, który na dobre powstał wraz z ogłoszeniem
przez Xi Jinpinga w 2013 r. Inicjatywy Belt and Road jako
wielkoskalowego projektu infrastrukturalnego na arenie międzynarodowej
oraz interwencją Władimira Putina w Syrii we wrześniu 2015 r., która
udaremniła hobbesowski paradygmat zmiany reżimu, jaki zatruł Zachód.
Wybór nacjonalistycznego prezydenta Donalda Trumpa w USA w 2016 roku po
raz pierwszy od ponad 50 lat stworzył możliwość zawiązania prawdziwej
narodowej koalicji suwerennych krajów, aby na zawsze wyeliminować ze
świata raka kolonialnego myślenia.
To właśnie, sterowane przez Brytyjczyków, głębokie państwo ma swojego
Roberta Muellera, który – wraz z Integrity Initiative, Pięcioma Oczami i
innymi funkcjonariuszami Głębokiego Państwa – jest całkowicie oddany
sprawie usunięcia z urzędu prezydenta Trumpa i unicestwienia wspaniałych
możliwości otwierających się teraz przed światem, streszczonych przez
Instytut Schillera i amerykańskiego aktywistę politycznego Lyndona
LaRouche w dwóch punktach: 1) reorganizacja zbankrutowanego systemu
bankowego przeprowadzona w stylu FDR i 2) uruchomienie globalnego Nowego
Jedwabnego Szlaku w ramach Nowego Ładu XXI wieku.
Przypisy
- Krótka lista prezydentów zmarłych przedwcześnie w trakcie pełnienia urzędu: William Harrison (zm. 1841), Zachary Taylor (1850), Abraham Lincoln (1865), William Garfield (1880), Warren McKinley (1901), William Harding (1923), Franklin Roosevelt (1945), John Kennedy (1963) i Bobby Kennedy (który miał zostać prezydentem w 1968 r.). Wszyscy wymienieni byli przeciwni brytyjskim reformom finansowym w USA i brytyjskiej imperialnej polityce zagranicznej.
- 27 lipca 1936 przemówienie Roosevelta z okazji ponownej nominacji
- Felieton “The Danger of American Fascism” Henry’ego Wallace’a, opublikowany 4 kwietnia 1944
- Tym samym zostały udaremnione plany Roosevelta umiędzynarodowienia Nowego Ładu po wojnie, ogłoszone przez Wallace’a w jego mowie “Four Freedoms” z 1942 r., ponieważ do ich realizacji Ameryka musiałaby być niezależna i zdolna do działania we własnym interesie; konieczne byłyby również pokojowe relacje pomiędzy Rosją, Chinami i USA.
- „Siódma wola” Cecila Rhodesa, 1877, przytoczona w Cecil Rhodes, The Round Table Movement and Eugenics, The Canadian Patriot nr 4, styczeń 2014
- Lothian do Lionela Curtisa, 15 października 1918, w Butler, Lord Lothian, str. 68-70
- „Three Principles of the People”, Sun Jat-sen, 1924, copyright 1981, China Publishing Co. str.12
- W Kanadzie organizacja jeszcze raz zmieniła nazwę, tym razem na Canadian International Council, i w tym wcieleniu stoi za najbardziej zjadliwymi atakami na Chiny i Trumpa. Te zarządzane z Chatham House instytucje stworzyły fundament pod późniejsze “Five Eyes” powstałe po 9/11.
- Escott Reid (ojciec intelektualny NATO), Frank Underhill, Eugene Forsey, F.R. Scott (mentor przyszłego technokratycznego reformatora Kanady, Pierre’a Trudeau) i David Lewis
- Prawda jest taka, że wielki kryzys był w dużej mierze sprowokowany tym, że jednego dnia maklerzy wezwali do spłaty pożyczek zwrotnych na żądanie, udzielonych inwestorom na giełdzie, co doprowadziło do „kontrolowanego pęknięcia” bańki spekulacyjnej, narosłej w wyniku deregulacji i łatwego dostępu do pieniędzy po przedwczesnej śmierci prezydenta Hardinga w 1923 roku.
- „Stawiłem się na wezwanie przed komisją Kongresu, najwyższego urzędu reprezentującego naród amerykański, żeby powiedzieć to, co wiem o działaniach, które moim zdaniem mogą prowadzić do próby ustanowienia faszystowskiej dyktatury […] w rezultacie tego wszystkiego miałem pozorować kierowanie organizacją 500 tysięcy ludzi, zdolnej do przejęcia funkcji sprawowanych przez państwo” – Smedley Butler, November 1933.
- „Reflections on a Partnership: British and American Attitudes to Postwar Foreign Policy”, Henry Kissinger, 10 maja 1981, Chatham House, cyt. w Sir Henry Kissinger: British Agent of Influence,Executive Intelligence Review, 10 stycznia 1997
- W końcu to Margaret Thatcher przechwalała się, że „naprostowała” George’a Busha (tzn. przekonała do zdecydowania) w kwestii ataku na Kuwejt w 1990 r. Cyt. w Margaret Thatcher and the limits of the United Nations, Foreign Policy, 8 kwietnia 2013
- Jak powiedział Franklin Roosevelt: „Ci, którzy dążą do ustanowienia systemu rządów opartego na poddaniu wszystkich ludzi ścisłemu nadzorowi przez garstkę władców, nazywają to nowym porządkiem. Ani nie jest to porządek, ani nie jest nowy”.
O autorze
Matthew J.L. Ehret jest dziennikarzem, wykładowcą i założycielem Canadian Patriot Review.
Jego teksty były publikowane przez Executive Intelligence Review,
Global Research, Global Times, The Duran, Nexus Magazine, Los Angeles
Review of Books, Veterans Today i Sott.net. Matthew wydał też książkę „The Time has Come for Canada to Join the New Silk Road”
i trzy tomy „Untold History of Canada” (dostępne na stronie
untoldhistory.canadianpatriot.org). Można się z nim skontaktować pisząc
na adres matt.ehret@tutamail.com
Tłumaczenie: PRACowniA
[*] Na ten mało znany u nas temat wydawnictwo Bellona wydało w 2010 roku książkę Julesa Archera pt. „Tajny spisek przeciw Rooseveltowi“
[**] Churchilla albo Stalina – rzeczywiste źródło wciąż nie jest
jednoznacznie ustalone. Fraza występuje w kilku wariacjach, najczęstszą
jest: „The war was fought with American braw, British brain and Russian
blood” – wojnę toczono przy użyciu amerykańskiej stali (przemysłu),
brytyjskiego wywiadu i rosyjskiej krwi.
Opublikowano 40 minutes ago, autor: adept
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz