JAK MÓZG KSZTAŁTUJE NAWYKI

U dołu mamy artykuł, po części wyjaśniający, jak działa mózg szczura gdy kształtuje nawyki. Inaczej. Jak jest warunkowany przez czynniki zewnętrzne. Tutaj mamy labolatorium i człowieka. Czlowiek i szczur ma inteligencję prawie na jednym poziomie. To co zdecydowało o wyższości człowieka, to narzędzia jakimi są ręce. I tak jak człowiek warunkuje szczura, wyrabia w nim określone nawyki. Tak samo dzieje się z człowiekiem. Od tysięcy lat jest warunkowany. Wyrabiane w nim są określone nawyki. W większości takie nawyki, człowiek sam w sobie programuje. Jednak najważniejsze z nich i jednocześnie, najbardziej destruktywne, narzucane są przez określone grupy społeczne, narodowościowe, rasowe, religijne. Zdecydowana większość ludzi, nie zdaje sobie sprawy, że ich życie od dziecka zostało zaprogramowane. Jest automatyczne. I tak jak cała grupa, do której należy, tak i on sam. Zachowuje się, według określonych schematów. Stąd powstają

konflikty, między różnymi grupami społecznymi, narodowściowymi, religijnymi. Na pocieszenie dodam, że wszelkie uwarunkowania, nawyki itp. Można z siebie usunąć. Zmienić.

 

JAK MÓZG KSZTAŁTUJE NAWYKI

📷NEUROSCIENCE NEWS27 LUTEGO 2020 R

Podsumowanie: Gdy mózg zaczyna rozwijać nowe nawyki, zwiększa się aktywność w prążkowiu grzbietowo-bocznym. Gdy aktywność rośnie, nawyk staje się silniejszy. Hamowanie aktywności neuronów za pomocą optogenetyki ogranicza zachowania nawykowe u myszy.

Źródło: Dartmouth College

Każdego dnia ludzie i zwierzęta polegają na nawykach podczas wykonywania rutynowych zadań, takich jak jedzenie i spanie. W miarę kształtowania się nowych nawyków pozwala nam to robić rzeczy automatycznie bez zastanowienia. Gdy mózg zaczyna rozwijać nowy nawyk, w zaledwie pół sekundy, jeden obszar mózgu, prążkowia grzbietowo-boczna, doświadcza krótkiego wybuchu aktywności. Ta seria aktywności wzrasta, gdy nawyk staje się silniejszy. Badanie Dartmouth pokazuje, jak można kontrolować nawyki w zależności od aktywności prążkowia grzbietowo-bocznego. Wyniki zostały opublikowane w Journal of Neuroscience.

We wcześniejszych badaniach w MIT starszy autor stwierdził, że ten gwałtowny wzrost aktywności mózgu w prążkowiu grzbietowo-bocznym korelował z tym, jak zwyczajowo zadanie polegało na prowadzeniu labiryntu u szczurów. Aktywność została podkreślona na początku i na końcu labiryntu.

W tym badaniu naukowcy próbowali zmanipulować ten wybuch aktywności mózgu u szczurów przy użyciu metody zwanej optogenetyką. Dzięki tej metodzie neurony (komórki mózgowe) w prążkowiu grzbietowo-bocznym, które, jak stwierdzono, są związane z kształtowaniem nawyków, można wzbudzać lub hamować za pomocą światła. Optogenetyka umożliwia komórkom mózgowym wyrażanie receptora wrażliwego na światło i bezbolesnego. Migające niebieskie światło pobudza komórki mózgowe, podczas gdy migające żółte światło hamuje komórki i wyłącza je.

Korzystając z zadań związanych z bieganiem w labiryncie, szczury trenowano do biegania w labiryncie w kształcie krzyża. (W labiryncie był tylko jeden szczur na raz). Szczury wystartowały w jednym z dwóch ramion startowych i pobiegły z jednego końca krzyża i pobiegły do ​​środkowego punktu decyzji. Wyszkolono ich, aby skręcali w lewo lub w prawo i biegli do końca, gdzie czekała nagroda z granulatu cukru; nagrodą było tylko jedno ramię krzyża. Gdy tylko zwierzęta rozpoczęły bieg labiryntu i skręciły we właściwym kierunku, w którym znajdowała się nagroda, otrzymały nagrodę w postaci granulatu cukru.

Po tym, jak szczury nauczyły się treningu w labiryncie, włączono element optogenetyczny polegający na użyciu migających kolorowych świateł do manipulowania aktywnością prążkowia grzbietowo-bocznego. Gdy komórki w prążkowiu grzbietowo-bocznym były podekscytowane tylko przez pół sekundy, gdy szczury rozpoczęły bieg, szczury biegałyby energiczniej i bardziej regularnie po całym labiryncie. Nawyk uformował się, gdy szczury pobiegły na środek labiryntu w kształcie krzyża i natychmiast zwróciły się w kierunku, w którym znajdowała się nagroda. Zwierzęta nie będą już zatrzymywać się w centrum, żeby się rozejrzeć, kiedy będą wiedziały, dokąd pójść.

W przeciwieństwie do tego, gdy komórki uległy zahamowaniu, szczury były wolne i wydawało się, że zupełnie straciły nawyk. Gdy dotarli do centrum labiryntu w kształcie krzyża, zatrzymali się i zawrócili dużo, jakby się zastanawiali, zanim ostatecznie dokonali wyboru. Jeszcze bardziej uderzające, badacze sprawdzili również, jak zwyczajowo zwierzęta były, zmieniając smaczną nagrodę na coś niesmacznego. W tym przypadku podniecenie sprawiło, że szczury kontynuowały bieg z przyzwyczajeniem dla nieprzyjemnego teraz wyniku, podczas gdy zahamowanie sprawiło, że szczury zasadniczo odmówiły ucieczki, gdy nie było z nich żadnej nagrody.

Kiedy naukowcy zastosowali manipulacje światłem w połowie serii innego dnia, efekt był niewielki. Gdy szczury już uruchomiły pełną sekwencję zachowań - sekwencję biegania, skręcania i zatrzymywania - ten nawyk wydawał się dyktować swoje działania, tak jakby były na automatycznym pilocie.

„Nasze odkrycia pokazują, w jaki sposób można kontrolować nawyki w niewielkim przedziale czasowym, kiedy są one wprawiane w ruch. Siła aktywności mózgu w tym oknie określa, czy pełne zachowanie staje się nawykiem, czy nie ”- wyjaśnił starszy autor, Kyle S. Smith, profesor nadzwyczajny i dyrektor studiów podyplomowych na wydziale nauk psychologicznych i mózgu w Dartmouth, którego laboratorium koncentruje się na neuronauce nagrody i działania. „Wyniki pokazują, w jaki sposób aktywność w prążkowiu grzbietowo-bocznym podczas kształtowania się nawyków naprawdę kontroluje to, jak wyglądają zwykłe zwierzęta, co świadczy o związku przyczynowym” - dodał.

Kluczowe znaczenie ma lepsze zrozumienie szczególnej roli odgałęzień grzbietowo-bocznych w pamięci nawyków i innych zachowaniach. Uszkodzenie tego obszaru mózgu jest związane z chorobą Parkinsona, zaburzeniem neurodegeneracyjnym, które często wpływa na ruch ciała. W badaniu naukowcy wyjaśniają, w jaki sposób ukierunkowanie na okno czasowe określające, kiedy powstają nawyki, można wykorzystać w „opracowywaniu strategii interwencji dla ludzi z zachowaniami kompulsywnymi opornymi na leczenie”.

O TYM ARTYKULE Z BADAŃ NEUROBIOLOGII

Źródło:
Dartmouth College
Kontakty z mediami:
Amy D. Olson - Dartmouth College
Źródło obrazu:
Zdjęcie przypisuje Kyle S. Smith i in.

 

Oryginalne badania: Zamknięty dostęp
„Uzupełniająca kontrola nad nawykami i wigorem zachowań poprzez fazową aktywność w prążkowiu grzbietowo-bocznym”. Adam CG Crego, Fabián Štoček, Alec G. Marchuk, James E. Carmichael, Matthijs AA van der Meer i Kyle S. Smith.
Journal of Neuroscience doi: 10.1523 / JNEUROSCI.1313-19.2019 .

Uzupełniająca kontrola nad nawykami i wigorem behawioralnym poprzez aktywność fazową w prążkowiu grzbietowo-bocznym

Pomimo wyraźnych dowodów łączących jądra podstawy z kontrolą niewrażliwości na wynik (tj. Nawyku) i wigoru behawioralnego (tj. Jego szybkości / płynności), pozostaje niejasne, czy i jak te funkcje odnoszą się do siebie. Tutaj, używając samców szczurów Long Evans w zadaniach polegających na bieganiu w labiryncie opartym na odpowiedziach i wskazówkach, wykazujemy, że aktywność fazowego prążkowia grzbietowo-bocznego (DLS) występująca na początku wyuczonego zachowania reguluje jego intensywność i nawyk. W zadaniu opartym na odpowiedzi krótkie wzbudzenie optogenetyczne na początku serii skróciło czas trwania serii i występowanie zachowań celowych, podczas gdy stymulacja w połowie serii miała niewielki wpływ. Dewaluacja wyniku pokazała, że ​​przebiegi te są nawykowe. Hamowanie DLS na starcie nie wywoływało silnego wpływu na zachowanie aż do dewaluacji wyniku. W tym czasie, gdy prawdopodobne było, że DLS było najbardziej krytycznie wymagane dla wydajności (tj. nawykowej), hamowanie zmniejszało miary siły działania i powodowało dramatyczną utratę nawykowego reagowania (tj. zwierzęta rzuciły zadanie). W drugim zadaniu opartym na cue, które wymaga inicjacji zachowania na początku przebiegu i ponownie w jego trakcie, wzbudzenie DLS w obu punktach czasowych może poprawić żywotność przebiegów. Testy po dewaluacji wykazały, że zachowanie na zadaniu nawigacyjnym jest również nawykowe. Ten wzorzec wyników sugeruje, że jedną z fazowych aktywności DLS przy inicjacji zachowania jest promowanie realizacji zachowania w energiczny i nawykowy sposób za pomocą różnorodnego zestawu środków. zwierzęta rezygnują z zadania). W drugim zadaniu opartym na cue, które wymaga inicjacji zachowania na początku przebiegu i ponownie w jego trakcie, wzbudzenie DLS w obu punktach czasowych może poprawić żywotność przebiegów. Testy po dewaluacji wykazały, że zachowanie na zadaniu nawigacyjnym jest również nawykowe. Ten wzorzec wyników sugeruje, że jedną z fazowych aktywności DLS przy inicjacji zachowania jest promowanie realizacji zachowania w energiczny i nawykowy sposób za pomocą różnorodnego zestawu środków. zwierzęta rezygnują z zadania). W drugim zadaniu opartym na cue, które wymaga inicjacji zachowania na początku przebiegu i ponownie w jego trakcie, wzbudzenie DLS w obu punktach czasowych może poprawić żywotność przebiegów. Testy po dewaluacji wykazały, że zachowanie na zadaniu nawigacyjnym jest również nawykowe. Ten wzorzec wyników sugeruje, że jedną z fazowych aktywności DLS przy inicjacji zachowania jest promowanie realizacji zachowania w energiczny i nawykowy sposób za pomocą różnorodnego zestawu środków.

OŚWIADCZENIE O ISTOTNOŚCI

Nasze badania podwójnie poszerzają literaturę. Po pierwsze, stwierdzamy, że cechy nawykowego zachowania, które są zazwyczaj badane osobno (tj. Wydajność reakcji labiryntu, ruchy deliberacyjne, wigor i brak wrażliwości na wyniki) są ze sobą ściśle powiązane. Po drugie, podjęto starania, aby zrozumieć „co” prążkowia grzbietowo-boczna (DLS) dla nawykowego zachowania, a nasze badania dostarczają kluczowego zestawu wyników pokazujących „kiedy” jest to ważne (tj. Przy inicjacji zachowania). Wykazując tak dramatyczną kontrolę nad nawykami poprzez aktywność DLS w fazowym oknie czasowym, prawdopodobne zastosowania w świecie rzeczywistym mogą obejmować bardziej świadome perturbacje DLS w celu ograniczenia nieprzyjemnie problematycznych nawyków.

https://neurosciencenews.com/habits-brain-15805/?fbclid=IwAR2INbQEh95UEuOka5RZrzTbQD1QfT7zFIAlb1DjYL6E0Ww0eOS8bxly42U

Ilustracja prążkowia grzbietowo-boczna pokazana jako przekrój poprzeczny. Niebieskie cieniowanie pokazuje obszar mózgu, w którym znajdowały się receptory optogenetyczne, a czarne kropki pokazują, gdzie znajdowały się miejsca dostarczania światła. Zdjęcie zapisano w Kyle S. Smith i in.