PRACowniA
3 września 2019
Jak Wielka Brytania uknuła II wojnę światową
Filed under: Nauka,Polityka — iza @ 16:06
Tags: Gerry Docherty, Guido Preparata, II Wojna Światowa, Jim Macgregor, Traktat Wersalski
1919, podpisywanie Traktatu Wersalskiego. W kapeluszach, od
lewej: Georges Clemenceau, Thomas Woodrow Wilson i David
Lloyd George
Na
temat genezy I wojny światowej jest świetna książka Docherty’ego i
MacGregora pt. „Hidden History: The Secret Origins of the First World
War” (2014, i jej rozwinięcie „Prolonging the Agony: How The
Anglo-American Establishment Deliberately Extended WWI by
Three-and-a-Half Years, 2018). Jak dotąd nie ma równie obszernego i
wnikliwego opracowania na temat źródeł nastepnej, II w. św. W pewnym
stopniu wypełnia tę lukę książka Guido Preparaty pt. „Conjuring Hitler.
How Britain and America Made the Third Reich” (Pluto Press, maj 2005).
Zarówno
Docherty-MacGregor, jak i Preparata, nie byli usatysfakcjonowani
oficjalną narracją historyczną i spędzili lata na odgrzebywaniu źródeł,
brnięciu przez dostępne już, ale wyciszone, opracowania i mozolnym,
rzetelnym składaniu w całość wyłaniającego się obrazu. Jak ktoś napisał w
krótkiej recenzji „Prolonging the Agony”, z samego tylko pierwszego
rozdziału tej książki można się nauczyć więcej o tym okresie niż z
całego typowego szkolnego czy akademickiego kursu historii.
A
jednak te prace zostały zaliczone do „rewizjonizmu historycznego”, ze
wszystkimi negatywnymi konotacjami – i konsekwencjami – towarzyszącymi
temu określeniu. Podczas gdy Docherty-MacGregor nie są historykami z
wykształcenia i nie są związani z żadną uczelnią, nie ryzykowali więc
swoją pozycją zawodową (w tym przypadku, z troski o karierę zawodową, o
aminowość poprosili niektórzy aktywni pracownicy naukowi, którzy
wspomagali ich w poszukiwaniu źródeł), Preparata spotkał się z
bezlitosnym atakiem ze strony swojej uczelni i po dwuletnim boju o
zachowanie swojej reputacji, i częściowym sukcesie, zrezygnował z pracy.
Jak się okazuje, nie trzeba wybielać reżimu Hitlera czy poruszać
kwestii holokaustu, żeby ściągnąć na siebie ogień strażników „jedynej
prawdy”. Wystarczy wyeksponować knowania Anglosasów i ich rolę w
kształtowaniu tragicznej historii XX wieku.
Poniższy
tekst jest tłumaczeniem Wstępu do autorskiej syntezy książki Preparaty.
Innymi słowy, jest to zaledwie streszczenie streszczenia i jako takie
sygnalizuje jedynie główne tezy zawarte w książce. Książka jest do
nabycia np. tutaj.
Inkubacja nazizmu – przełomowy akt w brytyjskiej strategii zachowania imperium
1900–1941
Guido Giacomo Preparata
1900–1941
Guido Giacomo Preparata
W okresie
pierwszych pięćdziesięciu lat XX wieku Wielka Brytania była
zdeterminowana, by zlikwidować zagrożenie niemiecką hegemonią na
kontynencie. Imperium Brytyjskie obawiało się, że ewentualny trwały
związek Rzeszy Niemieckiej z rosyjskim imperium carskim mógłby
doprowadzić do powstania tak bardzo niepożądanego sojuszu
euroazjatyckiego. Twierdza w sercu Eurazji przyciągałaby na swoją orbitę
ludzi, zasoby i korzyści geograficzne w takiej ilości, że zagroziłoby
to brytyjskiej dominacji imperialnej na świecie i ostatecznie udaremniło
ją. Ażeby zapobiec takiemu sojuszowi, Wielka Brytania podjęła się
niezwykle agresywnego wyczynu, który rozpoczął się wybuchem I Wojny
Światowej (1914-18), po czym nastąpiła trwająca piętnaście lat inkubacja
hitleryzmu, który Wielka Brytania musiała ostatecznie przygotować w
Niemczech z myślą o drugim światowym konflikcie na dwóch frontach, który
z kolei usankcjonowałby wymazanie raz na zawsze niemieckiej konkurencji
(1933-43).
Na przełomie
XIX i XX wieku Niemcy, wykazując polityczną i strategiczną
niedojrzałość, jakiej można się było spodziewać po młodym reżimie
cesarskim (II Rzeszy), błędnie postrzegali nadchodzący konflikt –
później nazwany I Wojną Światową – jako ograniczoną w rozmiarach
potyczkę, dzięki której, jak sądzili, będą mogli zdobyć kilka
dodatkowych egzotycznych kolonii oraz pogłębić wpływy gospodarcze w
Europie Wschodniej i na Bliskim Wschodzie. Tymczasem Wielka Brytania, za
fasadą swojej ambiwalentnej postawy, zamierzała wprowadzić trwałe
oblężenie Rzeszy. Na początek zjednała sobie wsparcie Francji i Rosji
(traktatami podpisanymi odpowiednio w 1904 i 1907 r.). Kiedy mniej
więcej w połowie 1916 r., po hekatombie na froncie wschodnim, Rosja
wydawała się być skłonna zawrzeć odrębny układ pokojowy z mocarstwami
centralnymi (Niemcami i Austrią), Wielkiej Brytanii udało się wciągnąć w
wojnę Amerykanów. Wiosną 1918 r. Niemcy były wyczerpane, nie mogły już
dłużej walczyć i ostatecznie skapitulowały. Pierwsze oblężenie trwało
cztery lata, a II Rzesza walczyła z połową świata praktycznie w
pojedynkę.
Poddała się w
listopadzie 1918 r. W tym momencie zakończył się pierwszy akt otaczania
Europy przez Wielką Brytanię. Ponieważ jednak armia niemiecka pozostała
niepokonana na własnej ziemi, Anglia przeszła do drugiego,
najważniejszego etapu oblężenia – przygotowania takich uwarunkowań
gospodarczych i politycznych, które stworzyłyby w Niemczech grunt
sprzyjający uformowaniu się reakcyjnego reżimu, który następnie mógłby
być osłaniany i tymczasowo sprzedany na demokratycznym Zachodzie jako
europejska tama przeciw bolszewizmowi na Wschodzie – tak zwanemu
„czerwonemu zagrożeniu”. Oczywiście plan ten nie mógłby zostać
zrealizowany bez współudziału Rosjan.
Tak więc za
przyzwoleniem bolszewickiego rządu, Anglia oczekiwała i faworyzowała
pojawienie się w Niemczech ruchu militarystycznego, który niejako miał
być wyhodowany na popiołach pokonanej Rzeszy, a w planie było chronienie
tej nowej formacji politycznej do czasu, aż będzie wystarczająco
dojrzała, by ją podjudzić do marszu przeciwko ZSRR. Po co? Żeby złapać
Niemcy w pułapkę – ponownie – na dwóch frontach, zbliżyć się do nich i
otoczyć z milionami Amerykanów z Zachodu i milionami Rosjan ze Wschodu;
przygnieść Niemców w ich granicach państwowych; i wreszcie wyeliminować
raz na zawsze jakąkolwiek konkurencyjną siłę, konsolidującą się w sercu
Europy. Właśnie to, w skrócie, zamierzała osiągnąć Wielka Brytania w
pierwszych 50 latach XX wieku, przedzielonych na odrębne okresy dwiema
wojnami światowymi.
Ta
konspiracyjna teza jest centralnym założeniem tej syntezy i wywodzi się z
niezwykłego proroctwa, wypowiedzianego przez najwybitniejszego
przedstawiciela nauk społecznych na Zachodzie, Thorsteina Veblena.
Veblen intuicyjnie wyczuł w swojej recenzji książki J. M. Keynesa
„Gospodarcze konsekwencje pokoju” [bestseller, tzw. biblia liberałów],
że Wielka Brytania i jej sojusznicy ustawili Traktat Wersalski, w którym
Niemcom zostały podyktowane warunki kapitulacji, nazwane twardymi
warunkami pokoju, podczas gdy w rzeczywistości był to projekt
przywrócenia do władzy konserwatywnej repliki niedawno pokonanego
„pruskiego w swojej naturze” reżimu. Nastanie takiego reżimu – odgadł
Veblen – zostało ukartowane jako niezbędny wymóg nadchodzącego
armagedonu, który miał być stoczony przez Niemców i bolszewików na
Wschodzie –agresywnej batalii, która rzeczywiście rozpętała się wraz z
inwazją Niemiec na Rosję w czerwcu 1941 r. (operacja Barbarossa).
[W książce Preparata napisał:
„… Tymczasem
alianci oczyścili rosyjską scenę z ostatnich śladów caratu: aktywnie
finansując nihilistyczną dyktaturę bolszewików, pozwolili im wykupić
większą część armii Mikołaja i pokonać carskich białych generałów w
rosyjskiej masakrze wojny domowej w latach 1919-22.
Jednocześnie w
Wersalu Anglicy i Amerykanie położyli podwaliny pod inkubację przyszłego
wroga Rosji: narzucając odszkodowania, które nie ograniczyły poważnie
dochodów uprzywilejowanych klas niemieckich, wywołali proces
rehabilitacji reakcyjnych klanów Rzeszy, ze skrytym zamiarem wspierania
radykalnych, antybolszewickich sił, które mogłyby zostać katapultowane w
rosyjskie mury obronne, a następnie rozbite w licznych globalnych
starciach na dwóch frontach.
Jedynym
myślicielem tej epoki, posiadającym wizjonerską jasność umysłu,
pozwalającą mu ocenić i zrozumieć te przemiany, był Amerykanin Thorstein
Veblen. Po zbadaniu rozwoju Rzeszy Niemieckiej w ostatnich latach
przewidział jej pogrom i, co ważniejsze, jedynie on stał się wyczulony
ma ponowne budzenie się osobliwego typu gorączki religijnej, jaką, jak
się wydaje, wojna rozpętała w całych Niemczech. Już w 1915 r.
przedstawił zdumiewający zarys, zapowiedź płomiennie przemawiającego
Führera. Co więcej, w 1920 r., kiedy niesławny traktat pokojowy
ratyfikowany w Wersalu nie wyegzekwował dyrektyw, które Veblen uważał za
niezbędne do rozbrojenia Niemiec i przekształcenia ich w pokojowego
partnera wspólnoty anglosaskiej, Veblen z wyprzedzeniem 20 lat
przepowiedział nadchodzący armagedon między bolszewicką Rosją a
reakcyjnymi Niemcami (1941). Proroctwo to, wypowiedziane w recenzji
bestsellerowej książki J. M. Keynesa na temat paryskiego traktatu
pokojowego, jest prawdopodobnie najbardziej niezwykłym dokumentem
ekonomii politycznej – świadectwem najwyższego geniuszu – oraz trwałym
i krzyczącym oskarżeniem o przerażający spisek, uknuty przez
Brytyjczyków podczas sześciomiesięcznej konferencji pokojowej po
I wojnie światowej”.]
Zanim ta
reakcyjna bestia osiągnęła pełnoletniość, Rzesza została „wyczyszczona”
podczas hiperinflacji w 1923 r. z jej ogromnego długu wojennego, którego
Wielka Brytania celowo odmówiła zabezpieczyć w Wersalu na konto
reparacji. Gdy Niemcy przyglądali się, jak upada ich waluta i
społeczeństwo obywatelskie, Hitler przeprowadził swój słynny pucz
piwiarniany (8 listopada 1923 r.). Zamach stanu zasygnalizował
pojawienie się na niemieckiej scenie politycznej nazistów; hitlerowcy
jednak niezbyt przypominali niemieckich militarystów sprzed lat – raczej
ożywioną sektę religijną, przebraną za frakcję polityczną.
Co jednak
najciekawsze, kiedy Hitler sporządzał w więzieniu swój manifest
polityczny, „Mein Kampf”, w jednoznaczny sposób wyeksponował w nim, co
chciał stworzyć – imperium niewolników i panów na równinach Ukrainy.
Oczywiście to imperium trzeba było zdobyć kosztem Czerwonej Rosji.
Hitler zadeklarował zamiar wprowadzenia tego imperialnego projektu w
Eurazji w partnerstwie z Wielką Brytanią, którą głęboko podziwiał i
której imperium morskiego żadną miarą nie chciał kwestionować.
Po wyjściu Hitlera z więzienia w 1924 r. naziści milczeli przez pięć lat – pięć
lat, podczas których prezes Banku Anglii Montagu Norman zorganizował za
amerykańskie pieniądze najbardziej spektakularny pakiet ratunkowy
XX wieku – renowację technologiczną Niemiec. Była to złota
pięciolatka Weimaru, 1924–1929: około pięciu lat przyspieszonej
produkcji i nieco niestabilnego zatrudnienia, które zostały gwałtownie
przerwane przez krach na Wall Street. Pomiędzy krachem a porzuceniem
przez Wielką Brytanię standardu złota (21 września 1931 r.) – oba te
akty były skutkiem wywołanym przez tego samego Normana, w celu
doprowadzenia do transformacji politycznej w Niemczech – naziści z
pobocznej frakcji stali się drugą partią Niemiec (po socjaldemokratach
), z 18,7% głosów w 1930 r.
Począwszy od
października 1931 r., gdy kraj został ogarnięty bezrobociem, strajkami,
przemocą i ogólnym chaosem społecznym, Hitler nieustannie zabiegał o
urząd kanclerza Niemiec, którego prezydent Rzeszy, bohater wojenny Paul
von Hindenburg, systematycznie mu odmawiał aż do początku 1933 r. Do
tego czasu kondycja Niemiec pogorszyła się tak katastrofalnie, że – po
otwartych błaganiach o promocję Hitlera ze strony środowisk otaczających
prezydenta, reprezentujących zagraniczne finanse, Hindenburg poddał się
i 30 stycznia 1933 r. zaprzysiągł go jako kanclerza Rzeszy. [Od tego
momentu pieniądze z Zachodu zaczęły znowu napływać w ogromnych
ilościach]
Kiedy naziści
doszli do władzy, wytworzyli terror (pożar Reichstagu w lutym 1933 r.) i
wykorzystali go jako pretekst do zdelegalizowania politycznych
przeciwników z lewicy (socjalistów i komunistów). Po ugruntowaniu
kontroli nad niemieckim społeczeństwem obywatelskim hitlerowcy
podpuszczeni entuzjastycznym uczestnictwem niemieckiego biznesu w
rynkach światowych, otwartych dla nich w ramach spisku przez Wielką
Brytanię, podjęli ekspansywny plan zwiększenia uzbrojenia i gotowości
kraju do wojny. Dzięki manipulacjom zespołu ekspertów Reichsbanku,
zarządzanego przez bankiera Hjalmara Schachta (protegowanego Montagu
Normana, prezesa Banku Anglii), Niemcy przeżyły pod rządami Hitlera
fenomenalne ożywienie gospodarcze – w 4 lata (1933–39) zatrudnienie
znalazło 9 milionów bezrobotnych, a produkcja zwiększała się w tempie
10 procent rocznie. Przez cały ten czas Anglia flirtowała z nazistami
pod przykrywką appeasementu (ułagodzenia, polityki ustępstw) – zatrważająca
obłuda, uprawiana w celu zamydlenia oczu hitlerowcom, którzy mieli
uwierzyć, że znaczna część brytyjskiego establishmentu jest im
przychylna i będzie ich wspierać, gdyby zdecydowali się na marsz
przeciwko Rosjanom.
Najbardziej
zdumiewającym aspektem tego epizodu jest to, że Związek Radziecki pod
rządami Stalina zdawał się być w pełni świadomy tego procesu, a co
więcej, nie zrobił absolutnie nic, żeby temu zapobiec. Mało tego, w
1937 r. Stalin dokonał egzekucji swojego naczelnego feldmarszałka
Tuchaczewskiego i 35 000 oficerów, którzy stali za Tuchaczewskim – w
rzeczywistości od 1935 r. Tuchaczewski na próżno próbował pobudzić
Francję i Anglię do połączenia sił z Rosją i dokonania prewencyjnego
uderzenia przeciwko nazistom w Niemczech. Tymczasem stalinowska Rosja,
podobnie jak Anglia, wolała karmić nazistowską machinę wojenną, aż ta
jesienią 1939 r. była gotowa do ataku.
Od początku II wojny światowej do 1944 r. Wielka Brytania robiła co jej mocy, żeby nie zaatakować Niemiec –
jak gdyby obie potęgi zawarły jakieś zakulisowe porozumienie. W zamian
za ewakuację z basenu Morza Śródziemnego [Egipt, Malta, Cypr] wszystkich
sił niemieckich, Wielka Brytania przez trzy lata blokowała Amerykanom
otwarcie frontu zachodniego przez kanał La Manche. Układ został
przypieczętowany zniknięciem Rudolfa Hessa, który w tajemniczy sposób
znalazł się w rękach Brytyjczyków jako swego rodzaju zabezpieczenie.
Kiedy już naziści utknęli w rosyjskich bagnach, w czerwcu 1944 r.
nadciągnęli Anglicy i Amerykanie, żeby ich wykończyć.
W ten sposób
zakończył się okropny spisek, ukuty w 1919 r., polegający na
wskrzeszeniu w Niemczech reakcyjnego ruchu tylko po to, żeby Brytyjczycy
mogli go jak najszybciej roztrzaskać o siły obronne swoich
bolszewickich sojuszników. Ten niezwykły etap naszej najnowszej
historii jest ważnym przypomnieniem prawdziwej natury angloamerykańskiej
hegemonii: w XX wieku została ona rozciągnięta na powierzchnię całego
globu poprzez umiejętne połączenie przebiegłości, masowego mordu i
niezwykłej obłudy. Rutynową
strategią przyjętą przez Anglię, a następnie wyuczoną i udoskonaloną
przez amerykańskich spadkobierców Imperium Brytyjskiego, jest
zidentyfikowanie zadziornej i rozłamowej frakcji politycznej w strefie,
którą chcą kontrolować; następnie przystąpienie do zbrojenia i
finansowania tego miejscowego potwora, aż na docelowym obszarze
wybuchnie wojna; i wreszcie czerpanie zysków z tej wojny, żeby osiągnąć
różnorodne hegemoniczne cele.
– –
Guido Giacomo Preparata urodził
się w 1968 r. w Bostonie, USA, dorastał w Stanach Zjednoczonych,
Francji i Włoszech. Uzyskał licencjat z ekonomii na Libera University
degli Studi Sociali (LUISS, Rzym, Włochy), tytuł magistra ekonomii i
doktora ekonomii politycznej na University of Southern California (USC,
Los Angeles, USA) i magistra kryminologii na University of Cambridge
(Wlk. Brytania).
Preparata
pracował najpierw jako pracownik naukowy w Electric Power Research
Institute (EPRI, Palo Alto, USA), a następnie w dziale badań
Departamentu Nadzoru i Regulacji w Banku Włoch. W latach 2000–2008
wykładał ekonomię polityczną na University of Washington. W 2005 roku
jako profesor wizytujący na Uniwersytecie Jordańskim w Ammanie prowadził
badania nad islamem politycznym, terroryzmem i ekonomią islamu. W 2012
roku dołączył do Papieskiego Uniwersytetu Gregoriańskiego w Rzymie jako
starszy wykładowca nauk społecznych, a nieco wcześniej na Kwantlen
Polytechic University w Vancouver w Kanadzie wykładał socjologię i
psychologię zachowań przestępczych.
Obecnie wraz rodziną mieszka w Tajlandii.
Tłumaczenie: PRACowniA
Powiązane teksty na naszym blogu:
Geopolityka imperium: Teoria Heartlandu H. Mackindera i doktryna powstrzymywania Rosji Nialla Bradleya, w szczególności rozdział „Mackinder i teoria Heartlandu”
Opublikowano 2 hours ago, autor: adept
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz