Co naprawdę oznaczają „parametry Wielkiego Wybuchu” Plancka?
Georgi Alexandrov Stankov, 24 stycznia 2020 r
Kiedy ekstrapolujemy hipotetyczną ekspansję wszechświata w
przeszłości, nieuchronnie dochodzimy do punktu, w którym wszechświat
musi być przedstawiony jako „osobliwość przestrzeni”. Ten stan wszechświata nazywa się „ wielkim wybuchem ” w standardowym modelu współczesnej kosmologii, który różni się od standardowego modelu w fizyce. W
tym stanie bez przestrzeni kosmicznej uważa się, że materia (energia)
była jednorodną istotą o wyjątkowo wysokiej gęstości i temperaturze
(patrz Tom II , rozdział 9.8). Kosmolodzy postulują z góry , że w początkowej fazie uniwersalnej genezy pozostały tylko trzy stałe stałe: prędkość światła c , stała grawitacyjna G iStała Plancka h ( foton podstawowy ). Współczesna kosmologia nie tłumaczy tej subiektywnej preferencji.
Poznaliśmy już podobną koncepcję do „wielkiego wybuchu” w mechanice klasycznej - punkt masy . Podczas
gdy punkt masy jest abstrakcją (przedmiotem myśli) rzeczywistych
obiektów w geometrii uzyskanych za pomocą integracji, Wielki Wybuch jest
matematyczną abstrakcją Całości. Warunkiem tego założenia jest to, że przestrzeń jest pusta i jednorodna. Ten
błąd jest wprowadzany w kosmologii przez teorię względności Einsteina,
ale wraca do pustej euklidesowej przestrzeni Newtona w mechanice
klasycznej, której Einstein nie poprawił:
Standardowy model kosmologii wynika z genetycznego niepowodzenia fizyki w zdefiniowaniu Pierwotnego Terminu ludzkiej świadomości = Całości z epistemologicznego punktu widzenia, tak jak dzieje się to w Aksjomatyce Prawa Uniwersalnego, na którym powinno się opierać całe ludzkie myślenie. Chociaż
„wielki wybuch” jest przedmiotem myśli i nigdy nie istniał, kosmolodzy
szczerze wierzą, że mogą matematycznie opisać ten stan za pomocą tak
zwanych „ parametrów Plancka”„. Ta nazwa pochodzi od równania Plancka, które jest używane do wyprowadzenia tych wielkości. Ponieważ
imię Plancka przypisano tym parametrom po jego śmierci, jest bardzo
mało prawdopodobne, że zgodziłby się lub byłby szczęśliwy, że jego imię
jest związane z tak błędnymi koncepcjami.
Obliczenie
hipotetycznych parametrów „Wielkiego Wybuchu” jest kolejnym wybitnym
błędem kosmologii o wielkiej wartości dydaktycznej i historycznej,
porównywalnym jedynie ze średniowiecznym dogmatem religijnym
postulującym, że Ziemia jest płaska i reprezentuje centrum
wszechświata. Zanim omówimy parametry „wielkiego wybuchu” Plancka, kilka słów o historii standardowego modelu.
Jeśli zdefiniujemy Einsteina jako „dziadka” współczesnej kosmologii, powinniśmy uważać de Sittera za ojca tej dyscypliny. „ Wszechświat Einsteina-de Sittera ” jest pierwszym matematycznym modelem wszechświata, który wciąż uważany jest za odpowiednie wprowadzenie do tej dyscypliny. Podczas
gdy „wszechświat Einsteina” jest statyczny, ale zawiera materię
(relacje czasoprzestrzenne), „wszechświat de Sittera” jest dynamiczny,
ale całkowicie pusty. Taka jest przynajmniej interpretacja tych modeli przez Eddingtona . „Wszechświat Einsteina-de Sittera” stał się sławny, ponieważ implikował „wielki wybuch” jako moment powstania.
Termin „wielki wybuch” został ustanowiony dopiero w 1950 r., Kiedy Fred Hoyle po raz pierwszy wspomniał o nim w przesłuchujący sposób, ponieważ gwałtownie odrzucał tę ideę przez całe swoje życie. Penetracja naukowa tego modelu rozpoczęła się jednak dziesięć lat wcześniej i nabrała rozpędu w latach sześćdziesiątych. Rosyjski naukowiec Friedmann jako pierwszy przedstawił ideę rozszerzającego się wszechświata w swoim modelu matematycznym (1922). Odchodząc od teorii względności, zniszczył nadzieje Einsteina na ustanowienie jednego nieodwołalnego modelu wszechświata. Zamiast tego Friedmann przedstawił trzy możliwe rozwiązania (obiekty myśli), w zależności od wielkości zastosowanych ilości ( gęstości ) (patrz Tom II, rozdział 9.3).
Problem
wszystkich modeli kosmologicznych polega na tym, że opierają się one na
dokładnych pomiarach gęstości wszechświata, ale nie mogą stanowić
więcej niż 90% postulowanej masy we wszechświecie, którą następnie
określają jako „ciemną materię”. To
zawstydzenie wynika z faktu, że zaprzeczają one temu, że fotony mają
masę, ponieważ nie są w stanie poprawnie zinterpretować własnej
definicji masy. Ten łańcuch powiązanych głębokich błędów w fizyce i kosmologii jest motywem przewodnim wszystkich moich pism naukowych.
Ponieważ praca Friedmanna pozostała niezauważona podczas rosyjskiej wojny domowej, belgijski jezuita Lemaître jako pierwszy spopularyzował tę koncepcję na Zachodzie. Przedwojenne dziedzictwo kosmologicznych idei w fizyce zostało rozwinięte przez Gamova , studenta Friedmanna, w bardziej sprzyjających warunkach po wojnie. Jest faktycznym ojcem modelu standardowego. Eksplozja
nowoczesnych modeli kosmologicznych rozpoczęła się w latach
siedemdziesiątych, a różnorodność sprzecznych idei zrodzona w tym
okresie osiągnęła stan inflacjiw latach osiemdziesiątych. Lata
dziewięćdziesiąte można scharakteryzować jako okres przedłużającej się
stagnacji, który został nagle zakończony odkryciem Prawa Uniwersalnego w
1995 r., Ćwierć wieku temu, przez autora. To krótka i niezbyt efektowna historia tej nowej, całkowicie fałszywej dyscypliny fizycznej.
Trzy parametry Plancka, które uważa się dokładnie ocenić początkowe warunki świata, są następujące: masa Plancka , czas Plancka i długość Plancka . Jak
widzimy, kosmolodzy dostrzegli również prosty fakt, że jedyne, co mogą
zrobić, to zmierzyć czas, przestrzeń lub relacje czasoprzestrzenne
systemów - czy to rzeczywiste, czy fikcyjne. Teoretyczne podejście do „parametrów Wielkiego Wybuchu” odbiega od zasady nieoznaczoności Heisenberga , to znaczy odbiega od podstawowego fotonu h , jak omówiono szczegółowo w rozdziale 7.3, tom II. Podstawowy foton o masie m p można uznać za elementarny pęd wszechświata:
p = m p c = 2,21 × 10 -42 kgms -1
Masę fotonu podstawowego oblicza się, stosując np. Aksjomat zachowania potencjałów czynnościowych , na przykład, dla jego oddziaływania energetycznego z elektronem, mierzony za pomocą rozpraszania Comptona : E A, e = m e c λ c, e = h = m p c λ A , gdzie λ c, e jest długością fali Comptona elektronu, a λ A jest długością fali Comptona fotonu podstawowego h; m e to masa elektronu, a m p to masa fotonu podstawowego h (patrz tabela 1 poniżej). W związku z tym:
m p = h / c 2 = h / c λ A
W kosmologii aksjomat zachowania potencjałów czynnościowych stosuje się do fikcyjnej interakcji między fotonem podstawowym h a hipotetycznym Wielkim Wybuchem, przy czym ten ostatni jest uważany za inny potencjał czynnościowy: E A, wielki wybuch = m pl cλ c = h = m s c λ . Na tej podstawie Plancka masowe m en wielkiego Bang określa się zgodnie z równaniem:
m pl = h / c λ c = m p c λ A / cλ c
Kosmologia
nie daje absolutnie żadnego wyjaśnienia, dlaczego tę równoważność
wybrano do określenia ilości abstrakcyjnej „masy Plancka”. Dlatego
powyższe równanie należy uznać za podświadome, irracjonalne
zastosowanie aksjomatu zachowania potencjałów czynnościowych. Długość fali λ c z tego równania jest zdefiniowana jako długość „wielkiego wybuchu” Plancka :
l pl = λ c = [ 1d-space ] .
Z tego powodu możemy też nazwać to „ długością fali Comptona” „wielkiego wybuchu ”, analogicznie do długości fali Comptona cząstek elementarnych (patrz Tabela 1 poniżej). W świetle nowego Axiomatics jest to jednowymiarowa ilość przestrzeni hipotetycznej przestrzeni „Wielkiego Wybuchu”:
l pl = λ c = [ 1d-space ] hipotetycznego „wielkiego wybuchu ”
Powyższe
równania pokazują, że opis czasoprzestrzenny hipotetycznego „Wielkiego
Wybuchu” odbiega intuicyjnie od poprawnego pojęcia Prawa Uniwersalnego. Jest źródłem wszystkich idei naukowych, podczas gdy wszystkie podstawowe idee w nauce mają pochodzenie matematyczne. Jednak
interpretacja takich matematycznych idei na poziomie racjonalnym jest
pełna logicznych wad, które naruszają wszystkie systemy nauki, które
zostały opracowane do tej pory.
Plancka masowe m en można obliczyć tylko po Plancka DŁUGOŚĆ X c o „dużym wybuchu” jest znane. Jakie jest tradycyjne podejście współczesnej kosmologii do tego problemu? Zgodnie z oczekiwaniami, to odchodzi od horyzontu zdarzeń l „wielkiego wybuchu”, jak złożoności strukturalnej K S tego układu. W tym sensie długość Plckla l pl = λ c i horyzont zdarzeń, wyrażone jako promień, są równoważne (definicja w ramach formalizmu matematycznego):
l = l pl = λ c
Horyzont zdarzeń L „wielkiego wybuchu” oblicza się, stosując ten sam wyprowadzenie Uniwersalnego równania jak stosowana do promienia Schwarzschilda : R a / 2 = GM / c 2 :
l = Gm Pl / c 2
W rozdziale 9.6, tom II wykazałem,
że to zastosowanie równania uniwersalnego ocenia bezwzględne
współczynniki pionowej wymiany energii między poszczególnymi
grawitacyjnymi układami materii i czasoprzestrzeni fotonów. W tym sensie „wielki wybuch” jest uważany za hipotetyczny układ materii. Jest
to pozornie sprzeczne ze standardowym modelem, który uznaje „wielki
wybuch” za stan skondensowanego jednorodnego promieniowania. Według tego modelu materia ewoluowała na późniejszym etapie. Z powyższych równań możemy wywnioskować długość Plancka :
l pl 2 = λ c 2 = Gh / c 3
Niektórzy autorzy wolą używać h / 2 π lub nawet h / π zamiast h . To jest ich stopień matematycznej wolności. W tym przypadku wartość długości Plancka jest π lub 2 π razy mniejsza niż w powyższym równaniu. Metoda
pomiaru tej ilości przestrzeni jest nieistotna z poznawczego punktu
widzenia, ponieważ „wielki wybuch” nigdy nie istniał - jest to
matematyka, fikcja, przedmiot myśli stworzony przez kosmologów w ich
nieprzetworzonej świadomości.
Powyższe równanie zawiera trzy stałe naturalne, c, G i h, które zostały postulowane jako „wielki wybuch”. To
błędne koło - jest to tylna adaptacja (manipulacja) świata fizycznego,
aby dostosować się do ich matematycznego wyprowadzenia (przecież
kosmolodzy muszą wykonać pewne pochodne, aby mieć zajęcie i aby to
zrobić, potrzebują pewnych naturalnych stałych. ). Podejście
to jest definiowane jako „oszustwo” w nauce i jest znacznie
powszechniejsze niż się powszechnie uważa - w rzeczywistości nie ma nic
innego w obecnej nauce z wyższego punktu widzenia. Właśnie
dlatego ta fałszywa stara nauka zostanie zniesiona raz na zawsze w
nadchodzących dniach, tygodniach i miesiącach i zostanie zastąpiona nową
Nauką i Gnozą Prawa Uniwersalnego, która jest zasadniczo nauką
wniebowstąpienia i teoretyczną podstawą do ponownego odkrycia prawdziwa
wielowymiarowa natura rasy ludzkiej.
Trzy
stałe oceniają czasoprzestrzenny poziom fotonu, który sam jest
determinowany przez czasoprzestrzenne właściwości materii
grawitacyjnej. Ten podstawowy dowód na zamknięty charakter czasoprzestrzeni przedstawiono w Tomie II , rozdział 9.9. Udowadniam tam, że właściwości czasoprzestrzeni fotonu oceniane na podstawie długości pola magnetycznego l μo (równanie (110), objętość II) i przyspieszenia elektrycznego lub pola E o (równanie (109), objętość II) przestrzeni fotonowej czas, od którego prędkość światła jest uzyskiwana w słynnym równaniu Maxwella
c 2 = l μo E o (patrz równanie 105, tom II),
zależą
od średnich charakterystyk obrotowych układów grawitacyjnych we
wszechświecie, takich jak czarne dziury, kwazary, pulsary, gwiazdy
neutronowe itp . Ten
nowy rewolucyjny dowód naukowy w kosmologii jest konsekwencją pionowej
wymiany energii między materią i czasoprzestrzenią fotonową i
fundamentalnym dowodem, że czasoprzestrzeń jest zamkniętą istotą
otwartych oddziałujących podzbiorów U.
Zgodnie
ze standardowym modelem w nieudanej współczesnej kosmologii, te systemy
grawitacyjne nie zostały opracowane w początkowej fazie wszechświata. Pojawiły się na znacznie późniejszym etapie, w epoce hadronów (patrz Tabela 9-1, Tom II). Oznaczałoby
to, że te obiekty niebieskie, które są uważane za późny produkt
rzekomej genezy wszechświata, określiły już trzy naturalne stałe c, G i h , które istniały w tej formie podczas „Wielkiego Wybuchu” , to znaczy zanim istniała grawitacja i elektromagnetyzm. Ten dowód ilustruje absurdalność standardowego modelu. Jest rzeczą przekonaną, że w standardowym modelu kosmologii nie ma ani jednego stwierdzenia, które jest prawdziwe. Ten model jest rzeczywiście największym intelektualnym nieszczęściem w historii fizyki i nauki.
Równanie długości Plancka (patrz wyżej) można rozwiązać dla uniwersalnego potencjału grawitacyjnego : E AU = c 3 / G (patrz równanie (30), t. II). Kiedy ustawiamy odwrotność tego potencjału czynnościowego 1 / E AU = G / c 3 w równaniu powyżej długości Plancka , otrzymujemy dla niego następujące niezwykłe równanie:
l Pl = √ Gh / c ³ = √ h / E AU = 4,05 × 10 -35 m
Według współczesnej kosmologii
Długość Plancka jest pierwiastkiem kwadratowym z ilorazu dwóch podstawowych potencjałów czynnościowych czasoprzestrzeni: podstawowego fotonu h , który jest najmniejszym (elementarnym) znanym potencjałem działania, oraz uniwersalnego potencjału działania E AU , który jest sumą iloczyn wszystkich podstawowych potencjałów czynnościowych w odniesieniu do zastępczej jednostki czasu SI 1 s -1 .
Możemy wyprowadzić z h czasoprzestrzeni wszystkich cząstek elementarnych (patrz Tabela 1 poniżej) oraz z E AU - czasoprzestrzeni widzialnego wszechświata. Zatem
długość Plancka jest ilorazem (relacją) wielkości [przestrzeni 1d]
najmniejszego i największego potencjału działania wszechświata w
odniesieniu do jednostki SI 1 sekunda (budowanie równoważności) zgodnie z zasadą okrągłego argumentu:
l Pl = √h / E AU = SP (A)
W
tym niezwykłym równaniu czas fotonu podstawowego jest ustawiony jako
czas uniwersalnego potencjału akcji według definicji w odniesieniu do
układu SI: f h = f EAU = s -1 = SP (A) = 1 jednostka = pewna wydarzenie . SP (A) oznacza statystyczne prawdopodobieństwo zdarzenia A i jest kolejną prezentacją zbioru prawdopodobieństwa (1,0) w nowej aksjomatyce prawa powszechnego. Sam zestaw prawdopodobieństwa (1,0) jest identyczny z kontinuum wszystkich liczb (0, ∞), co zostało dogłębnie udowodnione w Tomie I i Tomie II na nowej fizycznej i matematycznej teorii Prawa Uniwersalnego.
Powyższe
równanie w żaden sposób nie potwierdza istnienia „Wielkiego Wybuchu”,
ale po prostu ilustruje wszechobecną zasadność argumentu kołowego jako
metody definiowania i pomiaru wielkości fizycznych. Rzeczywiście,
nie można zrozumieć, dlaczego porównanie najmniejszego i największego
potencjału akcji czasoprzestrzeni powinno być dowodem na istnienie
„Wielkiego Wybuchu”. Oba
potencjały działania są produktami stałej przestrzeni
czasoprzestrzennej, jak zaobserwowano dzisiaj, i żaden z nich nie mógłby
istnieć w osobliwości kosmicznej Wielkiego Wybuchu. Jest
to słuszne, gdy wielkości przestrzenne dwóch potencjałów są porównywane
z wielkością długości Plancka hipotetycznego „wielkiego wybuchu”. Dowód ich niewspółmierności pozostawiamy czytelnikowi jako ćwiczenie.
Powyższe wyprowadzenia parametrów Plancka w ramach nowej aksjomatiki Prawa Uniwersalnego wyjaśniają cały nonsens modelu standardowego . Wyjaśniają tło wad epistemologicznych w kosmologii. Uniwersalny potencjał czynnościowy E AU mówi nam, że
co sekundę masa (relacja czasoprzestrzenna) M = 4038 × 10 35 kg jest wymieniana między materią i czasoprzestrzenią fotonów we widzialnym wszechświecie .
Jeśli
czasoprzestrzeń fotonowa jest uważana za pustą, bezmasową, jednorodną
przestrzeń lub próżnię, jak ma to miejsce w dzisiejszej kosmologii,
logiczne jest zaniedbywanie wymiany energii od czasoprzestrzeni fotonu
do materii i rozważanie jedynie wymiany energii z materii do fotonu
czasoprzestrzennego. Ta wymiana energii wiąże się z rozszerzaniem przestrzeni kosmicznej. Jeśli jednocześnie skończone są czasy życia gwiazd ,
to znaczy ich wymiana energii z fotonem czasoprzestrzennym, na
przykład, transformacja przestrzeni i materii w energię na horyzoncie
zdarzeń czarnych dziur nie jest brana pod uwagę, jedyne możliwość
wyjaśnienia tej fikcyjnej ekspansji polega na założeniu, że wszechświat
został poddany ekspansji adiabatycznejod samego początku. Pozostaje jednak tajemnicą, skąd pochodzi przestrzeń wypełniająca luki między uciekającymi galaktykami. Chociaż pytanie to jest oczywiste z punktu widzenia zdrowego rozsądku, nie zostało postawione we współczesnej fizyce. To kolejny typowy przykład samookaleczającej się nędzy poznawczej współczesnej kosmologii.
Liniowa
ekstrapolacja tej hipotetycznej adiabatycznej ekspansji wszechświata w
przeszłości kończy się nieuchronnie punktem pozbawionym przestrzeni,
„wielkim wybuchem” (nazwa nie ma znaczenia), w którym wszystkie znane
prawa fizyczne określone dzisiaj tracą swoją ważność. Przynajmniej w to obecnie fizycy nam wierzą. Chociaż
ten moment „wirtualnej genezy” może odpowiadać niektórym popularnym
przekonaniom religijnym (promowanym przez jezuitę Lemaître, który był
ściśle związany z Watykanem), nie ma to nic wspólnego z obiektywną
nauką, która powinna zrozumieć przedmiot jego badań.
Po
obliczeniu długości Plancka można dość łatwo określić dowolną inną
wielkość hipotetycznego „wielkiego wybuchu”, ponieważ równanie
uniwersalne jest regułą trzech. Na przykład otrzymujemy następującą wartość masy Plancka :
m pl = h / cl Pl ≈ 5,5 × 10 -8 kg
( Uwaga: Wartości
parametrów Plancka podane w Wikipedii są podzielone przez π (patrz
wyżej), podczas gdy nie ma to znaczenia, ponieważ wielkości te są
science fiction. Jednak wielkości są takie same jak podane w tym
opracowaniu i są również stosowane w wielu podręczniki kosmologii, z
których wziąłem te obliczenia).
Te same wyniki uzyskuje się, gdy stosuje się masę m p fotonu podstawowego:
m en = m t λ / l Pl = 0,737 x 10 -50 kg x 3 x 10 8 ms -1 /4.05×10 -35 m
= 5,5 × 10 -8 kg
Powyższe równanie pokazuje, że podstawowy foton h jest uniwersalnym układem odniesienia fizyki zgodnie z zasadą argumentu kołowego. Od Plancka "s długości, można łatwo uzyskać hipotetyczne wielkości drugiego składnika czasoprzestrzeni - czas Plancka t Pl :
t Pl = l Pl / c ≈ 1,35 × 10-43 s
Według współczesnej kosmologii trzy parametry Plancka całkowicie opisują „wielki wybuch”. Utrzymuje, że wszystkie prawa fizyczne „utraciły swoją ważność” w tym hipotetycznym stanie, z wyjątkiem trzech stałych c, G i h , za pomocą których obliczane są parametry „wielkiego wybuchu” Plancka.
Wykazaliśmy jednak, że wszystkie znane stałe naturalne i prawa fizyczne mogą pochodzić od siebie, a ściślej, od stałych czasoprzestrzeni fotonu: c, G i h, gdy Równanie uniwersalne jest stosowane jako ta unikalna i fenomenalna tablica ilustruje na pierwszy rzut oka
Dlatego
musimy stwierdzić, że wszystkie znane prawa fizyczne, które są w
rzeczywistości zastosowaniami Prawa Uniwersalnego, obowiązywały w
„Wielkim Wybuchu”, ponieważ Prawo Uniwersalne obowiązuje przez całą
wieczność i nie jest ograniczone przez skończony wiek wszechświata,
który rzekomo miał wyłonił się z hipotetycznego Wielkiego Wybuchu około
10-15 miliardów lat temu, gdy współcześni kosmolodzy przekonują nas o
ich „naukowym szaleństwie”. Jednocześnie udowodniłem, że kosmolodzy, astronomowie i astrofizycy mogą obserwować jedynie widzialny wszechświat, który
jest stałym systemem Całości, podczas gdy Wszystko-To-Jest jest
nieskończone, a ponadto wielowymiarowe, a zatem niedostępne dla
ograniczonych ludzkich zmysłów, które tworzą obecna iluzja 3D tutaj na
ziemi i jako optyczne spojrzenie kosmologiczne:
Przeczytaj : Nowa transcendentalna kosmologia prawa powszechnego
Jedyną możliwą konsekwencją tego wniosku jest to, że nie doszło do „wielkiego wybuchu” - wydarzenie to miało miejsce jedynie w matematycznej fantazji kosmologów.
Jaki jest pogląd współczesnej kosmologii na ten temat? Jeśli
spróbujemy dowiedzieć się więcej o tej egzotycznej, początkowej fazie
wszechświata, pocieszą nas takie oświadczenia sybyliny(podobnie jak
wyrocznie Sybilli) ( Physik , PA Tipler, s. 1478, wyd. Niemiecki):
„Relatywistyczna czasoprzestrzeń (Wielkiego Wybuchu) nie jest już dłużej kontinuum, a nawet potrzebujemy nowej teorii grawitacji - grawitacji kwantowej lub suprawitacji. „
Biorąc
pod uwagę fakt, że fizyka nie ma teorii grawitacji, raczej dziwne jest
żądanie nowej teorii „grawitacji kwantowej” lub „supergrawitacji”,
cokolwiek to znaczy. Czy
nie jest o wiele prostsze odrzucenie standardowego modelu, jak zrobiono w
tym artykule i wskazanie prawdziwej przyczyny, dla której kosmologia
jest fałszywą nauką?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz