To były kobiety.

 

„To nie czarownice płonęły,

To były kobiety.

Kobiety, które postrzegano jako

Zbyt piękne,

Nazbyt szczere,

W których studniach było więcej wody (tak, mówię serio)

Na skórze miały jakieś znamię,

Które były za bardzo biegłymi zielarkami

Mówiły za głośno

Były za potulne

Miały za rude włosy,

Które były silnie związane z Ziemią

Kobiety, które tańczyły

Kobiety, które śpiewały,

Czy, tak na dobrą sprawę, robiły cokolwiek innego.

Siostry wzajemnie się oskarżały, kiedy ich noworodki topiono pod lodem.

Torturowano dzieci, aby się przyznały do kontaktu z „czarownicami” poprzez wkładanie do pieca i grożenie spaleniem żywcem.

Kobiety więziono pod wodą i jeśli zdołały się samodzielnie uwolnić, okrzykiwano je winnymi czarów i prowadzono na egzekucję;

Jeśli zaś się topiły, uznawano je za niewinne.

Kobiety strącano ze skał i klifów

Zakopywano je żywcem głęboko w ziemi.

Początek temu szaleństwu dały lata głodu oraz wojny religijne i wielki strach. W kościołach mówiono o istnieniu czarownic, diabłów, oraz że kobiety to tylko same kłopoty. Tym samym stworzono kozła ofiarnego, co zresztą robi się i dzisiaj. Wszystko co kobiece stało się obiektem bojaźni, zwłaszcza kobieca seksualność, którą napiętnowano jako ciemną i niebezpieczną, za którą kobiety zaczęto prześladować na całym świecie, urządzając polowania na czarownice.

Dlaczego o tym piszę?

Ponieważ słowa wydają mi się ważne, zwłaszcza gdy pracujemy nad przypomnieniem tych ciemnych, stłumionych historii. Znajomość historii jest ważna w budowie nowego świata, kiedy pracujemy nad uzdrawianiem linii rodowej, nad byciem kobietą, to ważne aby straconym kobietom oddać ich głos, zadośćuczynienie i szansę na osiągnięcie spokoju. To nie czarownice płonęły

To były kobiety.”

Tłumaczyła: Julita Gonera

Od Julity: Poniższy wpis upamiętniający rocznicę spalenia na stosie czarownic z Salem, które miało miejsce 1 marca, 1692 stanowi przyczynek do dyskusji o przeredagowywaniu własnej przeszłości na podstawie pracy nad uporządkowaniem Akaszy, pracy nad swoimi bojaźniami, w świetle miłosierdzia wobec planu, wobec samego siebie i wyrażania aktów miłosierdzia. Każdemu, kto się identyfikuje z powyższym tekstem, kto pamięta ten lub inne doświadczenia martyrologiczne oferuję poniższą afirmację. Pod nią zamieszczam także link do cudownego przekazu Kryona o pozbywaniu się „szumu smutku”, który może się tutaj okazać niezwykle pomocny.

„Uwalniam z Akaszy nadmiar ładunku elektromagnetycznego wokół wszystkich wydarzeń, kiedy jako kobieta doświadczałam prześladowania w jakiejkolwiek formie bądź byłam mordowana za wrodzone talenty i predyspozycje. Niniejszym rozładowuję ten nadmiar zachowując jednocześnie całą wiedzę i mądrość zdobytą we wszystkich tych wcieleniach, gdyż ją sama wypracowałam i stanowi moją własność. Jednocześnie wybaczam wszystkim swym katom i oprawcom, wszystkim, którzy mnie zdradzili i których sama zdradziłam, gdyż obecnie mam lepszy wgląd, dzięki czemu rozumiem, że tak ciężkie lekcje zostały wybrane ze zgodą obu partii i służyły jako przyczynek do podnoszenia wibracji Ziemi. Obecnie żyję w od dawna przepowiadanych czasach Nowej Lemurii i jako Nowy Człowiek na Nowej Ziemi z otwartym sercem i w jedności z resztą Rodziny Ludzkiej rozpoznaję wszystkie te doświadczenia i podchodzę do nich z szerszym zrozumieniem wypływającym z miłosierdzia, które żywię do siebie i swej podróży”.

Autor: Julita Gonera

„Szum smutku” można znaleźć tutaj: https://www.facebook.com/.../permalink/1847762845294660