25 marca 2018
30 ważnych pytań w sprawie Skripala i reakcji rządu brytyjskiego, które powinni zadawać dziennikarze.
W chwili pisania tego tekstu ze sprawą Siergieja i Julii Skripal wiąże
się wiele niejasnych i dziwnych kwestii. Część z nich, a może i
wszystkie, być może da się dobrze i niewinnie wyjaśnić. Albo i nie.
Dlatego tak ważne jest zadawanie pytań, na które nie ma jeszcze żadnej
odpowiedzi lub podane odpowiedzi są dalece niezadowalające.
Niektórzy ludzie przyjmą, że jest to terytorium teorii spiskowych. Nie
jest, a to z tego prostego powodu, że nie mam żadnej wiarygodnej teorii –
spiskowej czy innej – która wyjaśniałaby wszystkie szczegóły incydentu w
Salisbury od początku do końca, i nie próbuję takowej przedstawić. Nie
mam pojęcia, kto stoi za tym incydentem, i jestem otwarty na wiele
możliwości.
Jednak oficjalna narracja zawiera wiele osobliwości, które wymagają
odpowiedzi i wytłumaczenia. Nie trzeba być zwolennikiem teorii
spiskowych ani obrońcą państwa rosyjskiego, żeby to dostrzegać.
Wystarczy zdrowy sceptycyzm, jakim cechują się dociekliwe umysły.
Poniżej wymieniam 30 najważniejszych pytań dotyczących zarówno tej
sprawy, jak i reakcji rządu brytyjskiego, które obecnie pozostają
zupełnie bez odpowiedzi albo wymagają wyjaśnienia.
1. Dlaczego od pierwszego tygodnia śledztwa nie było w domenie
publicznej żadnych nowych informacji o stanie zdrowia Siergieja i Julii
Skripal?
2. Czy oni żyją?
3. Jeśli tak, to w jakim są stanie i jakie mają objawy?
4. W ostatnim liście do The Times Stephen Davies, konsultant w dziedzinie medycyny ratunkowej w NHS Foundation Trust w Salisbury, napisał:
„Sir, w związku z pana sprawozdaniem („Ponad 40 osób wymaga leczenia wskutek kontaktu z trucizną” z 14 marca) mogę wyjaśnić, że w Salisbury nie było żadnego pacjenta, który by doznał zatrucia środkiem paralityczno-drgawkowym, a w ogóle (kiedykolwiek) było tylko trzech pacjentów z silnym zatruciem”.
Jego stwierdzenie, że „w Salisbury żaden pacjent nie doznał zatrucia środkiem paralityczno-drgawkowym”
jest uderzająco dziwne, ponieważ wydaje się być całkowicie sprzeczne z
oficjalną wersją. Czy było to przejęzyczenie, czy też Davies właśnie to
zamierzał przekazać – że żaden pacjent w Salisbury nie został zatruty
środkiem paralityczno-drgawkowym?
5. Mówiono, że Skripal, jego córka i detektyw sierżant
Nick Bailey zostali zatruci „środkiem paralityczno-drgawkowym klasy
wojskowej”. Zgodnie z niektórymi wypowiedziami wspomniany środek może
być od pięciu do ośmiu razy bardziej toksyczny niż VX. Biorąc pod uwagę, że już 10 mg VX jest uważane za średnią dawkę śmiertelną,
wydaje się prawdopodobne, że ten konkretny środek, wspominany w
przypadku Skripala, powinien był zabić ich natychmiast. Czy istnieje
jakieś wyjaśnienie, jakim sposobem lub dlaczego tak się nie stało?
6. Chociaż dość szybko po incydencie doniesienia
sugerowały użycie jakiegoś środka paralityczno-drgawkowego, minął prawie
tydzień zanim Public Health England opublikowało
wskazówki dla tych, którzy odwiedzili pub The Mill lub restaurację
Zizzi w Salisbury w dniu, w którym zachorował Skripal i jego córka. Skąd
to opóźnienie i czy naraziło ono ludzi na niebezpieczeństwo?
7. W swojej opinii Public Health England oświadczyło,
że osoby, które odwiedziły miejsca, gdzie podobno znaleziono ślady
środka trującego klasy wojskowej, powinni wyprać ubranie i:
„Wytrzeć przedmioty osobistego użytku, takie jak telefony, torebki i inne urządzenia elektroniczne, chusteczkami dla niemowląt lub zwykłymi chusteczkami higienicznymi i wyrzucić chusteczki do kosza (na zwykłe odpadki domowe)”.
Czy chusteczki dla niemowląt są uznane za skuteczną i bezpieczną
metodę postępowania z przedmiotami, które potencjalnie mogły zostać
skażone „wojskowym środkiem paralityczno-drgawkowym”, zwłaszcza z grupy
tych, które są 5-8 razy bardziej śmiercionośne niż VX?
8. Według wstępnych raportów detektyw sierżant Bailey
zachorował wskutek kontaktu z ową substancją, kiedy zbliżył się do
Skripala i jego córki, siedzących na ławce w The Maltings w Salisbury.
Jednak według późniejszych oświadczeń, po raz pierwszy wygłoszonych 9 marca przez byłego komendanta policji metropolitalnej, lorda Iana Blaira,
kontakt sierżanta z substancją nastąpił w domu Siergieja Skripala przy
Christie Miller Road. Od tego czasu informacje są wysoce niejednoznaczne
w odniesieniu do tego, co powinno być łatwym do zweryfikowania faktem.
Która wersja jest prawdziwa?
9. Rząd twierdził, że użytą trucizną był „środek paralityczno-drgawkowy klasy wojskowej typu tych opracowanych przez Rosję”. Wyrażenie „typu opracowanych przez Rosję” nie mówi nic o tym, czy substancja zastosowana w przypadku z Salisbury została skomponowana lub wyprodukowana w
Rosji. Czy rząd może potwierdzić, że jego naukowcy z Porton Down
ustalili, że substancja, która zatruła Skripalów i sierżanta Baileya,
została faktycznie skomponowana lub wyprodukowana w Rosji?
10. Były ambasador [Wlk. Brytanii] w Uzbekistanie Craig
Murray stwierdził, że źródła w Foreign and Commonwealth Office (FCO)
powiedziały mu, że naukowcy z Porton Down nie zgodzą się na zaświadczenie o miejscu pochodzenia substancji,
ponieważ nie byli w stanie tego ustalić. Zdaniem Murraya ostatecznie,
pod silną presją ze strony rządu, zgodzili się na kompromisowe
sformułowanie: „typu tych opracowanych przez Rosję”, które następnie
zostało użyte we wszystkich oficjalnych oświadczeniach w tej sprawie.
Czy FCO, w prostym i jednoznacznym języku angielskim, kategorycznie
odrzuca twierdzenia Murraya, że na naukowców z Porton Down wywierano
naciski, żeby zgodzili się na określoną formę słów, i że ostatecznie
uzgodniono bardzo rozwodnioną wersję?
11. Kiedy FCO próbowało obalić twierdzenia Murraya,
w swoich sformułowaniach powtórzyli dokładnie ten sam zwrot – „typu
tych, jakie zostały opracowane przez Rosję”. Czy FCO chce i może wyjść
poza to i potwierdzić, że substancja jest nie tylko „typu, jaki był
opracowany przez Rosję”, ale że została „skomponowana” lub
„wyprodukowana” w Rosji?
12. Dlaczego rząd brytyjski wystosował 36-godzinne ultimatum do
rządu rosyjskiego, aby ten przedstawił wyjaśnienie, a potem odrzucił
prośbę Rosjan o udostępnienie dowodów, które rzekomo wskazywały na ich
winę (nie mogło być żadnego zagrożenia manipulowania nimi, skoro Porton
Down zachowałby własną próbkę)?
13. Jak jakieś państwo (a nawet
jakakolwiek osoba lub podmiot) oskarżone o coś, może bronić się przed
oskarżeniem, jeśli odmawia się mu dostępu do dowodów, które najwyraźniej
wskazują na jego winę?
14. Czy nie jest to wyraźny przypadek odwrócenia zasady domniemania niewinności i odmowy podstawowego prawa do rzetelnego procesu?
15. Ponadto, dlaczego rząd brytyjski wydał rządowi rosyjskiemu
ultimatum, z naruszeniem przepisów Organizacji ds. Zakazu Broni
Chemicznej (OPCW) rządzących takimi sprawami, których zarówno Wielka
Brytania, jak i Rosja są sygnatariuszami i które są jasno określone w art. 9 ust. ii Konwencji o zakazie broni chemicznej (CWC)?
16. Biorąc pod uwagę, że śledztwo, słowami je prowadzącego,
jest „niezwykle wymagające” i obejmuje „wiele wyjątkowych i złożonych
kwestii”, i biorąc pod uwagę, że wiele faktów dotyczących sprawy nie
jest jeszcze znanych, jak np. kiedy, gdzie i jak zaaplikowano
substancję, jak jest możliwe, że rząd brytyjski z taką pewnością wskazał
i wciąż wskazuje palcem winnego?
17. Ponadto, czy robiąc to, nie upolitycznił śledztwa i nie przesądził o jego wyniku?
18. Dlaczego rząd brytyjski odczuwał potrzebę
postawienia oskarżenia nieco ponad tydzień od rozpoczęcia śledztwa,
zamiast czekać na jego zakończenie?
19. W programie Andrew Marr Show 18 marca minister spraw zagranicznych Boris Johnson stwierdził:
„Mogę tylko powiedzieć w odpowiedzi na argument pana Cziżowa o rosyjskich zapasach broni chemicznej: w ciągu ostatnich dziesięciu lat faktycznie mieliśmy dowody, że Rosja nie tylko bada dostarczenie środków paralityczno-drgawkowych w celu dokonania zabójstwa, ale także tworzy i przechowuje Nowiczok”.
Skąd pochodziła ta informacja wywiadowcza i czy została należycie zweryfikowana?
20. Jeśli ta informacja była znana przed 27 września 2017 r. – kiedy to OPCW wydała oświadczenie o
skutecznym zakończeniu niszczenia wszystkich 39967 ton broni
chemicznej, posiadanych przez Federację Rosyjską – dlaczego Wielka
Brytania nie poinformowała OPCW o swoich danych wywiadowczych, które
wyraźnie przeczą temu oświadczeniu, do czego byłaby prawnie zobowiązana?
21. Jeżeli informacja ta stała się znana po 27 września
2017 r., dlaczego Wielka Brytania nie poinformowała OPCW o tej
„nowinie”, do czego byłaby prawnie zobligowana, ponieważ jakoby dowodzi
ona, że Rosja okłamywała OPCW i prowadziła tajny program broni
chemicznej?
22. Również w programie Andrew Marr Show pan Johnson
w odpowiedzi na pytanie, czy jest „absolutnie pewien”, że substancją
użytą do zatrucia Skripalów był „Nowiczok”, odpowiedział:
„Oczywiście zgodnie z naszą najlepszą wiedzą jest to wyprodukowany przez Rosję środek paralityczno-drgawkowy, należący do grupy Nowiczok, produkowanej tylko przez Rosję, a wracając do tematu tak fascynującej międzynarodowej reakcji…”
Czy sformułowanie „zgodnie z naszą najlepszą wiedzą” jest adekwatną
odpowiedzią na pytanie pana Marra, czy jest „absolutnie pewien”?
23. Czy stanowi to wystarczająco dobrą podstawę prawną
do oskarżenia innego państwa i nałożenia na nie środków karnych, czy też
trzeba mieć większą pewność, zanim można będzie rzucić takie
oskarżenie?
24. Po zabezpieczeniu się zwrotem „zgodnie z naszą
najlepszą wiedzą” pan Johnson wykroczył poza poprzednie wypowiedzi
rządu, a mianowicie że substancja jest „typu tych, jakie opracowano w
Rosji”, mówiąc, że została ona „wyprodukowana w Rosji”. Czy naukowcy z
Porton Down byli w stanie ustalić, że rzeczywiście była ona
„wyprodukowana przez Rosjan”, czy też w tym wypadku pan Johnson odszedł
od oficjalnej wersji informacji?
25. Wyszedł poza poprzednie stwierdzenie, że to
substancja „typu tych opracowanych w Rosji”, po raz kolejny, mówiąc, że w
przypadku Skripala użyto substancji, która „należy do kategorii
Nowiczok, produkowanej wyłącznie przez Rosję”? Po pierwsze, czy
pan Johnson jest w stanie przedstawić dowody na to, że ta kategoria
broni chemicznej została kiedykolwiek z powodzeniem zsyntetyzowana w
Rosji, zwłaszcza w świetle oświadczenia rady naukowej OPCW z 2013 r., że
ma ona „niewystarczające informacje, żeby skomentować istnienie lub właściwości „Nowiczoków”?
26. Jak również wskazał Craig Murray,
od czasu wydania oświadczenia w 2013 r. OPCW pracowała (zgodnie z
prawem) z irańskimi naukowcami, którzy z powodzeniem zsyntetyzowali tę
broń chemiczną. Czy pan Johnson wiedział, że broń chemiczną grupy
„Nowiczok” zsyntetyzowano gdzie indziej, gdy twierdził, że ta kategoria
broni chemicznej jest „produkowana tylko przez Rosję”?
27. Czy fakt, że irańscy naukowcy byli w stanie
zsyntetyzować tę klasę broni chemicznej, sugeruje, że także inne państwa
mają takie możliwości?
28. Czy rząd brytyjski jest świadom faktu, że główny zakład
zaangażowany w próby syntezy Nowiczoka w latach siedemdziesiątych i
osiemdziesiątych mieścił się nie w Rosji, a w Fukusie, w Uzbekistanie?
29. Czy fakt, że Departament Obrony USA odkaził i rozmontował placówkę w Nukusie na podstawie porozumienia z rządem Uzbekistanu,
czyni co najmniej teoretycznie możliwym, że substancje lub tajemnice
przetrzymywane w tym zakładzie mogły być wyniesione z kraju, a nawet
zabrane do Stanów Zjednoczonych?
30. Związek pomiędzy człowiekiem, który zwerbował Siergieja Skripala do MI6, Pablo Millerem, również mieszkającym w Salisbury, i Christopherem Steelem, autorem tak zwanego „dossier Trumpa”, został dobrze ustalony, podobnie jak fakt, że pan Skripal i pan Miller regularnie spotykali się w mieście. Czy to powiązanie wchodzi w zakres zainteresowań dochodzenia w sprawie incydentu w Salisbury?
Jeśli są w tym kraju jacyś dociekliwi i uczciwi dziennikarze, to byłbym
wdzięczny, gdyby zechcieli zająć się tym, co do nich należy, i poszukać
odpowiedzi na tego rodzaju pytania, zadając je odpowiednim ludziom i
władzom.
Tłumaczenie: PRACowniA
Artykuł na SOTT: 30 Important Questions On The Skripal Case And The UK Government’s Response That Journalists Should Be Asking
⭐
więcej na stronie :
https://pracownia4.wordpress.com/2018/03/25/30-waznych-pytan-w-sprawie-skripala-i-reakcji-rzadu-brytyjskiego-ktore-powinni-zadawac-dziennikarze/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz