Mróz i ogień

19 grudnia 2021 r. przez Katarzyna Viel

Powietrze przesiąknięte księżycem było śnieżnym mrozem.
A jednak nie było śniegu...
Bezlistne drzewa
poruszyły się we śnie;
Podczas gdy z cichym oddechem
Młoda wiosna stała zastanawiając się
Na biały uśmiech Śmierci.
~Frances Dickinson Pinder, Mróz

                                                                              

W tym poranku panuje bezruch oczekiwania. Oczekiwanie na co? Oddech świata jest wstrzymany.

Czasami czuję się tak, jakby moje małe ludzkie ja obejmowało nie tylko świat, planetę, ale wszystkie gwiazdy, które kiedykolwiek były, są lub będą.

I każdego człowieka w każdej kieszeni w każdym kraju i na każdym kontynencie. Kiedy to czuję, czuję, jak wzbiera we mnie płacz, który chce nastąpić.

Gdzie my jesteśmy, ludzkość? Czym się staliśmy, że tak ogromny smutek zdaje się przenikać cząsteczki powietrza?

Jednocześnie nie chcę zatopić się w tym oceanie smutku. Wplecione w uczucie smutku jest coś błyszczącego i nieśmiałego. Diamentowy blask, który dopiero zaczyna wyłaniać się zza kurtyny szarego mroku...

Taka fantazja jak na prozaiczny grudniowy poranek w Santa Barbara. Blask mrozu, dym z kominów sąsiadów, rodzi wyobrażenia o przytulnych salonach z choinkami i kuligach w stylu White Christmas.

Nie ma tu kuligów, ale mróz i ogień wciąż dodają blasku i magii naszej południowej Kalifornii.

*****             

Fale emocji przychodzą i odchodzą. Radość z błyszczącego szronu na dachach. Przyjemność z chłodu, po którym następuje powrót do ciepłego domu.

Smutek, gdy myślę o bezdomnym trubadurze, Jesse, zastanawiając się, gdzie spędził noc. Czy na świecie jest wystarczająco dużo koców, by ogrzać kogoś, gdy na zewnątrz jest 35°?

To jest właśnie problem świadomości. Jestem świadoma, że moim największym wkładem w siebie (i w cokolwiek) jest doświadczanie, wcielanie i emanowanie tak wysokiej wibracji, jak tylko potrafię. Radość, pokój, i cicha kontemplacja i wdzięczność dla błogosławieństw doświadczam każdy dzień. Tak, nawet pieczenie tych ciasteczek, których ciasto spoczywa w lodówce, gotowe do wypełnienia domu zapachem wanilii i czekolady.

Myślę, że przeciwieństwem wysokich wibracji jest wyobrażenie sobie nieco starszego mężczyzny o pięknym głosie i zwinnych palcach gitary, który zawinął się w swoim samochodzie i próbuje utrzymać ciepło przez noc.

Serdeczne westchnienie wydobywa się z mojego zranionego serca.

*****    

W mieście są organizacje pomagające takim ludziom jak Jesse. Jeśli byłby skłonny poddać się ewangelicznym napomnieniom schroniska Armii Zbawienia, prawdopodobnie mógłby tam przenocować od 18:00 do 6:00 rano. Chociaż najprawdopodobniej istnieje lista oczekujących na miejsce trwająca kilka tygodni.

Niektóre z kościelnych parkingów zapewniają bezdomnym schronienie, a przynajmniej kiedyś tak było.

W szczytowym momencie plandemii, prawie dwa lata temu, Peppertree Inn, gdzie znajdował się mały salon fryzjerski, w którym robiłam sobie fryzury, został wynajęty przez miasto Santa Barbara, a bezdomni mogli tam przebywać przez wiele miesięcy.

W jakiś sposób miasto wyłożyło kilkaset tysięcy dolarów, aby sfinansować kilka takich hotelowych schronisk w całym mieście. Ponieważ podróżowanie było masowo ograniczone, hotele i tak były puste.

Sądzę, że powodem była chęć powstrzymania bezdomnych przed zarażeniem się i rozprzestrzenianiem kowdrów. Cynicznie podejrzewam, że nie tyle chodziło o ochronę populacji bezdomnych, co o ochronę płacących podatki członków społeczności, którzy byliby w pobliżu tych ludzi, gdy żebrali.

Od tamtej pory zastanawiam się: dlaczego potrzeba było ogólnoświatowego kryzysu, aby bogate miasto Santa Barbara otworzyło swoją kasę i spróbowało zatroszczyć się o najbardziej bezbronną populację?

 

Podobny "kryzys i rozwiązanie" miał miejsce zeszłego lata. Schroniska hotelowe, w których panowała plandemia, zostały zamknięte wraz z ponownym otwarciem podróży. Ale szybko płonący dziki ogień w sercu miasta, który został zapoczątkowany w ogromnym obozowisku bezdomnych, spowodował rozpoczęcie planów, aby rzeczywiście "coś zrobić" z problemem bezdomnych. Zrozumiałe jest, że ten dziki ogień wystraszył ludzi w wielomilionowych domach, którym zagrażał.

Nie nadążałem za tą sytuacją. Znając opieszałość rządu, być może w ciągu następnej dekady lub później, małe schronisko w przemysłowej części miasta może zostać zbudowane dla bezdomnych.

Podejrzewam, że do tego czasu mój bezdomny przyjaciel trubadur albo ulegnie brakowi opieki endemicznej dla tego stylu życia, albo przeniesie się na stałe do miejsca, gdzie na południu mieszka jego pozostała rodzina.

Niektórzy mogą powiedzieć, że ma on więcej szczęścia niż wielu. Przynajmniej ma samochód i rodzinę, u której może szukać schronienia.

Nieważne, że jego serce i dusza rezonują z Santa Barbara, że to tutaj mieszkał ze swoją żoną, która odeszła, że to tutaj wieloryb garbaty podszedł do niego na plaży i spojrzał mu w oczy, komunikując coś z gwiazd, jestem pewien.

*****     

Mam małą, przyjemną fantazję, że po redystrybucji nieuczciwie zdobytego bogactwa elit, dom Oprah w Montecito zostanie przejęty i przekształcony w cudowne schronisko dla bezdomnych.

Wyobrażam sobie tam Jessego, z dostępem do wszystkiego, co by się z tym wiązało. Grający na gitarze w letnim słońcu, siedzący w wypolerowanym drewnianym krześle Adirondack na trawnikach Tary Oprah.

Mógłbym go odwiedzić i rozmawialibyśmy w spokoju i komforcie. Przyniósłbym trochę moich domowych ciasteczek i może książkę dla jego duszy.

Ach, no cóż. Nie wiem, co jest przeznaczone do być.

Wiem, że mogę sprawić, że ciasteczkowa część się spełni i być może dołączę książkę z małym prezentem pieniężnym schowanym w środku. Jeśli jest w swoim zwykłym miejscu w Trader Joe's, mogę zamanifestować tę małą część wizji obfitości dla jednej bezdomnej osoby w raju.