Uniwersalne Prawo Natury
napisane przez Georgi Alexandrov Stankov, Copyright 2009
Spis Treści:
- Naukowa Definicja
- Wprowadzenie
- Bieżące Koncepcje
- Aktualny Stan Wiedzy w Nauce
- Formalne Naukowe Kryteria dla „Prawa Uniwersalnego”
- Kryzys Podstaw Matematyki
- Hipoteza Continuum
- Odkrycie „Prawa Uniwersalnego”
- Materiał Źródłowy
- Łącza Internetowe
naukowa definicja
WPROWADZENIE
Konwencjonalna nauka nie odkryła jeszcze
jedynego prawa Natury, za pomocą którego mogą być określone wszystkie
naturalne zjawiska bez wyjątku. Prawo takie powinno być określone mianem
„uniwersalnego”. Na podstawie rzetelnych, zrozumiałych samych przez się
naukowych zasadach i faktach, obecny artykuł analizuje, z punktu
widzenia metodologii nauki, formalne teoretyczne kryteria, które prawo
naturalne powinno spełniać, ażeby posiadać status „Prawa Uniwersalnego”.
BIEŻĄCE KONCEPCJE
Niektóre znane prawa naturalne w nauce, takie jak prawo grawitacji Newtona,
określane są jako „uniwersalne”, np. „uniwersalne prawo grawitacji”.
Termin ten sugeruje, że to konkretne prawo obowiązuje w całym
wszechświecie niezależnie od przestrzeni i czasu, mimo że te fizyczne
wymiary podlegają relatywistycznym zmianom jak określa to teoria
względności (np. w transformacjach Lorentza).
To samo tyczy się wszystkich znanych
fizycznych praw we współczesnej fizyce, włącznie z trzema prawami
Newtona mechaniki klasycznej, prawami Keplera o obrocie planet, rozmaite
prawa o zachowaniu gazów, płynów oraz dźwigni, pierwsze prawo
termodynamiki o zachowaniu energii, drugie prawo termodynamiki o
rosnącej entropii, różnorodne prawa promieniowania, liczne prawa
elektrostatyczne, elektrodynamiczne, elektryczności oraz magnetyzmu
(streszczone w czterech równaniach elektromagnetyzmu Maxwella), prawa
teorii falowej, słynne prawo Einsteina o równoważności masy i energii,
równanie falowe Schrödingera mechaniki kwantowej, i tak dalej.
Współczesne podręczniki do fizyki zawierają więcej niż sto odrębnych
praw, wszystkie z nich uważa się, że mają charakter uniwersalny.
Zgodnie z obecną teorią fizyczną, Natura
– a właściwie jedynie nieorganiczna materia fizyczna – wydaje się
przestrzegać rozlicznych praw, które mają charakter uniwersalny, np. są
prawdziwe w każdym miejscu i czasie we wszechświecie i pracują
jednocześnie oraz w perfekcyjnej harmonii ze sobą, dlatego też ludzki
umysł postrzega Naturę jako uporządkowaną Całość.
Nauka empiryczna, prowadzona jako
badania eksperymentalne, zdaje się potwierdzać powszechną słuszność tych
fizycznych praw bez wyjątku. W tym celu wszystkie fizyczne prawa
przedstawione są jako równania matematyczne. Prawa Natury, wyrażone nie
przez środki matematyki, w kontekście dzisiejszej nauki wydają się nie
do pomyślenia. Każde prawdziwe, naturalne prawo zanim uzyska status
uniwersalnego prawa fizycznego, powinno być empirycznie potwierdzone
przez precyzyjny pomiar. Wszystkie pomiary w nauce oparte są na
matematyce, np. jako różne jednostki układu SI, które
definiowane są jako numeryczne zależności w obrębie matematyki, dopiero
później otrzymane są jako matematyczne wyniki z eksperymentalnych
pomiarów. Bez możliwości przedstawienia naturalnego prawa jako równania
matematycznego, nie ma możliwości obiektywnego udowodnienia jego
uniwersalnej zasadności w warunkach eksperymentalnych.
AKTUALNY STAN WIEDZY W NAUCE
Z powyższego opracowania możemy
wyciągnąć wniosek, że termin „Prawo Uniwersalne” powinien być stosowany
jedynie do praw, które mogą być zaprezentowane środkami matematyki i
zweryfikowane bez wyjątku w ciągu badań eksperymentalnych. Jest to
jedyny prawdziwy „dowód istnienia” (Existenzbeweis, Dedekind) „prawa
uniwersalnego” w nauce z poznawczego i epistemologicznego punktu
widzenia.
Do tej pory, jedynie znane prawa
fizyczne spełniają kryterium bycia uniwersalnej zasadności w fizycznym
wszechświecie i w tym samym czasie bycia niezależnym od błędnych
przekonań ludzkiego myślenia na indywidualnym i kolektywnym poziomie.
Dla przykładu, uniwersalna stała grawitacji G w prawie grawitacji Newtona, jest prawdziwa w każdym miejscu w fizycznym wszechświecie. Grawitacyjne przyspieszenie na Ziemi g,
również podstawowa stała prawa grawitacji Newtona, dotyczy jedynie
naszej planety – dlatego też stała ta nie jest uniwersalna. Prawa
fizyczne, które zawierają takie stałe są prawami lokalnymi i nie są uniwersalne.
Ważne jest, aby zaobserwować, że nauka
odkryła prawa uniwersalne jedynie dla świata fizycznego, definiowanego
jako materia nieożywiona, i poniosła porażkę w ustanowieniu takich praw
dla regulacji materii organicznej. Bionauka i medycyna nadal nie są w
stanie sformułować w ogóle podobnych praw uniwersalnych dla
funkcjonowania organizmów biologicznych, a w szczególności dla organizmu
ludzkiego. Jest to dobrze znany fakt, który dyskredytuje te dyscypliny
jako ścisłe studia naukowe.
Rozmaite bionauki, takie jak biologia,
biochemia, genetyka, medycyna – z godnym uwagi wyjątkiem fizjologii,
gdzie potencjały czynnościowe komórek, takich jak neurony i komórki
mięśniowe, opisane są prawami elektromagnetyzmu -są opisowymi,
niematematycznymi dyscyplinami. Jest to podstawowa metodologia nauki,
która powinna być znana każdemu specjaliście.
Konkluzja ta ma zasadność niezależnie od
faktu, że naukowcy wprowadzili liczne matematyczne modele na
rozlicznych polach bionauki, za pomocą których eksperymentują w
przesadny sposób. Aż do teraz, zawiedli oni w wykazaniu tego, że modele
te są uniwersalnie prawdziwe.
Dzisiaj pośród naukowców powszechnym
wrażeniem jest to, że organiczna materia nie podlega podobnym prawom
uniwersalnym jak obserwuje się to dla materii fizycznej. Spostrzeżenie
to, zgodnie z ich przekonaniem, powoduje różnicę między materią
organiczną i materią nieorganiczną.
Niemożność naukowców w ustanowieniu uniwersalnych praw w materii biologicznej może być spowodowana przez fakt, że:
- a) prawa takie nie istnieją albo
- b) istnieją, ale są tak skomplikowane, że są poza poznawczymi zdolnościami śmiertelnych ludzkich umysłów.
Ta ostatnia hipoteza dała życie
religijnemu poglądowi, że istnieją boskie prawa uniwersalne, za pomocą
których Bóg albo wyższa świadomość stworzyła Naturę i Życie na Ziemi i
reguluje je w bezustanny, niewidzialny sposób.
Rozważania te nie biorą pod uwagę faktu,
że nie ma zasadniczej różnicy między nieorganiczną, a organiczną
materią. Biologiczne organizmy składają się w znacznym stopniu z
nieorganicznych związków. Cząsteczki organiczne, takie jak białka, kwasy
tłuszczowe i węglowodany, zawierają dla przykładu jedynie nieorganiczne
pierwiastki, dla których obowiązują powyżej wspomniane fizyczne prawa.
Stąd też, powinny one obowiązywać również dla materii organicznej, w
innym przypadku nie będą one uniwersalne. Ten prosty i zrozumiały sam
przez się fakt został rażąco zlekceważony we współczesnej teorii
naukowej.
Rozróżnienie pomiędzy nieorganiczną i
organiczną materią – pomiędzy fizyką i bionauką – jest zatem sztuczne i
wynika wyłącznie ze względów dydaktycznych. Te sztuczne rozdzielenie
naukowych dyscyplin wyłoniło się historycznie wraz z postępem wiedzy
naukowej na wielu polach badań eksperymentalnych w ciągu czterech
ostatnich stuleci od czasu Kartezjusza i Galileusza, którzy stworzyli współczesną naukę (matematyka i fizyka). Dychotomia ta ma swoje korzenie we współczesnym empirycyzmie i
przeczy teoretycznemu wglądowi i przytłaczającym dowodom
eksperymentalnym, że Natura – czy to organiczna czy nieorganiczna –
funkcjonuje jako wzajemnie powiązany, harmonijny byt.
FORMALNE NAUKOWE KRYTERIA DLA „PRAWA UNIWERSALNEGO”
Z wywodu tego możemy łatwo ustalić
fundamentalne teoretyczne kryteria, które prawo naturalne musi spełniać,
ażeby mogło być nazwane „Prawem Uniwersalnym”. Są to:
- Prawo musi być prawdziwe dla nieorganicznej i organicznej materii.
- Prawo musi być przedstawione środkami matematyki, np. jako równanie matematyczne, ponieważ wszystkie znane prawa fizyczne są matematycznymi równaniami.
- Prawo musi zostać empirycznie zweryfikowane bez wyjątku przez wszystkie naturalne zjawiska.
- Prawo musi integrować wszystkie znane prawa fizyczne, inaczej mówiąc, muszą być one matematycznie wyprowadzone z tego Prawa Uniwersalnego i muszą być ontologicznie przez nie objaśnione. W tym przypadku, wszystkie znane prawa fizyczne są zastosowaniami matematycznymi jednego Prawa Natury.
- Alternatywnie, trzeba udowodnić, że wszystkie znane fundamentalne stałe naturalne w fizyce, które dotyczą licznych odmiennych praw fizycznych są powiązane ze sobą i mogą być wyprowadzone jedna z drugiej. Będzie to potężny matematyczny i fizyczny dowód na jedność Natury zgodnie z jednym Prawem Uniwersalnym, jako że wszystkie te stałe mogą być eksperymentalnie zmierzone za pomocą równań matematycznych.
W ten sposób po raz pierwszy można zintegrować grawitację z
trzema pozostałymi fundamentalnymi siłami (patrz niżej) i w końcu
zunifikować fizykę. Aż do dzisiaj konwencjonalna fizyka, która stwierdza
to w modelu standardowym, nie potrafi połączyć grawitacji z
trzema innymi fundamentalnymi siłami. Jest to powszechnie wiadome pośród
fizyków i okoliczności te kompromitują całą strukturę tej naturalnej
nauki. Fizyka nie jest w stanie wyjaśnić jedności Natury. Fakt ten nie
jest dobrze zrozumiany w dzisiejszych czasach przez wszystkich ludzi,
ponieważ jest to rozmyślnie lekceważone, a nawet tuszowane przez
wszystkich teoretyków.
Ujednolicenie fizyki było marzeniem wielu czołowych fizyków, takich jak Einstein, który wprowadził pojęcie uniwersalnego równania pola, znane również jako „Weltformel” (równanie światowe), albo H.Weyl, który wierzył, że fizyka może być rozwinięta w uniwersalną teorię pola.
Idea ta była przekazywana w takich współczesnych koncepcjach jak Teorie Wielkiej Unifikacji (GUT z ang. Grand Unification Theory), teorie wszystkiego lub teorie strun, jednakże bez jakiegokolwiek realnego sukcesu.
Jeśli takie prawo może być odkryte, poprowadzi to automatycznie do zjednoczenia fizyki i wszystkich nauk naturalnych w „Ogólną Teorię Nauki”.
Obecnie fizyka nie może być
zunifikowana. Grawitacja nie może być zintegrowana z pozostałymi trzema
siłami w modelu standardowym i w ogóle nie ma teorii grawitacji. Prawa
grawitacji Newtona opisują dokładnie ruch i siły grawitacyjne pomiędzy
dwoma oddziałującymi wzajemnie na siebie masami obiektów, ale nie dają
nam wyjaśnienia na to, jak grawitacja wywierana jest jako „działanie na
odległość”, zwane również „korelacją dalekiego zasięgu”, albo jaką rolę
pełnią fotony w transmisji sił grawitacyjnych, biorąc pod uwagę fakt, że
grawitacja jest propagowana z prędkością światła, która jest w
rzeczywistości prędkością fotonów.
Jeśli to hipotetyczne „Prawo
Uniwersalne” jest również prawdziwe dla organizacji ludzkiego
społeczeństwa i dla funkcjonowania ludzkiego myślenia, wtedy możemy
mówić o prawdziwie „Uniwersalnym Prawie”. Odkrycie takiego prawa
doprowadzi do zunifikowania wszystkich nauk we wszech-teorię ludzkiej
wiedzy. Ta uniwersalna teoria będzie w swojej werbalnej formie
przedstawiona jako kategoryczny system ( Arystoteles), bez zaprzeczeń, innymi słowy będzie ona stosować formalistyczną zasadę wewnętrznej spójności.
Z metodologicznego punktu widzenia, nowa Ogólna Teoria Nauki, oparta na Prawie Uniwersalnym, będzie zorganizowana jako aksjomatyka. Potencjalna aksjomatyzacja wszystkich nauk będzie tym samym oparta na „Prawie Uniwersalnym” albo jego definicji. Będzie to pierwszy i jedyny aksjomat,
z którego będą wyprowadzone wszystkie inne prawa, definicje i konkluzje
w logiczny i spójny sposób. Wszystkie te teoretyczne stwierdzenia będą
później potwierdzone w sposób eksperymentalny.
Są to idealne teoretyczne i
formalistyczne kryteria, które musi spełnić „Prawo Uniwersalne”. Nowa
Ogólna Teoria Nauki oparta na takim „Prawie Uniwersalnym” będzie zatem
całkowicie matematyczna, ponieważ samo Prawo jest matematycznego
pochodzenia – musi być przedstawione jako równanie matematyczne.
W tym przypadku wszystkie naturalne i
społeczne nauki mogą być w zasadzie przedstawione jako matematyczne
systemy dla ich konkretnych przedmiotów badań, tak jak fizyka dzisiaj w
gruncie rzeczy jest stosowaną matematyką dla fizycznego świata. Nauki
ścisłe są zatem „dokładne”, ponieważ przedstawione są jako równania
matematyczne.
KRYZYS PODSTAW MATEMATYKI
(patrz Wikipedia: Grundlagenkrise der Mathematik)
To metodologiczne podejście musi
rozwiązać jeden fundamentalny teoretyczny problem, który dręczy
współczesną teorię nauki. Problem ten jest znany jako „Kryzys Podstaw matematyki”.
Matematyka nie może udowodnić swojej zasadności poprzez swoje własne
środki. Jeśli matematyka jest uniwersalnym narzędziem przedstawiania
Natury we wszystkich ścisłych dyscyplinach fizycznych, Kryzys Podstaw
matematyki obejmuje wszystkie nauki naturalne. Nauki społeczne nie
utrzymują uniwersalnej zasadności, gdyż nie mogą być wyrażone
matematycznie. Dlatego też Kryzys Podstaw matematyki jest Kryzysem
Nauki.
Chociaż kryzys ten powinien być
podstawową wiedzą każdego naukowca bądź teoretyka, współcześni naukowcy
są całkowicie nieświadomi jego istnienia. Stąd ich zupełny agnostycyzm
odnośnie istoty Natury.
Ta ignorancja jest trudna do wyjaśnienia, jako że dysputa o podstawach w matematyce, znana po niemiecku jako Grundlagenstreit der Mathematik,
zdominowała nastroje europejski matematyków podczas pierwszej połowy XX
wieku. Obecna ignorancja naukowców na temat tego kryzysu nauki wynika z
faktu, że matematycy nie byli jeszcze w stanie rozwiązać kryzysu
podstaw matematyki i zamietli go przy użyciu wielkiej miotły pod dywan
totalnego zapomnienia.
Matematyka jest hermeneutyczną dyscypliną i nie ma zewnętrznego przedmiotu badań. Wszystkie matematyczne koncepcje są „obiektami myśli” (Gedankendinge).
Jej prawdziwość nie może być zweryfikowana w świecie zewnętrznym, jak
ma to miejsce w przypadku praw fizycznych. Matematyka może udowodnić
swoją zasadność jedynie przez swoje własne środki.
To trafne spostrzeżenie pojawiło się pod koniec XIX wieku i było po raz pierwszy sformułowane jako teoretyczny program Hilberta w
1900 r. W tym czasie, większość matematyków rozpoznała potrzebę
ujednolicenia teorii matematyki poprzez całkowitą jej aksjomatyzację .
Nazwane to zostało formalizmem Hilberta. Hilbert osobiście włożył wysiłek, żeby zaksjomatyzować geometrię na bazie kilku elementarnych koncepcji, takich jak linia prosta, punkt itd., które wprowadził w sposób a priori.
Częściowa aksjomatyzacja matematyki zyskała rozpędu w pierwszych trzech dekadach XX wieku, do czasu, gdy austriacki matematyk Gödel udowodnił w 1931 r. w jego słynnym twierdzeniu,
że matematyka nie może udowodnić swojej zasadności za pomocą
aksjomatycznych środków. Wykazał w nieodwołalny sposób, że za każdym
razem, gdy formalistyczna zasada Hilberta wewnętrznej spójności i braku
zaprzeczeń jest zastosowana do systemu matematyki – czy to geometrii czy
algebry – prowadzi to nieuchronnie do podstawowej antynomii (paradoksu). Termin ten był po raz pierwszy wprowadzony przez Russella, który zakwestionował teorię zbiorów Cantora,
podstawę współczesnej matematyki. Gödel wykazał logicznymi środkami, że
każde aksjomatyczne podejście w matematyce nieuchronnie prowadzi do
dwóch przeciwnych, wykluczających się wyników.
HIPOTEZA CONTINUUM
(patrz również: Hipoteza continuum)
Aż do dzisiaj, nikt nie był w stanie
obalić twierdzenia Gödla, które dodatkowo omówił w 1937 r. Dzięki temu
twierdzeniu rozpoczął się kryzys podstaw matematyki, który wciąż trwa,
co ucieleśnia to hipoteza continuum,
niezależnie od faktu, że wszyscy matematycy po Gödlu preferują go
ignorować. Z drugiej jednak strony, matematyka wydaje się przedstawiać
prawidłowe wyniki, kiedy jest zastosowana do świata fizycznego w postaci
praw naturalnych.
Spostrzeżenie to prowadzi do jedynego możliwego wniosku.
ODKRYCIE „PRAWA UNIWERSALNEGO”
Rozwiązanie hipotezy continuum i
wyeliminowanie kryzysu podstaw matematyki może być osiągnięte jedynie w
prawdziwym fizycznym świecie, a nie w hermeneutycznej, mentalnej
przestrzeni matematycznych koncepcji. Jest to jedyny możliwy „dowód
istnienia”, który może wyeliminować Kryzys Podstaw matematyki i obalić
obecną antynomię pomiędzy jej zasadnością w fizyce i jej niezdolnością
udowodnienia tego samego we własnym zakresie.
Nowa aksjomatyka, która wyłoni się z
tego intelektualnego przedsięwzięcia nie będzie dłużej czysto
matematyczna, ale będzie jednocześnie fizyczna i matematyczna. Taka
aksjomatyka może jedynie być oparta na odkryciu „Prawa Uniwersalnego”,
to ostatnie będącym zarazem źródłem fizyki i matematyki. W tym
przypadku, „Prawo Uniwersalne” będzie pierwszym i jedynym pierwotnym
aksjomatem, z którego wszystkie naukowe terminy, prawa naturalne i
różne inne koncepcje w nauce będą aksjomatycznie, tj. spójnie i bez
jakichkolwiek wewnętrznych zaprzeczeń, wyprowadzone. Taka aksjomatyka
zakorzeniona jest w doświadczeniu i będzie potwierdzona przez wszystkie
naturalne zjawiska bez wyjątku. Aksjomatyka ta będzie podstawą Ogólnej Teorii Nauki, którą autor opracował po odkryciu Uniwersalnego Prawa Natury w 1994 r.
materiał źródłowy
- Georgi Stankov, Munich, Germany
- Tipler, PA. Physics for Scientists and Engineers,1991, New York, Worth Publishers, Inc.
- Feynman, RP. The Feynman Lectures on Physics, 1963, California Institute of Technology.
- Peebles, PJE. Principles of Physical Cosmology, 1993, Princeton, Princeton University Press.
- Berne, RM & Levy MN, Physiology, St. Louis, Mosby-Year Book, Inc.
- Bourbaki, N. Elements of the History of Mathematics, 1994, Heidelberg, Springer Verlag.
- Davis, P. Superstrings. A Theory of Everything?, 1988, Cambridge, Cambridge University Press.
- Weyl, H. Philosophie der Mathematik und Naturwissenschaft, 1990, München, Oldenbourg Verlag.
- Barrow, JD. Theories of Everything. The Quest for Ultimate Explanation, 1991, Oxford, Oxford University Press.
- Stankov, G. Das Universalgesetz.Band I: Vom Universalgesetz zur Allgemeinen Theorie der Physik und Wissenschaft,1997, Plovidiv, München, Stankov’s Universal Law Press.
- Stankov, G. The Universal Law.Volume II: The General Theory of Physics and Cosmology, 1999, Stankov’s Universal Law Press, Internet Publishing 2000.
- Stankov, G. The General Theory of Biological Regulation. The Universal Law in Bio-Science and Medicine,Volume III, 1999, Stankov’s Universal Law Press, Internet Publishing 2000.
Opublikowano 50 minutes ago, autor: adept
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz