czyli Kościół w Polsce od 1050 lat ukrywa przed Polakami, że jesteśmy starożytnym, antycznym wielkim imperium z 18. wieku przed naszą erą! – a więc dużo starszym niż Cesarstwo Rzymskie…
Poczet Królów Wielkiego Imperium Lechitów z klasztoru na słowiańskim miejscu mocy – Jasnej Górze
Jasnogórski Poczet Królów i Książąt Polskich (fot. innemedium.pl)
Jest to pierwsza publikacja w polskiej
historiografii na temat organizacji władzy i funkcjonowania Lechii,
czyli starożytnej Polski, zwanej inaczej Imperium Lechitów, Scytią
Europejską lub Sarmacją Europejską. Na podstawie ponad 50 kronik i
materiałów źródłowych, polskich i zagranicznych, oraz 36 starych map
cudzoziemskich autor opracował, po raz pierwszy, poczet słowiańskich
królów lechickich w okresie od XVIII w. p.n.e. do X w. n.e. Dokonał
także opisu terytorium Lechii, jej gospodarki, handlu, budownictwa
miast, grodów, portów oraz żeglugi, transportu i bitych monet
lechickich, a także głównych wojen i bitew, pominiętych dotąd.
Powyższe odkrycia były ściśle związane z
wynikami najnowszych badań genetycznych Ariów – Słowian,
przeprowadzonych w laboratoriach polskich i zagranicznych w latach
2010-2013, według których my Polacy, Ariowie – Słowianie zamieszkujemy tutejsze ziemie od 10 700 lat.
Potwierdziły to również ostatnie odkrycia
polskich archeologów na terenie grodów, miast, osad obronnych i
grobowców, wybudowanych przez naszych przodków Ariów – Prasłowian na
terenie obecnej Polski.
https://ksiegarnia.bellona.pl/?c=ksiazka&bid=8116
***
POCZET KRÓLÓW LECHII
1. Król Sarmata
Panował w roku 1800 przed naszą erą. Po
przybyciu na nasze ziemie został wybrany na króla na prawomocnym wiecu
słowiańskim. Był Aryjczykiem – Sarmatą pochodzącym z Persji – ziemi
ludzi szlachetnych „Airy-an” (dziś Iran). Jako wielki i szanowany
wojownik wprowadził szlachetne normy i zasady co było zalążkiem
pierwszej państwowości na naszych ziemiach. Sarmaci słynęli z trzech rzeczy: wartości bojowej, jazdy konnej i prawdomówności – których to według Herodota uczyli od małego swoje dzieci.
Od Króla Sarmaty pochodzą nazwy z owego okresu: Sarmacja, sarmacki, Góry Sarmackie (dziś Karpaty), Morze Sarmackie (dziś Bałtyk), Ocean Sarmacki (dziś Morze Północne), Sarmaci. Istnienie Sarmacji potwierdzają między innymi liczne mapy sporządzane w okresie rozrostu Imperium Rzymskiego.
Król Sarmata zmarł w I połowie XVIII
wieku przed naszą erą. Jeszcze do zaborów szlachta doskonale wiedziała i
powoływała się na swoje sarmackie, szla-chet-ne, rzecz jasna
pochodzenie. Trzy i pół tysiąca lat świadomość tego w narodzie
przetrwała!
2. Król Kodan
Panował około 1700 roku przed naszą erą. Był założycielem miasta portowego u ujścia Wisły Kodan (póżniej Codanum, dziś Gdańsk). Potwierdza to także powyższa mapa Pomponiusza Meli oraz inne źródła,
gdzie miasto te nosi nazwę Codanovia.
Półwysep Helski był jak widać wówczas zbiorem wysp a nie półwyspem, co
jest dodatkowym dowodem na starożytność tego zmapowanego w starożytności
rejonu i autentyczność Kroniki Prokosza. Kodan tradycyjnie dla
ówczesnych zwyczajów był stolicą Sarmacji.
3. Król Lech I Wielki
Panował w latach 1729-1679 przed naszą
erą. Był wnukiem króla Sarmaty. Panował 50 lat i według kronikarzy był
bardzo waleczny, gdyż wojował z wieloma narodami, znacznie poszerzając
granice Lechii.
Nazwa Lechia
pochodzi oczywiście od nazwiska tego króla, jak również nazwa Lechici
(poddani króla Lecha) lub Laszki – kobiety – poddane króla Lecha.
Lech oznacza jednocześnie, pana, władcę,
króla – stąd obecnie słowo „Państwo” – „kraj szlachetnych panów”. Król
Lech I został patriarchą królestwa znanego później jako Lechia,
Lechistan, Lehestan. Lech I wprowadził system organizacji władzy poprzez
rycerstwo. Nominowani na rycerzy nosili nazwę szlachta (z lacha) co
oznaczało, że rycerze są towarzyszami broni króla/Lecha z nadania pana
tej ziemi. Ustanowił też prawo, że kandydat na króla musi pochodzić z
powszechnie szanowanego rodu szlacheckiego (z Lacha), czyli być rycerzem
i mieć ukończone 25 lat.
Stolica
Lechii była wówczas w Gnieźnie i tam zmarł założyciel wielkiej
starożytnej dynastii lechickiej, która przetrwała ponad 3000 lat – do
śmierci króla Kazimierza Wielkiego. Od niego wywodzi się też oczywiście
nazwa Polachy – potomkowie Lachów, czyli dzisiejsi Polacy.
4. Król Filan
Panował w latach 1679-1649 przed naszą erą. Był synem Lecha I Wielkiego i według Kroniki Prokosza panował 30 lat. Od jego nazwiska pochodzi nazwa Filania (dziś Finlandia), ponieważ król Filan podbił i zhołdował tę ziemię.
5. Król Car
Brak dokładnych danych na temat lat jego panowania, gdyż żyd wyrwał kartkę, handlując w swym kramie. Około
1550 roku przed naszą erą król Car założył miasto Carodom, gdzie
tradycyjnie przeniósł stolicę (późniejsza nazwa to Carodonum, a dziś
dzielnica Stradom w Krakowie). Miasto było na drugim brzegu Wisły
dokładnie naprzeciwko dzisiejszego Wawelu. To święte dla Słowian
miejsce zostało później splugawione i w miejscu tym obecnie stoi jakiś
kościółek, co uniemożliwia badania archeologiczne.
6. Król Lasota
Znana jest tylko data jego śmierci: 1479 przed naszą erą. Był potomkiem króla Lecha I Wielkiego.
Rządził w
Carodomie – ówczesnej stolicy Lechii. Mieszkał na Wzgórzu Lasoty,
nazwanym tak oczywiście od jego imienia. Na wzgórzu tym pochowano
później króla Kraka, usypując kopiec. Nazwa tego wzgórza przetrwała
niezmieniona od 3500 lat!
7. Król Szczyt
Zaczął panować w 1482 przed naszą erą. Król
ten wybudował nad Morzem Sarmackim (Bałtykiem) miasto Szczyt (dziś
Szczecin), gdzie tradycyjnie przeniósł stolicę, w której sprawował
rządy. Miasto powstało około 1450 roku przed naszą erą. Co ciekawe,
według watykańskiego dokumentu „Dagome Iudex” niemal 2500 lat później
Mieszko I także po raz drugi przeniósł stolicę do Szczecina – było to w
roku 957 naszej ery.
Badania archeologiczne zlokalizowały
ruiny starożytnego miasta – portu z XV wieku przed naszą erą oraz ślady
świątyni słowiańskiej na Wzgórzu Zamkowym. W sumie w tym mieście były
trzy słowiańskie świątynie – po jednej na każdym wzgórzu.
8. Król Alan II
Zmarł w 1272 roku przed naszą erą.
(Dwustuletnia „luka” w okresach rządów niewątpliwie zostanie kiedyś
wypełniona – najprawdopodobniej królem Alanem Pierwszym, skoro są dane,
że panował Alan Drugi). Według aż pięciu różnych kronik król Alan II
został wybrany na króla na prawomocnym wiecu słowiańskim ze względu na
swoją wartość.
9. Król Wandal
Panował około 1272 roku przed naszą erą. Był najstarszym synem króla Alana II i został wybrany na króla na wiecu słowiańskim. Panował
nad wszystkimi plemionami Ariów – Słowian zamieszkującymi wówczas
Lechię: Wandalami, Indoscytami, Scytami, Sarmatami – mówiącymi
oczywiście jednym wspólnym prasłowiańskim językiem. Od nazwiska tego
króla Wisłę zaczęto nazywać Wandala.
10. Król Lech II Chytry lub Lis/Listyg
Panował w latach 336-323 przed naszą erą. Zasłynął pokonaniem Aleksandra Macedońskiego,
który po pokonaniu Ilyrii i Panonii zapragnął podbić Lechię. Przysłał
do Carodomu (Caraucas, Krakowa) posłów z żądaniem hołdu i okupu.
Posłowie zostali przez Lechitów zabici, co „obraziło majestat”
Aleksandra, tak więc w „celu ukarania sprawców” poprzez Morawy wkroczył
do Lechii. Spustoszył ziemię śląską i krakowską, i sam starożytny
Kraków. Napisał nawet do swojego nauczyciela Arystotelesa mało skromny list:
Ażeby troskliwości twojej o powodzenie nasze nie trzymać w niepewności, donosimy ci, iż nam się bardzo dobrze wiedzie przeciwko Lechitom. Sławne miasto ich Caranhas [Kraków] zwane, potężniejsze walecznością Rycerzów niżeli zamożnością w bogactwie, warowniejsze sztuką niż położeniem, i inne przyległe zawojowaliśmy szczęśliwie.
Do wyparcia wojsk macedońskich walnie się
przyczynił wódz wybrany na czas wojny – wojewoda Lech, który
zorganizował tak skuteczną obronę, jak i udane kontrataki, że najeźdźca
odstąpił. Za zasługi na polu bitwy na wiecu został wybrany na króla Lecha II Chytrego
– przydomek pochodzi od sprytu, jakim się wobec znacznie
liczebniejszego wroga wykazał, kiedy aż do stanu kompletnego wyczerpania
wodził wojska macedońskie po bagnach, stepach do chwili, aż sami się
wycofali, nie mogąc znieść dalszych trudów wyprawy. Wojewoda Lech
zasypywał studnie, wycinał sady, budował na rzekach tamy, zmieniając ich
bieg, organizował zasadzki tak uporczywie, że widmo śmierci z głodu
skłoniło Aleksandra Macedońskiego do wycofania armii [pierwszy polski partyzant – przyp. TAW].
11. Król Polach
Panował w latach 231-188 przed naszą erą.
Z kronik Narkosza, Warmisza oraz Prokosza wiadomo, że został wybrany na
słowiańskim wiecu i panował 43 lata. Nosił królewską czapkę i berło należne prawomocnie wybranym władcom Lechii.
12. Król Lisz
Nie wiadomo, kiedy panował. Wiadomo tylko, że był wnukiem króla Polacha.
13. Król Posnan
Nie wiadomo, kiedy panował. Wiadomo tylko, że on także był wnukiem króla Polacha. Założył miasto Poznań i przeniósł tam tradycyjnie stolicę Lechii.
14. Książęta Sandomir, Lublin, Lubusz
Nie wiadomo kiedy panowali, ale wiadomo, że założyli miasta Sandomierz, Lublin i Lubusz.
15. Król Lech III Ariowit/Ariowist
Panował w latach 74-25 przed naszą erą.
Ariowit był królem Ariów – Słowian a jego nazwisko oznacza dosłownie
pan, władca, pasterz Ariów. Ariowit długo walczył o Galię (dziś
Francja) z wojskami Juliusza Cezara i na jego wniosek został w 59 roku
przed naszą erą uznany oficjalnie przez senat Starożytnego Rzymu za
króla i przyjaciela Rzymu – zapewne po zakończeniu wojny lub podczas
traktatów pokojowych. W tamtym okresie słowo „Germania” oznaczało „sąsiada” lub „brata”, a nie jak dzisiaj „Niemca”, i
w wyniku zmagań z Cesarstwem Rzymskim po 14 latach panowania w Galii
utraciliśmy na pewien czas podbite przez Rzym te ziemie. Po zaciętych
walkach w czasie 10 letniej kampanii jaką toczył w Galii, a zwłaszcza po trzech przegranych bitwach stoczonych ze Słowianami Juliusz Cezar zaoferował Lechowi III Ariowitowi starszą siostrę Julię na żonę wraz z Bawarią w posagu, ale pod warunkiem zawarcia pokoju i wstrzymania ataków Słowian.
Juliusz Cezar pamiętał, że podczas tej kampanii jego wojska zabiły dwie poprzednie żony naszego króla w Galii.
Król Lech III przystał na to poślubił Julię i podarował jej w prezencie
ślubnym ziemię serbską – część podległego mu Imperium Lechitów. I tak
oto Lechici wkroczyli do Rzymu jako oficjalni Przyjaciele Rzymu
zaakceptowani przez rzymski senat. W wyniku tej małżeńskiej umowy
Bawaria od 56 roku przed naszą erą należała do Lechii.
Od tamtej pory bawarskie miasto Vindelicum [dziś Augsburg – przyp. TAW] nazywane było miastem Lecha.
Po śmierci Cezara w 44 roku przed naszą
erą (którego zamordowanie zorganizowali żydzi, których wypędził z
miasta, zakazując im lichwy) w senacie toczyły się spory i naciski o
wyrwanie Bawarii wraz z miastem Lecha z rąk Lechii.
16. Król Awiłło Leszek IV, Uznany
Panował w latach 25 przed nasza erą – 34 naszej ery [a więc w czasach Jezusa
– przyp. TAW]. Ten pół Słowianin, pół Rzymianin był synem króla Lecha
III Ariowita i Rzymianki królowej Julii Caesaris Major – czyli
siostrzeńcem Juliusza Cezara. Jego największym wyzwaniem było utrzymanie
w Lechii Bawarii, którą Rzym oczywiście razem z miastem Lecha usiłował
odebrać i ponownie włączyć jako prowincję do swojego imperium.
I tak w 9. roku cesarz August Oktawian
wysłał armię w celu zdobycia miasta Lecha. W ciężkich walkach dosłownie
cały legion rzymski razem z generałami, pretorem i trybunem wojskowym,
został do nogi wybity przez Słowian. Miejsce tej klęski położone dziś w
centrum miasta nosi obecnie nazwę Perleich (Perdito Legio – zniszczony
legion). Równina ciągnąca się obok miasta nazywa się Lechfield (Lechowe
Pole) a sama rzeka do dziś nosi nazwę Lech. W tym samym roku Rzym
stracił jeszcze kolejne trzy legiony wycięte w pień wraz z dowództwem
przez koalicję Słowian z Imperium Lechitów oraz plemion
celtycko-galijsko-normańskich.
To w tych walkach Lechici zdobyli rzymski
sztandar z orłem białym. Dowódcą Ariów – Słowian który wciągnął Rzymian
w słynną zasadzkę w Lesie Teutoburskim był słowiański książę Arminiusz.
Był Ariem – Słowianinem a nie Germanem jak go w późniejszych czasach
ogłosił kłamliwie zaborca niemiecki. (Niemcy do dziś stawiają mu pomniki
i na siłę zniemczają jego imię Arminiusz na „Herman”).
Trzy lata później w roku 12 naszej ery
cesarz August zdobył jednak i zniszczył miasto Lecha i zmienił jego
nazwę na Augusta Vindelicorum (dziś Augsburg). Z nazw historycznych z
tamtego okresu ocalały do dziś jeszcze: Lechrain (Region Lecha), rzeka
Lech, Lechfall (wodospad na tej rzece) i Lechschlucht (przełom na rzece
Lecha), Lechbrucke (most Lecha), Lechenhausen sud, ost, west, (dzielnice
Augsburga), Lechkanale (kanał Lecha) oraz Lechradweg (sieć ścieżek
rowerowych Lecha).
Droga przez Alpy przez miasto Lecha została nazwana przez Rzymian Via Julia na cześć żony króla Lecha III. We Włoszech zachowała się też marmurowa płyta nagrobna z I wieku ufundowana przez cesarza Tyberiusza Klaudiusza o treści „Na
pożegnanie, Awiłłowi Leszkowi, Tyberiusz Klaudiusz, grób ten z czterema
framugami, na osiem urn popielnych, jeszcze za życia jemu jedynie dla
zaszczytu, na zupełną własność oddał” (CAVILLO LESCHO TI CLAVDIVS BVCCIO COLVMVIARA III OLL VIII SE VIVO A SOLO AD FASTIGIVM MANCIPIO DEDIT).
17. Król Wisław I
Panował w latach 35-91. Rządził Lechią ponad 50 lat i od jego nazwiska zmieniono nazwę Wandalu na Wisłę.
18. Król Witosław
Panował w latach 91-127. Był synem króla Wisława i pojął za żonę Armenię pochodzącą z Gotlandii.
19. Król Alaryk I
Panował w latach 127-162. Był synem króla Witosława i pojął za żonę Wellę z Kolina (dzisiejszej Kolonii).
20. Król Dieteryk
Panował w latach 162-201. Był synem króla Alaryka I i pojął za żonę księżniczkę Dianę z Trewiru (dzisiejszy Trier).
21. Król Teneryk
Panował w latach 201-237. Był synem króla Dieteryka i pojął za żonę księżniczkę Wignonę.
22. Król Heldwiryk
Panował w latach 237-292. Był synem króla Teneryka i niestety strony z opisem tego króla zostały z Kroniki Prokosza wyrwane.
23. Król Wizymir Budowniczy
Panował w latach 292-340. Był synem króla
Heldwiryka i wybitnym lechickim władcą na którego polecenie Nakorsz
Warmisz spisał swoją kronikę. Miał kilka żon. Walczył z Gotami, Szwedami
i Duńczykami – zdobył i zajął Jutlandię. W jednej z bitew wziął do
niewoli syna księcia Jarmaryka oraz córki króla duńskiego Sywarda I. W
roku 340 założył miasto Bukowiec (dzisiejsza Lubeka) oraz rozbudował i
nazwał miasto Wizymierz (dzisiejszy Wismar). Rozbudował także starożytny
Kodan (dziś Gdańsk) wybudował w nim port i skład kupiecki na cały
wschodni region. Podczas jego panowania stolicą Lechii był Wizymierz.
24. Król Mieczysław
Panował w latach 340-386. Za jego rządów w
Lechii nastąpił taki dobrobyt i przyrost ludności słowiańskiej, że
wystąpiło przeludnienie i produkcja żywności zaczynała być
niewystarczająca. Duża część Ariów – Słowian przygotowała się i
wyruszyła w poszukiwaniu nowych ziem do zasiedlenia. Byli to Scytowie,
Suewowie, Wandale, Burgundowie, Alanowie i Goci. Dotarli do dzisiejszej
Francji i Hiszpanii zakładając tam słowiańskie królestwa. Król
Mieczysław pojął za żonę księżniczkę Bulgę z Trewiru (dzisiejszy Trier).
25. Król Radgoszcz
Panował w latach 388-394. Był starszym
synem króla Mieczysława. Był zadeklarowanym wrogiem Rzymu i religii
chrześcijańskiej. Zaplanował wielką wyprawę Słowian na Italię w celu
obalenia cesarstwa rzymskiego. W późniejszych latach Słowianie
czterokrotnie Rzym zdobywali i plądrowali.
26. Król Witosław II
Panował w latach 394-405. Był młodszym
synem króla Mieczysława i przy akceptacji wiecu słowiańskiego przejął
władzę od ustępującego dobrowolnie brata Radgoszcza. W roku 405 ogromna
armia ponad 200 tysięcy Ariów – Słowian na czele z bratem króla –
wojewodą Radgoszczem przekroczyła Alpy i wkroczyła do Italii, gdzie
wybuchła panika. Ludność chroniła się za murami miast a niewolnikom
wstępującym do armii automatycznie dawano wolność. W roku 406 Radogoszcz
został jednak wzięty do niewoli podczas oblężenia Florencji, a jego
woje złożyli wówczas broń. Jego zabito, a większość wojowników
wymordowano lub sprzedano do niewoli. Nielicznych wcielono do armii
rzymskiej.
27. Król Corsico
Panował w latach 405-454. Był synem króla
Radgoszcza i panował w Krakowie. W 413 roku zorganizował i poprowadził
wyprawę Słowian do Galii. Zarówno on jak i jego syn zaginęli w Galii –
prawdopodobnie zginęli lub zostali uwięzieni przez Rzymian.
28. Król Wisław II
Panował w latach 477-486. Rządził w Lechii przez 9 lat i pojął za żonę księżniczkę Adelę z Saksonii.
29. Król Alaryk II
Panował w latach 487-507. Był synem króla Wisława II i pojął za żonę księżniczkę Teodorę.
30. Król Alberyk II
Panował w latach 507-526. Był synem króla
Alaryka II i pojął za żonę księżniczkę Silrilię. On także przyczynił
się do rozwoju i wzrostu potęgi Lechii.
31. Król Jan
Panował w latach 526-566. Był synem króla
Alberyka II i pojął za żonę Eufenię. Za jego rządów Imperium Lechitów
osiągnęło swój szczyt rozwoju i potęgi militarnej oraz terytorialnej.
Imperium rozciągało się od Renu na zachodzie aż po Wołgę na wschodzie.
Od Bałtyku na północy aż po Adriatyk i Morze Czarne na południu.
32. Król Radgoszcz II
Panował w latach 566-613. Był synem króla
Jana i pojął za żonę Albertinę. Kontynuował wielkie dzieło swojego ojca
i utrzymał potęgę Imperium Lechitów.
33. Król Wisław III
Panował w latach 613-652. Był synem króla
Radgoszcza II. W czasie jego panowania doszło do podziału i
wyodrębnienia się Słowian Południowych: Morawian, Słowaków, Czechów,
Karyntian oraz Słoweńców, którzy po wyborze własnego króla Samona
powołali państwo Samona. Te nie wykształciło nigdy żadnych struktur
państwowych i przetrwało zaledwie 35 lat – do śmierci króla Samona po
czym zniknęło z areny dziejów.
Bezkrólewie w latach 652-659
Po śmierci króla Wisława III nastąpił siedmioletni okres bezkrólewia do czasu wybrania na wiecu słowiańskim władzy zarządzającej Imperium w formie:
Dwunastu Wojewodów – po raz pierwszy – panowało w latach 659-694
Na wiecu pod Gnieznem wybrano do
rządzenia Lechią 12 wojewodów reprezentujących 12 prowincji Imperium.
Każdy z nich mógł w swoim województwie mianować urzędników, zwoływać
wiece i podejmować decyzje wewnętrzne. W przypadku wrogich najazdów 12
wojewodów wybierało spośród siebie dwóch najlepszych dowódców biegłych w
rzemiośle wojennym: hetmana i jego zastępcę. Ich zadaniem było
przeprowadzenie mobilizacji rycerzy Lechitów, odparcie nieprzyjaciela
oraz zabezpieczenie granic przed wrogiem. W początkowym okresie rządy
wojewodów były prawidłowe, stanowione prawo słuszne i zrozumiałe, jednak
z czasem poczucie władzy, bezkarności i szukanie korzyści własnej
zamiast dobra ogółu, prowadzić zaczęły do konfliktów.
Kronika Prokosza tak podaje:
„Uprzykrzywszy sobie Polacy prędko Arystokracyą – to iest rząd wielu
Panów – znowu się do Monarchii, to iest iednego panowania Męża, iak było
z wieku, powrócili. W Gnieźnie tedy, po długim tey rzeczy rozmyśle Roku
stworzenia świata 4649 zdodnymi głosamy obrany iest od Polaków za
Pana”.
34. Król Krak I
Panował w latach 694-728. Był jednym z
wojewodów, spośród których na prawomocnym wiecu słowiańskim został
wybrany królem Lechii za waleczność, prawość i ogromne doświadczenie w
prowadzeniu udanych wypraw wojennych. Panował w Carodomie, który
rozbudował po lewej stronie Wisły i nazwał od swojego imienia Krakowem.
Na wzgórzu zbudował gród i nazwał go Wawelem. Zorganizował sądy,
ustanowił sędziów w każdej dzielnicy Lechii. Podporządkował i zhołdował oderwane wcześniej ziemie tak zwanego państwa Samona, ponownie włączając je do Imperium Lechitów.
W walnej bitwie pokonał Franków nad Dunajem.
Walczył też z Sasami broniąc zachodniej granicy. W Kronice pisze:
„Franków rozgromił. Węgrów odepchnął. Rzymianów od granic odstraszył. A
Sasów zwyciężył powtórzonymi fortunnie utarczkami”. Miał kilka żon, a z
nimi dwóch synów i córkę.
Po śmierci
został pochowany na Wzgórzu Lasoty (kopiec Kraka). Nigdy nie zbadano
dokładnie tego kopca, a prace archeologiczne przerwano nagle bez ważnego
powodu.
Prowadzone przez doc. Józefa Żurowskiego w latach 1934-1937 prace archeologiczne w Kopcu króla Krakusa I. Przekopano zaledwie 4% podstawy kopca, a docent Żurowski „nagle zmarł” w trakcie tak przełomowych dla dalszych dziejów Polski prac (fot. wikipedia)
35. Król Krak II
Panował w latach 728-733. Był synem króla
Kraka I zaaprobowanym przez słowiański wiec. Panował tylko pięć lat,
ponieważ został zamordowany z zazdrości przez młodszego brata Lecha,
który przekupił zbira jakiegoś i zamordował brata na polowaniu a później
twierdził że Krak II zginął w wypadku. Podobnie jak jego ojciec został
pochowany w kopcu. Nigdy nie zbadano archeologicznie tego kopca.
36. Król Lech V Zabójca
Panował w latach 733-735. Objął tron w
Lechii po uzyskaniu zgody wiecu słowiańskiego. Z łatwością okłamał
wszystkich sztucznymi łzami, jakoby jego brat zbytnio się zbliżył do
rannego niedźwiedzia i ten go strącił z konia, a potem zabił.
Spreparował nawet fałszywych świadków tego zdarzenia. Panował dwa lata,
nim jego zbrodnia wyszła na jaw w wyniku zeznań leśniczego, który
widział morderstwo. Przez radę starszych wiecu słowiańskiego został
skazany na karę śmierci przez rozerwanie końmi, jednak jego siostra
Wanda wybłagała dla niego wygnanie z kraju. Wypędzono go w 735 roku i
słuch po nim zaginął.
37. Królowa Wanda
Panowała w latach 735-740. Kronika pisze: „Wendą
dla osobliwey nazywana była urody i piękności, któremi iako wędką ryby
serca do siebie przypatruiących się ciągnęła kawalerów”. Książę
Markomanów wysłał do niej posłów aby ją nakłonić do małżeństwa jednak
Wanda wolała być królową Lechii niż żoną księcia Markomanów i odmówiła.
Obrażony odprawieniem posłów książę stanął z wojskiem u granic Lechii
ale Wanda go pokonała w krótkiej batalii i ze wstydem musiał powrócić do
ziemi swojej.
Wanda z
wojskiem dumnie powróciła do Krakowa, oddała ofiarę swoim bogom i z
całym rynsztunkiem na koniu się do Wisły rzuciła dla zachowania
panieństwa, które poświęciła słowiańskim bogom.
Milę od Krakowa jej ciało wyłowiono i
została tam pochowana ze wszystkimi honorami na wyniosłym wzgórzu, gdzie
na wieczystą pamięć polskiej bohaterki usypano mogiłę. Tego kopca także
nigdy nie zbadano.
Dwunastu Wojewodów – po raz drugi – panowało w latach 740-760
Po tragicznej śmierci królowej Wandy
ponownie zapanowało bezkrólewie. Dwunastu wojewodów podobnie jak
poprzednio początkowo panowało zgodnie, lecz później nastąpił okres
wzajemnych sporów i waśni co prowadziło także do niepokojów wśród
ludności w poszczególnych dzielnicach. Ponieważ zaczęło to prowadzić
również do najazdów Markomanów, Sasów i Prusów zwołano wiec w Gnieźnie,
na którym wybrano na króla jednego z wojewodów.
38. Król Lech VI Przemysław
Panował w latach 760-780. Był królem
odważnym, przemyślnym (sprytnym) i walecznym. Nad Sanem wybudował gród
Przemyśl, gdzie przeniósł stolicę Lechii. Na zachodzie walczył z
najeźdźcami frankońskimi Pepina Krótkiego, na południu wygrał wojnę z
Morawami. Poskromił Sasów nad Łabą jeszcze jako wojewoda i odzyskał
zagarnięte tereny i miasta. Po sukcesach militarnych stał się tak
sławny, że sąsiedzi zaprzestali najazdów. Jego jedyny syn okazał się
kaleką niezdolnym do sprawowania władzy królewskiej.
39. Król Lech VII
Panował cztery godziny 6 października 780 roku.
Po śmierci Lecha VI wiec słowiański zadecydował o przeprowadzeniu
zawodów o koronę króla Lechii spośród szlacheckich rycerzy, którzy mieli
ukończone 25 lat. Pod Krakowem na drewnianym posągu bóstwa
słowiańskiego umieszczono insygnia królewskie – historyczną czapkę i
berło króla Polacha. Wyścig do posągu wygrał Leszek – jeden z
możnowładców. Okazało się jednak, że wieczorem
poprzedniego dnia rozkazał rozsypać na trasie wyścigu żelazne szyszki
co sprawiło, że konie konkurentów poraniły sobie kopyta i nie dotarły do
mety tak szybko jak jego koń, który był podkuty.
Kiedy oszustwo się wydało ucztujący już
król został zatrzymany, osądzony i jednomyślnie skazany na rozerwanie
końmi. Wyrok natychmiast wykonano i tak panowanie króla Lecha VII trwało
tylko od godziny 9:00 do 13:00. W lechickiej tradycji pozostał jedynie po tym królu praktyczny zwyczaj podkuwania koni i noszenia butów z podkówkami.
40. Król Lech VIII
Panował w latach 780-800. Był drugim w
wyścigu do posągu więc automatycznie został królem Lechii. Rządził z
Krakowa. Był władcą łaskawym, pokornym i kochającym sprawiedliwość. Był
także waleczny i skutecznie toczył wojny z Prawęgrami, Morawami i
Sasami, którzy najeżdżali ziemię myszyńską (dziś Meklemburgia) oraz
luzacką (dziś Holzacja). Wprowadził zwyczaj szkoleń rycerskich dla
młodzieży organizując wysokie nagrody w konkursach, turniejach i
pojedynkach, które wręczał osobiście tym, którzy zwyciężyli.
41. Król Lech IX Waleczny
Panował w latach 800-824. Tron w Krakowie
objął po ojcu przy akceptacji wiecu słowiańskiego. Przerósł ojca
dzielnością, podbojami i sprawnością rycerską. Umocnił Imperium Lechitów
całkowicie podporządkowując ziemie pomorskie nad Morzem Sarmackim
(Bałtykiem), włącznie ze wszystkimi grodami pomiędzy miastem Brzemię
(dziś Brema) aż po Kodan (dziś Gdańsk).
W okresie jego panowania w skład Imperium Lechii wchodziły: Bohemia
(Czechy), Morawy, Słowacja, ziemie prawęgierskie oraz Ruś Kijowska aż po
rzekę Don i Nowogród.
Król Lech IX walczył z Karolem Wielkim.
Prawęgrów wyzwolił od płacenia haraczu Włochom i Grekom. Wysyłał jednocześnie gratulacje Karolowi Wielkiemu za jego sukcesy na polu walki w Hiszpanii przeciwko Arabom.
Zawsze uczestniczył osobiście w wojnach i bitwach na obrzeżach Imperium
i przeważnie zwyciężał. Był niezwykle sprawnym administratorem.
Za jego panowania nigdy więcej wojska Karola Wielkiego nie odważyły się wkroczyć na terytorium Imperium Lechitów.
Na rok przed śmiercią zwołał wiec w
Gnieźnie, na którym zaproponował i uzyskał zgodę na podział Lechii z
dotychczasowych 12 na 20 dzielnic, zarządzanych przez książąt lechickich
– jego 20 synów.
42. Król Popiel I
Panował w latach 824-830. Był najstarszym
z dwudziestu jeden synów króla Lecha IX. Po odebraniu uroczystej
przysięgi na wierność od 20 młodszych braci został zaakceptowany na
wiecu słowiańskim na króla Lechii. Przeniósł stolicę z Krakowa do
Kruszwicy, gdyż obawiał się najazdów ze strony Karola Wielkiego. Kronika
podaje że był tchórzem, żarłokiem oraz kobieciarzem. Cnotę miał jedną
gdyż był bardzo łagodny i łaskawy dla poddanych, lecz uciekał od
problemów i wojen. Imperium funkcjonowało tylko dzięki jego braciom.
Zmarł na serce w roku 830.
43. Król Popiel II
Panował w latach 830-840. Był synem
Popiela I. Na zwołanym w Gnieźnie wiecu został wybrany na króla decyzją
dwudziestu stryjów – książąt dzielnic Imperium Lechitów. Miał tylko
dwanaście lat kiedy obejmował rządy więc przydzielono mu doradców. Po
ojcu odziedziczył skłonność do ucztowania i rozpusty. Wśród żon miał
kilka księżniczek – czeską, ruską, saską oraz lechicką. Oprócz saskiej
wszystkie pozostałe były pogankami. Księżniczka saska Ryksa została
specjalnie przygotowana i wysłana przez ojca i dwór Saksonii oraz władze
kościelne do Popiela aby zniszczyć słowiańskie, niepodległe i
niezależne od nikogo Imperium Lechickie – od 2 tysięcy lat nieujarzmione
i niepodbite przez nikogo.
To czego nie udało się dokonać Persom,
Rzymianom, Bizancjum i Frankom, saska księżniczka zrobiła. Przez kilka
lat Ryksa urabiała króla Popiela II sącząc nienawiść do jego stryjów.
Zdominowała całkowicie pozostałe żony i władcę Lechii. Dopięła swego,
kiedy podczas uczty otruła wszystkich jego dwudziestu stryjów – książąt
wszystkich dzielnic Imperium. Było to niewyobrażalnie podłe ze strony
chrześcijańskich władz Saksonii. Takiej zbrodni jeszcze nigdy wcześniej
nie było na naszej ziemi. Ta katastrofa była możliwa także z powodu
rozprężenia, arogancji i braku czujności ze strony książąt.
Według wielu kronik to jeden z książąt
sąsiadujących z Saksonią, dał się przekonać i polecił królowi Popielowi
księżniczkę Ryksę za żonę. Po ujawnieniu zbrodni wśród rycerstwa
nastąpił szok a potem ogólny bunt ludności.
Król Popiel II wraz z żoną morderczynią i
dziećmi (dwóch synów i córka) uciekł do Kruszwicy, gdzie zostali zabici
przez rozwścieczone tłumy. Tylko trójka starszych synów zbiegła na
ziemie pomorskie. W tym samym czasie czekający na sygnał od Ryksy, że
dwudziestu książąt już nie żyje, książę Saksonii ruszył ze swoim
wojskiem na ziemie Imperium Lechitów. Nawet na wieść że zabito jego
córkę Ryksę oraz jej dzieci – jego wnuki – najazdu nie przerwał.
Widocznie liczył się z tym i miał to wkalkulowane w realizację spisku.
W czasie kiedy w Lechii trwała żałoba na
Imperium runęli: Niemcy znad Renu i Wezery, Litwini, Łotysze,
Jadźwingowie i Roksolanie. Ponadto po nieurodzajnym lecie wylała Wisła,
zapanował głód i część ludności wymarła zamykając tragicznie okres
nieudolnych rządów Popielów. Za jego panowania miały miejsce pierwsze
chrzty w Lechii w obrządku słowiańskim. O tych chrztach oficjalni
historycy całkowicie milczą.
Bezkrólewie w latach 841-842
44. Król Koszyszko, Piast
Panował w latach 842-862. W maju 841 roku
zwołano wiec w Kruszwicy na który zjechali się także rycerze i krewni
pomordowanych książąt ze wszystkich dzielnic Imperium. Przybyli też
ocalali synowie i krewni Popiela II. Narady i kłótnie ze znienawidzonymi
powszechnie potomkami Popiela trwały, a Imperium zaczęło się rozpadać,
bo dzielnice zachodnie za Odrą zaczęły nawiązywać kontakty z księstwami
niemieckimi.
Dopiero na
wielkim wiecu rok później, zgodnie z prawem i obyczajem wybrano na króla
szlachcica, rycerza, zarządcę dworu królewskiego – nazywanego piastunem
– doświadczonego i rozważnego „urzędnika” Koszyszko herbu Kroy.
Starał się uspokoić sytuację w pomorskich
i zachodnich dzielnicach, ale tamci synowie Popiela wyłamywali się z
powinności wobec króla. Dopiero jak poślubił ich córki i siostry
książęce, ustały wszelkie wojny domowe i rozboje.
Podczas jego panowania 14 książąt 1 stycznia 845 roku przyjęło chrzest w obrządku rzymskim w dzielnicach południowych, nie chcąc być ofiarami napadu ze strony Czechów i Morawian, którzy przyjęli chrzest już w 818 roku.
Rok później, w 846 roku, król
wschodniofrankoński Ludwik Niemiec najechał zbrojnie Wielkie Morawy,
„odwiedzić” Czechów i „poznać” nowo ochrzczonych Lechitów. Czesi go tak
rozgromili, że ledwo uszedł z życiem.
Po jego kolejnej wyprawie w roku 855 misjonarze zostali ostatecznie wypędzeni z Ołomuńca i Wielkiej Morawy. O tych chrztach nie ma nawet wzmianki we współczesnych źródłach historycznych.
Król Koszyszko oprócz Rzepichy miał jeszcze kilka żon, z którymi miał dwóch synów i trzy córki. Zmarł w 862 roku.
45. Król Ziemowit, Reformator
Panował w latach 862-892. Wybrano go na króla na wiecu słowiańskim. Tolerował na obszarze Lechii rozwój chrześcijaństwa obrządku słowiańskiego (cyrylo-metodiańskiego).
Miał charakter wojownika, był dzielny i zahartowany na wojnach, w
których się zaprawiał jeszcze jako książę – syn króla Koszyszko. Nie
narzekał na niewygody, jadał proste potrawy, a z alkoholu pił tylko
piwo.
Był hojny i szczodry. Nagradzał odwagę i
sukcesy na polu walki. Prawie wszystkie bitwy wygrał. Dbał o lud i
wojsko, które zreorganizował, unowocześnił i dozbroił. Utworzył
stanowiska dowódców – dziesiętników, setników i tysięczników. Wprowadził
dyscyplinę i wydzielił drużyny. Zorganizował od początku piechotę,
jazdę lekką i jazdę pancerną.
Ustawił strażników wojskowych nad
granicami Lechii. Powołał kasztelanów na zarządców grodów, a starostów
na zarządców miast oraz rajców miejskich. Na jego rozkaz pozakładano
wsie służebne – leżące przy grodach, w których produkowano broń,
pancerze, żywność, wytapiano stal, hodowano konie i gromadzono zapasy
dla wojska. Takich wsi utworzył w Lechii ponad tysiąc. Brał udział w
trzech wojnach i podjął działania zbrojne przeciwko dzielnicom
Lechii, które oderwały się za czasów nieudolnych Popielów oraz
bezkrólewia. Najechał i zhołdował Wielkie Morawy.
W roku 880 król Ziemowit najechał, złupił i odzyskał zagrabione Pogórze Karpackie. Podbił też i zhołdował plemiona Prusów, odbierając im Mazowsze i dwie córki pruskiego księcia – jedną wziął dla siebie, a drugą oddał hetmanowi w nagrodę za zwycięstwo. Założył szkołę dla rycerzy. Zmarł w 892 roku i nie zdążył odbić ziemi krakowskiej, pomorskiej i kaszubskiej oraz prowincji zachodnich między Wezerą a Odrą.
46. Król Wrocisław
Panował w latach 892-896. Po objęciu
tronu udał się na zjazd władców do Hangesfeld w 892 roku. W Kronice
Prokosza brak kartek z opisem panowania tego króla, ale w rocznikach
bawarskich ten zjazd tak jest opisany: „Ten Arnuff (król
wschodniofrankoński) wczesną wiosną podążył ku południowej granicy
Bawarii, a na miesiąc maj (892 roku) zarządził wspaniały zjazd królestwa
w Hangsfeld. A jako że Swiętopełk wzgardził przybyć na niego, uznano go
za wroga państwa. Wzięli zaś w tejże radzie udział: Wrocisław, odległej
Polski władca, a także Kurszana król Węgrów, którzy do tych pór po
niepewnych siedliskach w Sarmacjii Europejskiej się błąkali. Posłowie
przyrzekając wszystkie swoje siły przeciwko Swietopełkowi, jeśliby dano
im niby za żołd ziemie, jakie zbrojnie zajmą”. Wyprawa uderzyła i po
spustoszeniu Wielkiej Morawy król Wrocisław wrócił do Gniezna. Podczas
kolejnej wyprawy na północ, aby podporządkować Lechii Kaszuby i Pomorze,
zginął w zasadzce w roku 896.
47. Król Lech X Dzielny
Panował w latach 896-921. Po nagłej śmierci brata wstąpił na tron po aprobacie wiecu słowiańskiego. Tak jak jego ojciec był chrześcijaninem obrządku słowiańskiego.
Postanowił pomścić brata i przygotował wyprawę wojenną na Pomorze i
Kaszuby złożoną z dwóch armii. Pierwsza pod rozkazami hetmana Starży
herbu Topór, dostała się w okrążenie Pomorzan, Kaszubów i
sprzymierzonych Sasów, lecz w krytycznej chwili nadeszła druga armia
dowodzona przez króla Lecha X. Niemal wszyscy zbuntowani książęta
zginęli – reszta dostała się do niewoli. Król Lech darował im życie, ale
przeszedł i podbił po kolei wszystkie ich ziemie, pomorskie, kaszubskie, zachodnie aż do Łaby i je zhołdował. Zarządził trybut, który będą co roku płacić, i zażądał ich synów jako zakładników oraz przysięgi na wierność.
Po powrocie do Gniezna złożył podziękowania bogom słowiańskim i chrześcijańskim, gdyż uczestniczył w ceremoniach obydwu religii.
W późniejszym okresie uwolnił i odesłał do domów większość zakładników,
którzy mu wierność przysięgali. Wszyscy w czasach jego panowania słowa
dotrzymali.
Król Lech X
nie utrudniał akcji misjonarskich – kolejne cerkwie wyrastały w Lechii.
Do dziś o tym obrządku się nie wspomina nawet słowem, mimo iż są dowody
archeologiczne, że cerkwie znajdowały się w Wiślicy, Krakowie, Gnieźnie,
Wrocławiu, Ostrowie Lednickim, Poznaniu, Przemyślu, na Wawelu.
We wszystkich przypadkach cerkwie zostały
później zburzone (ocalały jedynie fundamenty), a na gruzach wzniesiono
katedry i kościoły.
Innym
dowodem wcześniejszego chrztu Lechii jest list – skarga arcybiskupa
Theotmara z Salzburga z 900 roku do papieża, że cały wschód (Małopolska,
Śląsk, Wielkopolska) jest już ochrzczony przez uczniów Metodego i w
związku z tym bawarscy misjonarze obrządku rzymskiego nie mają co robić.
W roku 904 król Lech X odzyskał podczas rozpadu Wielkiej Morawy Małopolskę z Krakowem, która powróciła do Lechii. Odzyskał Pomorze i ziemie zachodnie między Łabą i Odrą.
Król zmarł w Gnieźnie w 921 roku. Miał dziesięć żon, trzech synów i
córkę. Umarł stosunkowo młodo i nie zdążył trwale i żelazną ręką na nowo
skonsolidować ledwie co odzyskanego Imperium Lechitów. Za jego panowania powstało państwo niemieckie z połączenia księstw: Saksonii, Turyngii, Szwabii, Bawarii oraz Lotaryngii.
48. Król Ziemomysł
Panował w latach 921-957. Zaakceptowany
przez wiec słowiański wstąpił na tron w 921 roku w Gnieźnie. Był władcą
sprawiedliwym, mądrym, łagodnym i hojnym. Dbał o lud i państwo. Nie był
niestety zdobywcą ani pogromcą. Gdyby był taki jak jego ojciec historia
wyglądałaby inaczej. On także uczestniczył w ceremoniałach starej i
nowej religii.
Nie zdołał mocno zjednoczyć odzyskanych
przez ojca dzielnic w jeden sprawy organizm państwowy i w konsekwencji
za jego rządów pogłębił się proces podziału Ariów – Słowian na Słowian
Zachodnich i Wschodnich. Książęta dzielnic zachodnich wciąż pamiętający
potworną zbrodnię z czasów Popiela II bardziej skłaniali się do Niemiec
niż Lechii.
Król Ziemiomysł nie miał odwagi powtórzyć
kampanii swojego ojca i wymusić u Słowian siłą jedności w działaniu. W
tym czasie Niemcami rządził agresywny król Henryk I, który natychmiast
zaczął realizować „Drang nach Osten und Slawen” – Marsz na wschód i
Słowian. W 928 roku zaatakował ziemie serbskie. Jego chrześcijańskie armie wycinały w pień kobiety i dzieci. Na zagrabionych ziemiach przejmował słowiańskie grody i miasta oraz stawiał nowe – które musieli utrzymywać podbici Słowianie.
W nastepnych latach zostały najechane
ziemie pomorskie, myszyńska (Meklenburgia), wizymirska, lunieńska z
miastami słowiańskimi: Arkona, Radgoszcz (Radegast), Roztoka (Rostock),
Bukowiec (Lubeck), Bugbór (Hamburg), Wizymierz (Wismar), Dziewiń
(Magdeburg). W roku 936 król saski Otton I zaatakował ziemie pomorskie
aż do Odry.
Saski margrabia Geron najechał ziemie południowe. W
roku 937 Geron wezwał trzydziestu słowiańskich książąt na spotkanie,
podczas którego upił ich i kazał wymordować! Po raz drugi Sasi –
chrześcijanie dokonali potwornej zbrodni, po tym jak otruli dwudziestu
książąt Lechii w Gnieźnie. Odpór Nemcom w owym czasie mogli dać
wyłącznie zjednoczeni pod jednym sztandarem Słowianie nie podzieleni na
Wschodnich i Zachodnich i jest tak aż do dzisiaj. Wybuchały co prawda
przeciwko Niemcom powstania jednak wszystkie zostały stłumione.
49. Król Mieszko I
Panował w latach 957-992. Jako słowiański król objął władzę po wiecu.
Przyjął niesławny, ale osławiony chrzest – czyli tak naprawdę tylko przeszedł z obrządku cyrylo-metodiańskiego na rzymski – co zdegradowało go z roli niepodległego króla do księcia zależnego od kościoła i papieży.
Natychmiast wydał rozkaz zburzenia cerkwi i wybudowania na ich miejscu katedr i kościołów.
Siedem żon zamienił na jedną – chrześcijankę – Dąbrówkę, którą najlepiej chyba opisuje Kronika Czeska z XI wieku:
Roku pańskiego 977 umarła Dąbrówka Niecnotliwa i stara Baba. Gdy ją Xiążę Polski zaślubił, zrzuciła czepiec i iakoby Panienka przypięła sobie na głowę wieniec, co było wielkm szaleństwem i wszeteczeństwem.
W 979 roku Mieszko I rozbił i zadał
olbrzymią klęskę wojskom cesarza Ottona II. Cesarz został całkowicie
pokonany. Mieszko I zdobył wówczas taką sławę, że gratulowano mu w całej
Europie. Przeniósł stolicę do Szczecina, a
swoje Państwo oddał pod „opiekę” papieżowi i państwu kościelnemu,
pragnąc je „uchronić” przed Niemieckim Cesarstwem Rzymskim.
Ta „opieka” trwa do dziś (konkordat = 1% dochodu Narodu Polskiego idzie co roku dla Watykanu), „ochrona” również trwa nieprzerwanie
(tylko niemieckie firmy oraz media mogą
normalnie w Polsce funkcjonować – polskie są zarzynane podatkami,
przepisami oraz gospodarczo).
I to tyle pocztu – reszta jest znana ze
szkoły, gdzie niemieccy nauczyciele napisali dla nas miłe, bo krótkie,
podręczniki do historii.
autor: BacaCałość czytaj na:
http://innemedium.pl/wiadomosc/prawdziwa-historia-cz-iii-co-jest-slowianin
http://ksiegarnia-armoryka.pl/Kronika_Polska_przez_Prokosza_w_wieku_X_napisana_Prokosz.html
https://tajnearchiwumwatykanskie.wordpress.com/2016/04/22/poczet-krolow-lechii-kosciol-w-polsce-od-1050-lat-ukrywa-przed-polakami-ze-jestesmy-starozytnym-antycznym-wielkim-imperium
*fotografie poszczególnych królów z „Jasnogórskiego pocztu królów i książąt polskich”: pinterest.com/kasiavisueel
–Bonus – wywiad z Januszem Bieszkiem o cywilizacjach kosmicznych na Ziemi:
Czytaj również:
- Poczet królów Lechii udokumentowany przez niemieckiego zaborcę w 1864 roku
- Poczet królów Lechii francuskiego grafika Benoîta Farjata (1646-1724) wydany w Rzymie w 1702 r. – źródło dla autora olejnego obrazu „Jasnogórski poczet królów i książąt polskich” z drugiej połowy XVIII wieku
- Historyczne źródło, jakim jest wykonany na polecenie Władysława IV Wazy napis na Kolumnie Zygmunta w Warszawie, dokumentuje, że Zygmunt III Waza jest 44. królem Polski. Mieszko nie może więc być naszym pierwszym władcą
- „Kronika polska” arcybiskupa Prokosza (Prohora, Prohoriusa) – znienawidzony przez żydomasonerię unikatowy klucz do poznania prawdziwych Korzeni naRODu Polskiego
- POLACY, SPRAWA JEST BARDZO POWAŻNA! Dopóki królewskie groby władców naszego Narodu pozostaną sprofanowane, zalane na kilka metrów śmierdzącą wodą, możemy zapomnieć o zstąpieniu Ducha Świętego i odnowie Ziemi, Tej Ziemi…
- „Kamienie wołać będą…”. Tak, to już jest właśnie ten czas. Cesarz Tyberiusz Klaudiusz demaskuje zmowę „polskich” naukowców, polityków, dziennikarzy, biskupów, kardynałów, kapłanów nt. prawdziwych korzeni Narodu Polskiego
- Nazwy Polski starożytnej, obszar Imperium Lechitów i skład jego plemion
- Nie było żadnego chrztu Polski – król Mieczysław zwany Mieszkiem zamienił funkcjonujący u nas już od 150 lat chrześcijański ryt wschodni na zachodni, pozwalając sfeudalizować Polskę Watykanowi
- Biskupi polscy, dlaczego ukrywacie przed Polakami historyczne fakty dotyczące prawdziwych korzeni naszego narodu?
- Bolesław I Wielki zwany Chrobrym był szesnastym koronowanym królem królów starożytnego Imperium Lechitów, gdy w tym samym czasie Otton III był dopiero czwartym królem Niemiec
- Klątwy Watykanu na Polskę – do dziś nieodwołane…
- Tak zwana chrystianizacja Polski to trwająca do dziś okupacja Słowian przez Watykan, który zniszczył artefakty słowiańskiej kultury, a nas, Słowian, nazwał niewolnikami
- Żyjemy na swojej ziemi (od co najmniej 10 700 lat), ale nie w swoim państwie – Polska bowiem od 966 roku jest państwem totalitarnym
- Papież Franciszek zapowiada swoją abdykację: „Mój pontyfikat będzie krótki. Nie potrwa dłużej niż dwa, trzy lata”
- Watykan coraz bliższy ujawnienia prawdy o „objawieniach” fatimskich. Papiescy konsultorzy przygotowują grunt pod oficjalne ogłoszenie Tajemnic Fatimskich jako kosmicznego oszustwa
- Fatima – z dziejów epokowej manipulacji
- Fatima – wielka ścima
- Watykańska Kongregacja Nauki Wiary nie uznała i nigdy nie uzna objawień w Medjugorje
- Lawiny Wielkiej Zmiany istoty nieprzebudzone już nie powstrzymają: matrix rozpada się na naszych oczach. Do wydarzeń w Wielkiej Brytanii jesienią dołączą wydarzenia w USA
- Kategoria „Słowianie”
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz