Niedługo wielbiciele i wyznawcy żydowskiego zoombie zasiądą do stołu wielkanocnego.
Początkowo pierwsi chrześcijanie nie obchodzili Wielkanocy uznając to za święto pogańskie, ani Zmartwychwstania. Kościół Katolicki w ramach chrystianizacji zaadaptował wiele zwyczajów, m.in. skojarzył jajko ze zmartwychwstałym Jezusem. A pierwotna symbolika jajka wiązała z kultem płodności: budzeniem się przyrody i powstawaniem nowego życia.
Jednak termin obchodzenia Wielkanocy był i jest jeszcze niekiedy
tematem trudnym. Dopiero podczas soboru nicejskiego w 325 roku ustalono,
że będzie się ją obchodzić w pierwszą niedzielę po pierwszej wiosennej
pełni Księżyca. Ta skomplikowana zasada jest w istocie przełożeniem na
solarny w swej naturze kalendarz juliański konkretnej daty 14 nisan z
religijnego kalendarza hebrajskiego, który jest kalendarzem
lunarno-solarnym. Data 14 nisan wyznacza w kalendarzu hebrajskim
początek święta Paschy, wokół którego działy się wydarzenia zbawcze.
Symbolika Wielkiej Nocy nawiązuje do pogańskich i dawnych słowiańskich, prastarych wierzeń i praktyk. To przede wszystkim symbole związane ze śmiercią i odradzaniem się. Początkowo hierarchowie kościelni przeciwstawiali się włączaniu przedchrześcijańskich wierzeń, ale przyzwyczajenie do prastarych obrzędów była tak wielkie, że w końcu zaniechano walki i włączono pogańskie symbole w obyczaj świętowania Wielkanocy.
Czas Świąt Wielkanocnych przypada na czas świąt wiosennych. Równonoc wiosenna od czasów pogańskich była symbolem zwycięstwa życia nad śmiercią, dobra nad złem, w chrześcijaństwie ma podobny wymiar zwycięstwa Chrystusa nad szatanem, zmartwychwstania i życia wiecznego nad śmiercią.
W starożytnej Babilonii ważnym był kult bogini Isztar. w mitologii mezopotamskiej była boginią wojny i miłości. Jej kult rozpowszechnił się szeroko na całym obszarze starożytnego Bliskiego Wschodu. W Kaananie, zwłaszcza na obszarze późniejszej Syrii i Fenicji, czczona była jako Asztarte – bogini miłości, płodności i wojny. To właśnie jej kult rozpowszechnił się wśród Izraelitów, i to z nim walczyli kapłani i prorocy hebrajskiego Jahwe.
Wśród Babilończyków, jajko było świętym symbolem. Wierzyli oni bowiem w starą legendę o jaju nadzwyczajnej wielkości, które spadło z księżyca do rzeki Eufrat. Według starożytnego mitu mężem bogini Isztar był bóg-pasterz Pewnego dnia Tammuz został zabity przez dzika. Isztar ogłosiła, że okres czterdziestu dni będzie czasem smutku każdego roku przed rocznicą śmierci Tammuza. W tym czasie nie wolno było spożywać mięsa. Z kolei na przełomie marca i kwietnia obchodzono co roku powrót/zmartwychwstanie Tammuza.
W świecie antycznym Grecji na czas równonocy przypadała śmierć Adonisa, kochanka Afrodyty, który zginął rozszarpany przez dzika. Zrozpaczona bogini wybłagała u Zeusa by mógł wiosną powracać na ziemię. Ku czci Adonisa obchodzono tygodniowe święto Adonie, a jego obchody, rozłożone w dniach na czas śmierci, opłakiwania i zmartwychwstania, zdają się pierwowzorem obchodów Świąt Wielkanocnych. Jednym z symboli Adonii były „ogródki Adonisa”, naczynia w których wysiewano rośliny o szybkiej wegetacji, z nich wywodzi się wielkanocny zwyczaj wysiewania owsa czy rzeżuchy, w które wstawia się paschalnego baranka (ostrzyżonego baranka), symbol poświęcenia Chrystusa.
U Słowian na okres równonocy wiosennej wypadało Jare Gody zwane też Jarym Święte. Były jednym z najważniejszych wydarzeń dla Słowian, trwającym kilka dni. Jego celem było pożegnanie i przepędzenie resztek zimy oraz powitanie nadchodzącej wiosny niosącej nowe życie, a także zapewnienie sobie urodzaju w nowym roku wegetacyjnym.
W innych językach święto równonocy nazywano Ostern, lub Easter (skojarzenie od wschód, w sensie wschodu światła po mrokach nocy. Choć etymologię tej ostatniej nazwy przypisuje się również imieniu Eostre (Ostara), anglosaskiej i starogermańskiej bogini wiosny, świtu i płodności, władającej jednocześnie światem zmarłych. Legenda opowiada, że Ostara znalazła w śniegu rannego ptaka. Aby pomóc mu przetrwać zimę, zmieniła go w zająca.
Transformacja nie w pełni się udała, zającowi pozostała tęsknota za lataniem i zdolność znoszenia jajek, ale zdołał przeżyć zimę i z wdzięczności za ocalone życie ozdobił zniesione jajka, malując je na kolorowo i złożył bogini w ofierze. Bogini odwzajemniła się obdarowując go niezwykłą szybkością by nie tęsknił za skrzydłami, a zdolność znoszenia jajek ograniczyła. Od tej pory zając znosi jajka tylko raz do roku, w wigilię pierwszej pełni księżyca po wiosennym przesileniu, ale za to kolorowe.
Źródło z sieci: https://www.facebook.com/niedlabeatyfikacji/?__xts__%5B0%5D=68.ARC3AchlYZm2WW2yXHArGKHtMUwOYJVFgzZMAqNDCTiB2zpfS8ueGw73hlw4UVvHz6V9cq0o6hHs038Hjs80UtaxnRdiSsD2CaLARezkI44gLqmaXJEkC6TbU7Sgi0r2GQrxP7D08GV-UWHIGiItZWTwHIZLAn22L0w1VGe3uOsrDeg8jQm1qC6Oyr4q7uNqClcu5Y7kHa-2wpRqPKld5cA44fTlWsV-yMk6OrFKDEd5SR6Q9rbOe9ZB56EHnlLt7Radu4Nk1yFYOEVEyfA0vsnMirxzy9UnXtQ7KHSgyPSvbXmUNZBsj8jSaMJAyFld--aDSDOcuWX3PatryP5aSIdyp2gV1nsciLp5zmomPOwd7IeiNPOETqk&__tn__=k%2AF&tn-str=k%2AF
Symbolika Wielkiej Nocy nawiązuje do pogańskich i dawnych słowiańskich, prastarych wierzeń i praktyk. To przede wszystkim symbole związane ze śmiercią i odradzaniem się. Początkowo hierarchowie kościelni przeciwstawiali się włączaniu przedchrześcijańskich wierzeń, ale przyzwyczajenie do prastarych obrzędów była tak wielkie, że w końcu zaniechano walki i włączono pogańskie symbole w obyczaj świętowania Wielkanocy.
Czas Świąt Wielkanocnych przypada na czas świąt wiosennych. Równonoc wiosenna od czasów pogańskich była symbolem zwycięstwa życia nad śmiercią, dobra nad złem, w chrześcijaństwie ma podobny wymiar zwycięstwa Chrystusa nad szatanem, zmartwychwstania i życia wiecznego nad śmiercią.
W starożytnej Babilonii ważnym był kult bogini Isztar. w mitologii mezopotamskiej była boginią wojny i miłości. Jej kult rozpowszechnił się szeroko na całym obszarze starożytnego Bliskiego Wschodu. W Kaananie, zwłaszcza na obszarze późniejszej Syrii i Fenicji, czczona była jako Asztarte – bogini miłości, płodności i wojny. To właśnie jej kult rozpowszechnił się wśród Izraelitów, i to z nim walczyli kapłani i prorocy hebrajskiego Jahwe.
Wśród Babilończyków, jajko było świętym symbolem. Wierzyli oni bowiem w starą legendę o jaju nadzwyczajnej wielkości, które spadło z księżyca do rzeki Eufrat. Według starożytnego mitu mężem bogini Isztar był bóg-pasterz Pewnego dnia Tammuz został zabity przez dzika. Isztar ogłosiła, że okres czterdziestu dni będzie czasem smutku każdego roku przed rocznicą śmierci Tammuza. W tym czasie nie wolno było spożywać mięsa. Z kolei na przełomie marca i kwietnia obchodzono co roku powrót/zmartwychwstanie Tammuza.
W świecie antycznym Grecji na czas równonocy przypadała śmierć Adonisa, kochanka Afrodyty, który zginął rozszarpany przez dzika. Zrozpaczona bogini wybłagała u Zeusa by mógł wiosną powracać na ziemię. Ku czci Adonisa obchodzono tygodniowe święto Adonie, a jego obchody, rozłożone w dniach na czas śmierci, opłakiwania i zmartwychwstania, zdają się pierwowzorem obchodów Świąt Wielkanocnych. Jednym z symboli Adonii były „ogródki Adonisa”, naczynia w których wysiewano rośliny o szybkiej wegetacji, z nich wywodzi się wielkanocny zwyczaj wysiewania owsa czy rzeżuchy, w które wstawia się paschalnego baranka (ostrzyżonego baranka), symbol poświęcenia Chrystusa.
U Słowian na okres równonocy wiosennej wypadało Jare Gody zwane też Jarym Święte. Były jednym z najważniejszych wydarzeń dla Słowian, trwającym kilka dni. Jego celem było pożegnanie i przepędzenie resztek zimy oraz powitanie nadchodzącej wiosny niosącej nowe życie, a także zapewnienie sobie urodzaju w nowym roku wegetacyjnym.
W innych językach święto równonocy nazywano Ostern, lub Easter (skojarzenie od wschód, w sensie wschodu światła po mrokach nocy. Choć etymologię tej ostatniej nazwy przypisuje się również imieniu Eostre (Ostara), anglosaskiej i starogermańskiej bogini wiosny, świtu i płodności, władającej jednocześnie światem zmarłych. Legenda opowiada, że Ostara znalazła w śniegu rannego ptaka. Aby pomóc mu przetrwać zimę, zmieniła go w zająca.
Transformacja nie w pełni się udała, zającowi pozostała tęsknota za lataniem i zdolność znoszenia jajek, ale zdołał przeżyć zimę i z wdzięczności za ocalone życie ozdobił zniesione jajka, malując je na kolorowo i złożył bogini w ofierze. Bogini odwzajemniła się obdarowując go niezwykłą szybkością by nie tęsknił za skrzydłami, a zdolność znoszenia jajek ograniczyła. Od tej pory zając znosi jajka tylko raz do roku, w wigilię pierwszej pełni księżyca po wiosennym przesileniu, ale za to kolorowe.
Źródło z sieci: https://www.facebook.com/niedlabeatyfikacji/?__xts__%5B0%5D=68.ARC3AchlYZm2WW2yXHArGKHtMUwOYJVFgzZMAqNDCTiB2zpfS8ueGw73hlw4UVvHz6V9cq0o6hHs038Hjs80UtaxnRdiSsD2CaLARezkI44gLqmaXJEkC6TbU7Sgi0r2GQrxP7D08GV-UWHIGiItZWTwHIZLAn22L0w1VGe3uOsrDeg8jQm1qC6Oyr4q7uNqClcu5Y7kHa-2wpRqPKld5cA44fTlWsV-yMk6OrFKDEd5SR6Q9rbOe9ZB56EHnlLt7Radu4Nk1yFYOEVEyfA0vsnMirxzy9UnXtQ7KHSgyPSvbXmUNZBsj8jSaMJAyFld--aDSDOcuWX3PatryP5aSIdyp2gV1nsciLp5zmomPOwd7IeiNPOETqk&__tn__=k%2AF&tn-str=k%2AF
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz