Paweł Adamowicz: człowiek, który sprawił, że Rosjanie zakochali się w Polsce

Od wczoraj mieszkańcy Kaliningradu składają kwiaty i znicze pod budynkiem Konsulatu Generalnego Polski na Kasztanowej Alei. „Gdańsk, jesteśmy z Tobą! Мы с вами»!” - napisano na kartce papieru w dwóch językach.

Goździki, astry i róże kładą na śniegu, który tak naprawdę nie wiadomo skąd się wziął — zarówno w Kalinigradzie, jak i w Gdańsku nie było jeszcze porządnej zimy.

Dwa miasta, które sama historia zobowiązała do umocniania przyjaźni rosyjsko-polskiej. Nie mogę wypowiadać się w imieniu wszystkich gdańszczan, ale z pewnością każdy mieszkaniec Kaliningradu przynajmniej raz odwiedził to polskie miasto.

Jak żartują moi znajomi, Gdańsk to przedłużenie Obwodu Kaliningradzkiego. Dlatego dla Rosjan z Kaliningradu śmierć Pawła Adamowicza jest pod wieloma względami osobistą stratą.

Pierwszy raz pojechałem do Gdańska w 1998 roku — wcześniej jako absolwent odległego zauralskiego uniwersytetu ani razu nie byłem za granicą. Miasto oczarowało mnie (i oczarowuje do tej pory) niesamowitością swojej architektury, ale nie martwą i pustą, co odczuwałem później na przykład w niemieckich miastach, a taką, która posiada duszę.

Można było tą duszą oddychać i mieć ciągły niedosyt. Wówczas nie wiedziałem jeszcze, że w tym samym 1998 roku na czele miasta stanął całkiem młody, bo 33-letni Paweł Adamowicz. Teraz, odwiedzając Gdańsk widzę, że zadziwiająca transformacja, której dokonano tu przez ostatnie 20 lat, była możliwa właśnie dzięki temu, że ten młody człowiek rósł, mężniał i mądrzał razem ze swoim miastem.

Kiedy oficjalne władze w Warszawie zniżyły się do poziomu otwartej rusofobii, ludzie z Rosji wyraźnie widzieli, jak sprzeciwia się temu Gdańsk. I jesteśmy bardzo wdzięczni, że w Gdańsku nie zniesiono ani jednego pomika żołnierzy Armii Czerwonej, a sam Adamowicz co roku — od 1995! — składał kwiaty na cmentarzu żołnierzy radzieckich, niezmiennie mówiąc dziennikarzom, że „nie wolno nam zapominać, iż to właśnie ZSRR i wszystkie jego narody poniosły największe straty w walce z nazizmem”.

Kiedy rok temu nieznani napastnicy obrzucali kamieniami samochód turystów z Kaliningradu, pan Adamowicz zaprosił poszkodowaną rodzinę do Urzędu Miasta i osobiście ją przeprosił.

— Otwarty i pogodny człowiek z ogromną energią — wspomina to spotkanie Aleksandr Biereżnoj. — Po kilku minutach rozmowy przeszedł na język rosyjski i powiedział, że też ma rosyjskie korzenie. A jeszcze po kilku chwilach zrozumieliśmy, jak bardzo kocha swoje miasto. Z radością opowiadał, co zrobiono w Gdańsku i co jeszcze należy zrobić. Prawdziwy prezydent wolnego miasta.

Jeśli chodzi o „rosyjskie korzenie” Pawła Adamowicza jest to całkowita prawda. Jego babcia ze strony matki pochodzi z miasta Smorgonie na Białorusi, do tej pory mieszkają tam ich krewni. Ojciec Ryszard Adamowicz urodził się w Wilnie. Do Gdańska Adamowicze przeprowadzili się z Litwy od razu po II wojnie światowej w 1946 roku. Rodzice wspominali, że przyczyną tej faktycznej ucieczki był litewski nacjonalizm.

Najwyraźniej prezydent Gdańska uważał za swój rodzinny i historyczny obowiązek popularyzowanie języka rosyjskiego w Polsce. Przed Majdanem na Ukrainie, po którym mówienie o Rosji w dobrym tonie stało się niebezpieczne nawet dla prezydentów miast, Adamowicz chciał przetłumaczyć na język rosyjski jak najwięcej tablic i oznaczeń w miejscach publicznych Gdańska.

— Staramy się być jak najbardziej prorosyjsko zorientowani, aby mieszkańcy Kaliningradu czuli się u nas swobodnie, — mówił w 2013 roku w wywiadzie dla Gazeta Polska Codziennie. A będąc w tym samym roku w Kaliningradzie Adamowicz stwierdził z zadowoleniem, że w Polsce można zaobserwować renesans zainteresowania nauką języka rosyjskiego.

Powinniście być szczęśliwi, że jesteście częścią wielkiej kultury rosyjskiej. Trzeba ją tylko eksponować. Obecnie Polska od nowa zaczyna poznawać Rosjan i na odwrót — Rosjanie poznają teraz Polskę

— mówił prezydent mieszkańcom Kaliningradu czystym językiem rosyjskim.

Pozostało jednak wspaniałe, tętniące życiem, nigdy nie nudzące się miasto, zbudowane w ciągu dwóch dziesięcioleci przez ekipę Adamowicza. Miasto, które pokazuje nam, Rosjanom, że Polacy są tak naprawdę właśnie tacy jak w Gdańsku — otwarci, bliscy i po prostu podobni do nas.

To miasto pozwala wierzyć, że przetrwamy okres ochłodzenia stosunków między naszymi krajami.

Ogromna szkoda, że Paweł Adamowicz już tego nie zobaczy…

Andriej Wypołzow, rosyjski dziennikarz, Kaliningrad

Autor jest Redaktorem Naczelnym portalu NewsBalt.

https://pl.sputniknews.com/opinie/201901159591643-kaliningrad-oplakuje-adamowicza-sprawil-ze-rosjanie-zakochali-sie-w-polsce-sputnik/

Teraz zrozumiesz dlaczego, za co ciemni naziści , tak bardzo Adamowicza nienawidzili.

i nasłali mordercę...   

Opublikowano 15 hours ago, autor: adept